Διαλειμματάκι, ένας αηδιαστικός καφές έχει απομείνει, τελευταία φτιάχνω αηδιαστικούς καφέδες, για να πίνω λιγότερους (είχαμε σπάσει το φράγμα των πέντε την ημέρα), έλα όμως που τους συνήθισα και δεν μου φαίνονται πια αηδιαστικοί – μήπως να έριχνα μέσα λίγο κώνειο; Χρειάζομαι επιπλέον δόσεις δηλητηρίου, διότι εσχάτως τα αποθέματα μειώθηκαν, είναι που γνώρισα πολλούς ανόητους μαζεμένους.
Ναι, βρε, έχω κέφια. Αλλά τα δικά μου κέφια, τα ιδιότροπα. Αυτά που με πιάνουν όταν βαριέμαι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την πραγματικότητα, το παρελθόν και το παρόν, για το μέλλον δεν έχω άποψη, δεν χρειάζεται. Έχω κέφια, επειδή μου αρέσει η δουλειά μου, επειδή με εκνευρίζουν οι συνεργάτες μου και καταλήγουμε να γκρινιάζουμε όλοι μαζί, επειδή εκτός από το να δουλεύεις μόνος σου, στην ησυχία σου, και να βρίζεις τον εαυτό σου για τις ηλιθιότητες που κάνει ενίοτε (ή και πολύ συχνά), είναι ωραίο επίσης να δουλεύεις μαζί με άλλους τρελούς∙ έχω κέφια, επειδή ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με σκέφτονται – μετρημένοι είναι, αλλά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την πολυκοσμία – και με βρίζουν που έχω εξαφανιστεί. Δηλαδή, με βρίζουν νοερώς, αλλά όταν τα πούμε από κοντά θα το ξεχάσουν, επειδή θα έχουν να μου πουν πολλά, κι εγώ επίσης.
Τώρα ποιον αφορούν όλα αυτά που κάθομαι και γράφω; Κανέναν, φυσικά. Αλλά γιατί θα έπρεπε; (Γιατί, σάμπως ποιον αφορούν τα άλλα που γράφω;) Αποφάσισα όμως να παίξω λιγάκι: είπαμε, έχω κέφια. Να παίξω, όχι μελόδραμα, αλλά κωμωδία ή επιθεώρηση – δεν μου πάει το μελόδραμα, άσε που συγκινούμαι κιόλας και χαλάει το μακιγιάζ. Κι έτσι, αντί να γράψω κανένα βαθυστόχαστο πάλι ή κανένα λογοτεχνίζον, σκέφτηκα να μη γράψω τίποτα, δηλαδή τίποτα συγκεκριμένο, «ελεύθερο θέμα», βρε παιδάκι μου, αρκεί να μην είναι θλιβερό, βαρύ, ασήκωτο και με πολλές φουσκάλες.
Από την άλλη, και τα «χαρούμενα» δεν μου βγαίνουν. Είναι παράξενο που ενώ επιδιώκουμε τη χαρά ή την ευτυχία, δεν γράφουμε γι’ αυτά τα πράγματα. Τουναντίον, γράφουμε για τις λύπες μας (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο). Μια φίλη μου έλεγε ότι με τη χαρά μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της, στη λύπη της είναι που χρειάζεται στήριγμα. Μπορεί, δεν ξέρω, εμένα το ίδιο μου κάνει: μπορεί να τηρήσω σιγήν ιχθύος και για τα δύο. Ή μπορεί και όχι. Αναλόγως τη στιγμή, τη διάθεση και τον συνομιλητή. Οι σπηλιές μου αρέσουν περισσότερο από τις ανοιχτές πεδιάδες.
Τελειώνει το διάλειμμα. Λέω να μην το παρατείνω περισσότερο. Διακινδυνεύω να βγει σαχλότερο το κείμενο ή και να σοβαρέψει απότομα. Άσε που όσο γράφω, με πιάνει η διαβολεμένη ειρωνική διάθεση (σιγά που δεν θα μ’ έπιανε με όσα βλέπω και διαβάζω). Εν τούτοις, μέχρι ν’ αρχίσει η λήψη του κωνείου, όσο δηλητήριο έχω μου χρειάζεται.
Κατά τις 4:59 μ.μ., 
The Motorcycle boy
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόση γκρίνια είναι παντού. Ακόμα και στα blogs. Κι εμένα με πιάνει και γράφω κάτι σκατόψυχα ώρες ώρες αλλά τελευταία με τη ζέστα το έχω ρίξει στην τρελή.
Δίκιο έχει η φίλη σου, συμβαίνει αυτό. Αν και συχνά τις λύπες τις περνάμε και ολομόναχοι. Αλλά κι αυτές το αλατοπίπερο της ζωής δεν είναι; Αν δεν υπήρχαν θα ήταν βαρετή η ευτυχία μας. Αρκεί να μην το παρακάνουμε και γίνει παθολογικό.
Καλό απόγευμα!
Και είναι Πέμπτη και πως να σου πούμε ΣΚ να βρεθούμε και μετά θα ερθει η Δευτερα ξανα και δεν θα μπορεις εσυ ή εγώ ή οι άλλοι και ξανα το ΣΚ δεν θα μπορεις και μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι μιρι
Κατά τις 12:26 μ.μ., Aggelos Spyrou
Διαβάζοντας ένα post του συνblogger Σπύρου Σεραφείμ περί χαμόγελου και δακρύων,
έκανα ένα συνειρμό και μια σκέψη.
Του είπα λοιπόν, ότι αυτό που λείπει στη ζωή μας δεν είναι τα δάκρυα χαράς ή λύπης, ούτε το χαμόγελο της χαράς.
Αυτό που λείπει είνα το χαμόγελο της λύπης.
Διαπίστωσα λοιπόν διαβάζοντας το "άνευ θέματος" κατ' εσένα post σου, ότι παρόλο που πάει να σου βγει η "ειρωνική διάθεση", παρόλο που ισχυρίζεσαι ότι "τα χαρούμενα δε σου βγαίνουν", εντούτοις χαμογέλαγα σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Πιστεύω ότι θα μπορούσες να γράψεις κάτι πολύ σκληρά όμορφο για το χαμόγελο της λύπης!
2σΧ2: α, της γκρίνιας είμαι κι εγώ, και πολύ μάλιστα. Αλλά πολύ. Το άλλο δεν μπορώ - τη μιζέρια, τους "θρήνους" για χαμένους παραδείσους και τα παρόμοια. Και αν με συλλάβετε θρηνολογούσα, σας επιτρέπω να με λοιδωρήσετε :))
Godot - ε, βέβαια, ο Mboy έχει το όνομα (του γκρινάρη), πλην η χάρη όλη δική σου είναι
sigmund - Δόκτορα, καλησπερίζωωωωω
aggelos spyrou: το ότι χαμογέλαγες άμα τη αναγνώσει του παρόντος, με χαροποιεί ιδιαιτέρως (το χαμόγελο επεδίωκα κι εγώ). Το άλλο που λες δεν το είχα σκεφτεί. Και με έβαλες σε σκέψεις.
Κατά τις 5:43 μ.μ., homelessMontresor
Κατά τις 2:07 μ.μ., Θεραπευτής
"Είναι παράξενο που ενώ επιδιώκουμε τη χαρά ή την ευτυχία, δεν γράφουμε γι’ αυτά τα πράγματα. Τουναντίον, γράφουμε για τις λύπες μας (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο)"
Μα αν δε γραψουμε γι'αυτες, τοτε πως θα τις ξορκισουμε; Εγω το βλεπω σαν μια (αποτελεσματικη) μεθοδο εξισορροπησης της εσωτερικης γαληνης.
queerdom - κάπως έτσι είναι (δεν λέω περισσότερα, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνω)
the therapist - δίκιο έχεις, η γραφή βοηθάει (εσύ το λες "ξορκίζω", εγώ θα το έλεγα "εκλογικεύω", μπορεί και να είναι το ίδιο, ένα είδος "εξορκισμού" είναι και η εκλογίκευση). ΠΑρατηρώ, πάντως, πως γενικά είναι πιο δύσκολο να "πραγματευτεί" κανείς την ευτυχία/χαρά, έστω και στο πλαίσιο της μυθοπλασίας (θα ήταν μονότονο, υποθέτω, επειδή δεν έχει διακυμάνσεις). Επιπλέον, νομίζω ότι και οι αναγνώστες περισσότερο ελκύονται από τη λύπη (των άλλων ή και τη δική τους, αδιάφορο).
Κατά τις 10:42 μ.μ., 2Σx2
"...ΠΑρατηρώ, πάντως, πως γενικά είναι πιο δύσκολο να "πραγματευτεί" κανείς την ευτυχία/χαρά, έστω και στο πλαίσιο της μυθοπλασίας (θα ήταν μονότονο, υποθέτω, επειδή δεν έχει διακυμάνσεις). Επιπλέον, νομίζω ότι και οι αναγνώστες περισσότερο ελκύονται από τη λύπη (των άλλων ή και τη δική τους, αδιάφορο)."
Συμφωνώ απόλυτα. Και νομίζω πως το αυτό ισχύει όχι μόνο στις μυθοπλασίες αλλά και στη ζωή γενικότερα.
Σχετικά με την κινητοποίηση της Παρασκευής για την Αμαλία, σας ενημερώνουμε ότι:
α) Την Παρασκευή 1η Ιουνίου, όλοι οι bloggers θα ανεβάσουμε ένα post με τον κοινό τίτλο "Για την Αμαλία".
β) Το τελικό κείμενο που θα αποσταλλεί με e-mail σε υπουργεία, αρμόδιους φορείς, κλπ έχει ήδη αναρτηθεί και όποιος θέλει μπορεί να το αντιγράψει και να το δημοσιεύσει (όχι πρίν την Παρασκευή). Επίσης θα βρείτε λίστες με links, μεταφρασμένα κείμενα και δελτία τύπου.
γ) Έχει ανοίξει ένα προσωρινό blog για την τελική φάση του συντονισμού της όλης προσπάθειας, με τίτλο Για την Αμαλία. Όσοι θέλετε να συνεισφέρετε ώστε να δικαιωθεί κάποτε ο αγώνας της Αμαλίας, μπορείτε να ενημερωθείτε από εκεί για όλες τις λεπτομέρειες της συλλογικής αυτής δράσης. Δηλώστε συμμετοχή για να γίνετε contributors και ενημερώστε όσους μπορείτε.
Σας ευχαριστούμε.
Κατά τις 10:28 μ.μ., apocalypses
Σιγά μην το ξεχάσουμε! ακόμα τηλέφωνο περιμένουμε -αλλά, ξέχασα, εσύ έχεις την κατάρα να μην μπορείς να βγεις μαζί με τον marquee!