Πέμπτη, Απριλίου 12, 2007
Οι ζωές των άλλων

In memoriam

Ο ύπνος - χαμένο στοίχημα. Άλλοτε φεύγει και χάνεται, χάρισμα στη νύχτα: «Ζήσε περισσότερο, μην παραδέρνεις ανάμεσα σε χαμένες ώρες - το φως έρχεται πολύ γρήγορα όταν δεν περιμένεις να το δεις». Κι άλλοτε, βαραίνει με ψεύτικες υποσχέσεις. Αλλάζει ουσία το ανέφικτο; Όχι. Ξαγρυπνούσα νύχτες ολόκληρες στη σειρά, προκαλώντας τη μοίρα να μου χαρίσει εκείνη τη μαγική αϋπνία των ηρωίδων του Gabriel Garcia - μια αϋπνία που κατέληγε θριαμβευτικά στην οριστική απώλεια της μνήμης. Και της αίσθησης. Δεν θα θυμάμαι τίποτα. Δεν θα αισθάνομαι τίποτα. Όλα όσα έχω γράψει θα ξαναγίνουν απρόσιτα. Όλες μου οι ζωές θα βυθιστούν - χωρίς ίχνη. Δεν θα μπορώ να αναγνωρίσω, επειδή θα έχω χάσει ό,τι γνώρισα. Οι λέξεις δεν θα μου λένε τίποτα - θα παραμένουν σιωπηλές. Μια καινούρια ζωή, λευκή ή μαύρη - αδιάφορο. Μονόχρωμη.

Η μοίρα δεν δέχτηκε την πρόκληση. Πολλαπλασίαζε την αϋπνία, κάνοντας τη μνήμη τυραννική. Θυμάμαι τα πάντα - ένας καταραμένος Funes, el memorioso - νιώθω τα πάντα, η αίσθηση δημιουργεί πραγματικότητες που δεν υπάρχουν, με πείθει ότι είναι απτές, μα δεν αντέχουν στο άγγιγμά μου. Αλλά, οι αναμνήσεις μου αποδείχτηκαν κλεμμένες· κάποια άλλη τις είχε ζήσει, πριν από μένα, εγώ απλώς τις θυμόμουν, νομίζοντας ότι ήταν η δική μου ζωή. Κι έτσι απέμεινα καταδικασμένη σε μιαν αιώνια αγρυπνία, ένα πένθιμο pervigilium, να φθονώ τον ύπνο, από φόβο για τα όνειρα που μου έφερνε.

Γιατί δεν αρκεί να ονειρεύεσαι·· θα πρέπει τα όνειρά σου να μην είναι επανάληψη της ζωής των άλλων.

 
Από τη Λίτσα κατά τις 9:18 μ.μ. | Ενθύμιον |


9 Σημειώσεις:


Κατά τις 2:21 π.μ., Blogger marquee de mud

"...εφιαλτες δικοι μου;"

 

Κατά τις 11:04 π.μ., Blogger Τίποτα

Έχω παρακαλέσει πολλές φορές κι εγώ τον ερχομό της μαύρης, της μονόχρωμης. Αλλά δεν έρχεται. Ίσως γιατί δεν παρακάλεσα αρκετά, ίσως γιατί δε με πιστεύει, ίσως γιατί οφείλω πληρωμές. Ποιος ξέρει...
Καλή σου μέρα.

 

Κατά τις 6:53 μ.μ., Blogger Λίτσα

marquee - λες; (!)
τίποτα - μπα, δεν πιάνουνε αυτά τα παρακάλια...

 

Κατά τις 9:41 μ.μ., Blogger kyriaz

Έχω χρόνια να ονειρευτώ κάτι που να μ' αρέσει.
Όταν η πραγματικότητα φθείρει κι αυτό ακόμη το υποσυνείδητο...

 

Κατά τις 10:38 μ.μ., Blogger numb

Είδα τον τίτλο του ποστ και, επηρεασμένος από το προηγούμενο, πίστεψα ότι το θέμα θα ήταν η γερμανική ταινία (γκρρ, απογοητεύτηκα που δεν ήταν...)

Για την αϋπνία νομίζω ότι τα έχουμε ξαναπεί: υπνοστεντόν, τηλεόραση και μπλογκινγκ (το τρίτο είναι το ... καλύτερο)

 

Κατά τις 4:55 μ.μ., Blogger zero

Πολυ σωστο το ποστ.

ζερο.

 

Κατά τις 6:33 μ.μ., Blogger Λίτσα

kyriaz - Η πραγματικότητα ε; άσε, γιατί καμιά φορά μπερδεύουμε τα όρια.
numb - (για ταινία; α, παπαπα). Η αϋπνία είναι χρόνια, φίλε μου - δεν περνάει πια με τέτοια
zero - σ' ευχαριστώ.

 

Κατά τις 3:24 μ.μ., Blogger homelessMontresor

Εγώ πάλι έχω ακριβώς το αντίθετο πρόβλημα! Κοιμάμαι υπερβολικά πολύ! Όχι γιατί νιώθω κουρασμένη, απλά λατρευώ τον ύπνο! Μισώ τα πρωινά ξυπνήματα γιατί τα έχω συνδιάσει με υποχρεώσεις. Αντιθέτως οι απογευματινές ώρες με εμπνέουν πολύ περισσότερο!
Θες να αλλάξουμε θέσεις για ένα διάστημα να δουμε τι θα γίνει??? :-)

 

Κατά τις 7:55 μ.μ., Blogger Ioanna

ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος που έγραψε αυτό το κειμενάκι? με άγγιξε..και όλη η σελίδα μου άρεσε..μακάρι να υπάρξουν πολλοί έτσι συγκροτημένοι στο διαδίκτυο, θα γίνει ένας όμορφος τόπος πιστεύω..ώστε έχουν τόσοι άνθρωποι πρόβλημα με τον ύπνο, έ? νόμιζα ότι είμουνα μόνη..και ούτε εξαύλωση ήρθε ποτέ ούτε ανάληψη, σαν την παρθένα του μαρκές..αν και ελάχιστη συγγένεια έχω..τέλος πάντων..μπράβο λιτσάκι..θα ξανάρθω..να είσαι καλά..και καλή χρονιά..ε?

 
Δημοσίευση σχολίου ~ back home