Μπαίνω σήμερα το πρωί στο Tatween, και βρίσκω ένα φάκελο κάτω από το χαλάκι. Ο φίλτατος Π, με το σύνηθες παιγνιώδες ύφος, με βάζει στο παιχνίδι των επτά ταινιών. Πηγαίνω μια βόλτα από το Gravity, εξαιρετικό post έφτιαξε ο αφιλότιμος, έβαλε και αφίσες και μουσικούλα, έκατσε κι έγραψε και ανάλυση, ομολόγησε και τους κρυφούς του πόθους για την Patricia Arquette (a propos, κι εμένα μου άρεσε το "Lost Highway"), μπορείς τώρα να περιοριστείς σε απλή απαρίθμηση;

Από την άλλη, ποιες στην ευχή είναι οι αγαπημένες μου ταινίες; Τις μισές τις έχει γράψει ο Zero, τις άλλες μισές ο Π – τι να κάνω τώρα, να γράψω τα ίδια και εγώ;

Η υπόθεση σηκώνει καφέ, αυτοσυγκέντρωση, σκέψη και μνημονικούς ακροβατισμούς. Ας πάμε πίσω στο χρόνο, λοιπόν.

Από Διός άρξαρθε – τουτέστιν, “Casablanca”, Michael Curtiz, 1942. Επειδή είναι ο Bogart και η Ingrid, ο Rick και η Ilsa, επειδή Everybody comes to Rick’s bar, κι επειδή κανένας αποχαιρετισμός δεν ξεπέρασε ποτέ εκείνο το “Here’s looking at you, kid”. Play it again, Sam.

Από την Καζαμπλάνκα στη Νέα Ορλεάνη, μεταπολεμικές αυταπάτες, Tennessee Williams και ταξίδια στο φως και στο σκοτάδι with “A Streetcar named Desire” (1951). Ο Elia Kazan ζωγραφίζει με γρήγορες νευρικές πινελιές, η Vivien Leigh μετέωρη στις νευρώσεις και τις παραισθήσεις της Blanche, ερωτοτροπώντας με το salto mortale, και ο Marlon Brando παίζει παιχνίδια έλξης και απώθησης πίσω από το προσωπείο του Stanley Kowalski.

Σαν να βάρυνε το κλίμα – ας φύγουμε από τη ζοφερότητα του αμερικανικού νότου, ξημερώνει όπου να ’ναι, ιδανική ώρα για “Breakfast at Tiffany’s” (1961). Ο Blake Edwards μεταφέρει στην οθόνη μια ιστορία του Truman Capote και η Audrey Hepburn καθισμένη στο μπαλκόνι ονειρεύεται το παραμύθι της Holly Golightly (με τη μουσική υπόκρουση του Henry Mancini)– diamonds are forever, my darling, αρκεί να κουνήσει η νεράιδα το μαγικό ραβδάκι και ο χρόνος θα σταματήσει ένα λεπτό πριν από τις 12.

Θα υπάρχουν αυτά τα παραμύθια και στους κόσμους του μέλλοντος; Στο “Brazil” (1985) μάλλον όχι. Ο Terry Gilliam ανακατεύει κωμωδία και δράμα – η ρομαντική αρχή της μείξης των ειδών σε όλο της το μεγαλείο. Πιθανότατα, η καλύτερη ταινία επιστημονικής φαντασίας – σίγουρα η πιο αγαπημένη μου από αυτό το είδος· πάντα πίστευα ότι επιβεβαιώνει σε άλλα συμφραζόμενα εκείνο το Hell is a state of mind του William Blake.

Από τη ρομαντική ποιητική του Terry Gilliam στο ρομαντικό μυθιστόρημα της Mary Shelley. “Frankenstein” του Kenneth Branagh (1994). Εξαιρετική απόδοση της gothic ατμόσφαιρας, από σκηνή σε σκηνή η ασφυξία γίνεται πιο βασανιστική, ο de Niro δεν είναι ακριβώς στα καλύτερά του, αλλά μέσα στο σύνολο δεν προσέχεις τις ατέλειες.

Συγγενής θεματικά η “Mary Reily” του Stephen Frears (1996). Η Julia Roberts έξω από τις νόρμες της χολυγουντιανής κομεντί, μοναχική αλλά όχι εύθραυστη, υποπτεύεσαι ότι μια ανάσα τη χωρίζει από την ολέθρια έκρηξη του πάθους, και ο John Malkovich ολισθαίνει οδυνηρά ανάμεσα στις διαφορετικές έως αντιφατικές εκδοχές του εαυτού βαδίζοντας από τον Dr. Jekyl στον Mr. Hyde και τανάπαλιν – ξεχνάς ότι έχεις να κάνεις με υπόκριση, ίσως επειδή η εναλλαγή των προσωπείων είναι η πεμπτουσία της πλοκής· ή μάλλον όχι, δεν πρόκειται για εναλλαγή προσωπείων, πρόκειται για εγκλωβισμό σ’ αυτά.

Να τελειώσουμε με κάτι πιο χαρούμενο; “How to kill your neighbor’s dog” (2000) του Michael Kalesniko. Ο Kenneth Branagh αποδίδει έξοχα τις νευρώσεις και τις φοβίες του Peter McGowan, ενός πολλά υποσχόμενου συγγραφέα που μετά από μια εντυπωσιακή είσοδο στην καλλιτεχνική σκηνή, είναι καθηλωμένος σε εκφραστικά (και άλλα) αδιέξοδα. Έξυπνοι διάλογοι, ματιά που κινείται ανάμεσα στον αυτοσαρκασμό, στην ειρωνεία και στο “this is how things are”, χωρίς μελοδραματικές κορώνες και χωρίς να υπεισέρχεται το μοτίβο της παθητικής παραίτησης.