Το σκεφτόμουν από μέρες – αλλά κάτι οι δουλειές, κάτι διάφορα ευτυχώς διατρέξαντα (που μεταφράζονται σε πολλά μπουκάλια ρακής, έναν Μποστ με τρεις αφιερώσεις κι ένα άδειο μπουκάλι λικέρ περγαμόντο) το ανέβαλλα. Σχεδίαζα κιόλας να κάνω ένα φρεσκάρισμα στο ρημαδο-blog, διότι άρχισα να βαριέμαι και το χρώμα και τον Μονέ (πώς λέει ο Καβάφης; «Έμεινε μαθητής του Αμμωνίου Σακκά δυο χρόνια / αλλά βαρέθηκε και την φιλοσοφία και τον Σακκά» - κάπως έτσι), πριν αποδυθώ σε νέους κύκλους γκρίνιας – ευτυχώς, οι αφορμές δεν λείπουν.
Εν τέλει, ως συνήθως, τίποτα δεν πήγε όπως το σχεδίασα – διότι, είδα το σημερινό post της unapatatras για το «Μη-έτος Καζαντζάκη» και πήγε περίπατο η επίμονη προσπάθεια των τελευταίων ημερών να αντιμετωπίσω το όλο θέμα με ψυχραιμία. Η ψυχραιμία μας τελείωσε, περισσεύει το δηλητήριο.
Πάμε από την αρχή: περί τα τέλη Οκτωβρίου, ξεκινά ένα μεγαλόπνοο σχέδιο από το Υπουργείο Πολιτισμού και το Υπουργείο Τύπου, αναφορικά με το 2007, που θα ήταν το «Έτος Καζαντζάκη» (και γιατί θα ήταν; διότι συμπληρώνονται 50 χρόνια από τον θάνατό του· και γιατί θα έπρεπε να είναι; την απάντηση, υποθέτω, θα την βρει όποιος έχει το κουράγιο να διαβάσει το παρόν μέχρι τέλους). Αρχίζουν λοιπόν οι συνεννοήσεις με το Πανεπιστήμιο Κρήτης και λοιπούς φορείς, για να οργανωθούν διάφορες εκδηλώσεις, εκθέσεις, συνέδρια κλπ., όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Παρενθετικώς, ας σημειώσω ότι η Διεθνής Εταιρία Φίλων Ν. Καζαντζάκη είχε ήδη προγραμματίσει εκδηλώσεις σε όλον τον κόσμο, βεβαίως χωρίς τη συνδρομή κανενός επίσημου φορέα και τούτο όχι από ολιγωρία ή λάθος της Εταιρίας.
Στο πλαίσιο αυτής της μεγαλόπνοης συνεργασίας των υπουργείων, ανεμένοντο πράματα και θάματα. Περνούν οι μήνες, τελειώνει το 2006, έρχεται θριαμβευτικώς το 2007 – πλην, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Καμία εκδήλωση στον ορίζοντα, καμία αναγγελία σχετική, ούτε λόγος για το «Έτος Καζαντζάκη». Κόντευε να τελειώσει ο Ιανουάριος, όταν μαθαίνω ότι τελικά το 2007 δεν θα είναι έτος Καζαντζάκη, αλλά «Έτος Διαφόρων» (πρωτότυπο, ομολογώ) με προτεραιότητα σε «Έτος Μαρίας Κάλλας». Και τούτο, διότι, έμαθαν στο Υπουργείο Πολιτισμού ότι οι Ιταλοί είχαν την πρόθεση να ανακηρύξουν το 2007 «Έτος Μαρίας Κάλλας». Σου λένε λοιπόν: «τι λες που θ’ αφήσουμε τους Ιταλούς να μας κλέψουν τη δόξα; Στο κάτω-κάτω, η Μαρία Κάλλας ιταλίδα ήτανε; Όχι, ελληνίδα ήτανε, τι δουλειά έχει με τους μακαρονάδες;» Σπεύδουν λοιπόν να καπαρώσουν την ονομασία του έτους για να μάθουν οι Ιταλοί να μας κλέβουν την κληρονομιά μας· φυσικά, με όλα αυτά, ο Καζαντζάκης πέρασε στο περιθώριο.
Η υπόθεση θα ήταν τουλάχιστον αστεία αν δεν αποκάλυπτε για πολλοστή φορά τη γεωπολιτική αγνωσία των κρατούντων, την αγραμματοσύνη τους και την ανικανότητά τους. Καλή και άγια η Μαρία Κάλλας και ελπίζω μετά θάνατον να πήγε στον Παράδεισο του Δάντη, μαζί με τον Άγιο Βερνάρδο τον αρχιθαλαμηπόλο της Παναγίας. Μοναδική στο είδος της, τέλεια στον τομέα της κλπ. κλπ. (δεν μ’ ενδιαφέρει αν όντως είναι έτσι, αλλά σπεύδω να υιοθετήσω οποιαδήποτε επαινετική κρίση θέλετε, για χάρη της συζήτησης). Αφήνω κατά μέρος την πιθανότητα να συνδυάζαμε τις δύο επετείους· ας υποθέσουμε ότι έπρεπε να διαλέξουμε ή το ένα ή το άλλο: Καζαντζάκη ή Κάλλας· ποια θα ήταν η πιο ορθολογική (με την έννοια και της πολιτισμικής “realpolitik”) επιλογή;
Τα πράγματα είναι πολύ απλά: το Υπουργείο Πολιτισμού έπρεπε να εμμείνει στο «Έτος Καζαντζάκη» και να συμμετέχει, με επίσημο και ισότιμο τρόπο, στις εκδηλώσεις των Ιταλών για το «Έτος Μαρίας Κάλλας» - μπορούσε να το επιτύχει, αρκεί να έκανε σωστούς χειρισμούς.
Αλλά, γιατί Καζαντζάκης; Να ξεκαθαρίσω ότι οι λόγοι που θα συνηγορούσαν υπέρ αυτής της επιλογής δεν έχουν να κάνουν με φιλολογικές προτιμήσεις και τα παρόμοια: στο πεδίο της πολιτισμικής πολιτικής (και δη διεθνούς επιπέδου) συναισθηματικά κριτήρια και προσωπικές προτιμήσεις δεν (πρέπει να) έχουν θέση. Καζαντζάκης, λοιπόν, διότι η απήχησή του είναι πολύ μεγαλύτερη ποιοτικά και ποσοτικά από την απήχηση της Μαρίας Κάλλας: τα έργα του (ιδίως τα μυθιστορήματά του) τα έχουν διαβάσει άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων και των μορφωτικών επιπέδων. Έτσι, οποιαδήποτε πρωτοβουλία του Υπουργείου Πολιτισμού θα έχει, εξ ορισμού, πολύ μεγαλύτερο κύκλο δυνητικών αποδεκτών, πράγμα διόλου αμελητέο για μία χώρα που, διαρκώς μιλά για τις αρχαιοπρεπείς πολιτισμικές της δάφνες, αλλά στο σύχρονο πολιτισμικό στερέωμα έχει ελάχιστες δυνατότητες παρέμβασης και παρουσίας (και τούτο, από δική της ευθύνη). Καζαντζάκης, διότι, είναι ο πλέον πολυμεταφρασμένος Έλληνας και ένας από τους πλέον πολυμεταφρασμένους συγγραφείς σε παγκόσμιο επίπεδο (οι μεταφράσεις των έργων του δεν περιορίζονται μόνο στις ευρωπαϊκές γλώσσες· έχει μεταφραστεί επίσης στα αραβικά, στα τουρκικά, στα ισλανδικά, στα ιαπωνικά, στα κινέζικα, σε όλες τις βαλκανικές γλώσσες, σε όλες τις σκανδιναβικές γλώσσες, σε όλες τις γλώσσες των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, στα afrikaans, στην ομιλουμένη του Λουξεμβούργου, στα ιρανικά – ελπίζω πως αρκούν αυτά για να πάρει κανείς μιαν εικόνα)· σημειωτέον, ότι δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που αποφάσισαν να μάθουν ελληνικά για να τον μεταφράσουν, κι αυτό ασφαλώς δεν είναι αδιάφορο, αν κανείς έχει κατά νου ένα από τα βασικά αξιώματα της γεωπολιτικής, ότι δηλαδή ο πολιτισμός είναι ένας από τους πυλώνες ισχύος. Καζαντζάκης, διότι το μήνυμά του, αυτό που βγαίνει από τα έργα του (αφηγηματικά, θεατρικά, ποιητικά, δοκίμια) είναι απολύτως επίκαιρο για την εποχή μας: διότι, διδάσκει, μεταξύ άλλων, ότι δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι πολιτισμοί, αλλά ότι όλοι οι πολιτισμοί έχουν την πολύτιμη συνεισφορά τους στην ιστορία της ανθρωπότητας, στις αξίες της, στην πορεία και στην εξέλιξή της· διότι, αγαπάει τις διασταυρώσεις και τις επιμειξίες των πολιτισμών και απεχθάνεται τους εγκλεισμούς, τις απομονώσεις και τις «καθαρότητες»· αγαπάει την Ισπανία, επειδή βλέπει πώς την έχει μπολιάσει ο αραβικός πολιτισμός – και για τον ίδιο λόγο αγαπάει και την Κρήτη· διότι, διδάσκει ότι το Ένα (ο ένας Θεός, ας πούμε) μπορεί να είναι σύνθεση πολλών προσώπων και ότι είναι καλό να τα γνωρίσεις όλα αυτά τα πρόσωπα και να τα αγαπήσεις· διότι, βλέπει τον κόσμο σφαιρικά, δεν διαχωρίζει, αλλά ενοποιεί, δεν καταδικάζει, αλλά προσπαθεί να κατανοήσει.
(Φυσικά, δεν παραβλέπω και τα υπόλοιπα: ότι προβάλλει την ελευθερία ως υπέρτατη αξία, ότι προτείνει τη στάση του λεγόμενου «ηρωικού πεσσιμισμού» - που εν τέλει δεν είναι διόλου πεσσιμισμός – ότι διδάσκει ήθος σε μια εποχή που η λέξη έχει καταντήσει άγνωστη· επέλεξα τα παραπάνω επειδή επ’ αυτών μπορεί κάλλιστα να στηριχτεί μια σύγχρονη πολιτισμική-πολιτική πρόταση).
Και, Καζαντζάκης, για έναν ακόμη λόγο: το 2008 γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Πεκίνο. Ο Καζαντζάκης είχε επισκεφθεί την Κίνα δύο φορές και μάλιστα είχε «χαρίσει» στον κινεζικό λαό τρία μυθιστορήματά του, τον Καπετάν Μιχάλη, το Χριστός Ξανασταυρώνεται και τον Αλέξη Ζορμπά (τούτο σημαίνει ότι θα μπορούσαν να εκπονηθούν μεταφράσεις των έργων αυτών στα κινέζικα χωρίς την καταβολή συγγραφικών δικαιωμάτων). Θα ήταν απίθανο, δύσκολο ή μήπως παράλογο, ο Καζαντζάκης να αποτελέσει τη «γέφυρα» ανάμεσα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και εκείνους του 2008; Θα ήταν άστοχο, ανέφικτο ή παρανοϊκό ανάμεσα στις εκδηλώσεις του 2008 στο Πεκίνο να υπάρχει και κάτι σχετικό με τον Καζαντζάκη;
Παρ’ όλα αυτά, το Υπουργείο Πολιτισμού (για μία ακόμη φορά) πέταξε στα σκουπίδια το γεωπολιτικό δυναμικό που είχε στα χέρια του και σύρθηκε πίσω από επιλογές και αποφάσεις τρίτων, εν προκειμένω της Ιταλίας. Όπως πάντα, η ελληνική πολιτική είναι πολιτική κακών ανακλαστικών. Δεν ξέρω τι σημαίνει ο Καζαντζάκης για όλους όσοι ασχολούνται και εκπονούν τα περί τον πολιτισμό προγράμματα και τις πολιτικές· δεν ξέρω αν τον έχουν διαβάσει καν – και, αν τον διάβασαν, δεν ξέρω τι κατάλαβαν. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, όταν δεν ξέρεις κάτι, ρωτάς και μαθαίνεις. Και όταν έχεις την ευκαιρία να προβάλλεις ένα κομμάτι του πολιτισμού σου, το οποίο αφορά άμεσα τα σύγχρονα προβλήματα και δι’ αυτού μπορείς να προτείνεις μεστό και πλήρη νοημάτων πολιτισμικό λόγο ως αντίβαρο στα σκουπίδια που ευφυώς σερβίρει παγκοσμίως η αμερικανική βιομηχανία «του πολιτισμού», όταν σου δίδεται η δυνατότητα να «παίξεις», έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, πρώτο ρόλο σε διεθνές επίπεδο και δια του πολιτισμού να συμπήξεις συμμαχίες και επαφές με διάφορα κράτη, όταν μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά και δεν τα κάνεις, τότε μη ζητάς να σε παίρνουν στα σοβαρά ως χώρα.
ΥΓ. Θα ήμουν πρόθυμη να ανακαλέσω πλήρως όσα είπα, αν η απόφαση του Υπουργείου για το «Έτος Μαρίας Κάλλας» είχε τα μισά έστω συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τα αντίστοιχα του «Έτους Καζαντζάκη».
(Και, όπως έλεγα πρόσφατα σε φίλους αγαπητούς, δεν μπορώ ν’ αποφασίσω αν όσοι μας κυβερνούν από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, είναι ανόητοι, ανίκανοι ή απλώς πουλημένοι).
Σαν ψέματα είναι....( η Λίτσα επέστρεψε!!!!)
Το τελευταίο ερώτημα είναι ρητορικό ε;
Για όλα τα άλλα ας μη γράψω τίποτα, γιατί θα βγει ένας άκρατος μηδενισμός και δεν το θέλω.
Πάντως για το εν λόγω υπουργείο ξέρω μόνο ότι ήταν του κλώτσου (Τατουλοκαραμανλής) και έγινε του μπάτσου(πρώην δημόσιας τάξης). Τι περίμενες;
{Γκοντώ, είδα χτες τη Ζέτα (τη γκόμενα του Αντώνη βρε) και μοιάζει σαν κοριτσάκι 18 ετών. Ο τηλεοπτικός φακός τής προσθέτει 4 κιλά και 12 χρόνια. Έχει ένα σπίτι ο αοιδός εδώ και εθεάθησαν μαζί.Ο Αντώνης πάλι ήταν σαν οτώμαγ}
Αγαπητέ Godot, συνεισφέροντας στον προβληματισμό σου, και απαντώντας στις (υποχθόνιες) αιτιάσεις σου, σε πληροφορώ ότι η είδησις δεν είναι το τι φορούσε η συνοδός του Ψινάκη, αλλά το τι φορούσε ο Ψινάκης (παρεμπιπτόντως, εθεάθη εχθές με κόκκινη - μεταξωτή; - εσάρπα, ο Ψινάκης,βεβαίως-βεβαίως...)
(Α, εκείνο το προφιτερόλ μάλλον ο Μότσαρτ θα το φάει, εν τέλει).
numb - ναι, σιγά μην έχουμε ανάγκη τον δικό σου το μηδενισμό! Να σου πω, η ερώτηση δεν ήταν ακριβώς ρητορική: ΟΝΤΩΣ προσπαθώ ν' αποφασίσω.
Να σ' ευχαριστήσω, δε, για το άκρως κατατοπιστικό υστερόγραφο: ΤΩΡΑ καταλαβαίνω γιατί κόπτεσαι τόσο περί τα πολιτιστικά - είναι λόγω γειτνιάσεως με τον Αντώνη.
Κατά τις 7:07 μ.μ., 
Pastaflora
pastaflora - πάλι καλά, δεν είδες τι τραβάει ο καημένος ο (αρχαίος) Πλούταρχος;
Στα σοβαρά, όμως, ο ΝΚ παραμένει περισσότερο αναγνωρίσιμος από άλλους συγγραφείς, ιδίως της εποχής του, ίσως όχι πάντα λόγω του έργου του, αλλά συχνά λόγω των μύδρων που εξαπολύουν εναντίον του θεολόγοι, θεολογούντες και παπάδες (να 'ναι καλά, οι άνθρωποι)
Κατά τις 8:06 μ.μ., Erwtas Stomaxhs
Κατά τις 8:47 μ.μ., The Motorcycle boy
Ναι γύρισε numb και εμείς την αναγκάσαμε, αφού ήπιαμε το λικέρ της και βουτήξαμε τη μισή βιβλιοθήκη της και τα 3/4 της παραγωγής τσικουδιάς του σπιτιού της.
Λίτσα παιδί μου, ο Καζαντζάκης είχε πει εκείνο το "ήθελε να ζήσει ελεύθερος ..." και τον είχαν αφορίσει οι παπάδες. Αυτά ξέρουν οι δεξιάτζες που βρίσκονται στην κυβέρνηση και αυτά τους φτάνουν για να μην κάνουν το έτος Καζαντζάκη ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ 2 ΑΝΑΚΡΙΒΗ ΛΙΓΟ ΩΣ ΠΟΛΥ. Από την άλλη, η Μαρία Κάλλας πηδήχτηκε με τον ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΩΝΑΣΗ! Και σε ρωτώ: με ποια διάσημη πήγε ποτέ ο Καζαντάκης;
Υ.Γ.: Έτος Ρέμου πότε ξαναέχουμε;
Κατά τις 1:11 π.μ., unapatatras
Κατά τις 3:39 π.μ., divine mitsakos
ούτε μισό βιβλίο του;;;;;;;
ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι μαρή!!!!
---------------------------
αγαπώ και την κάλλας (πέθανε από έρωτα για τον λάθος άνθρωπο, δεν θέλω πολλά για να αγαπήσω κάποιον)
---------------------------
σιγά μη δεν έβαζε ποστ η Λίτσα, και σιγά μη δεν το διάβαζα 4 το πρωί μετά από απανωτά ουίσκι-α
---------------------------
σιγά μη δεν είχε δίκιο (πες τα χρυσόστομη)
----------------------------
mb λίγα για το Μαράκι μη γίνουμε από 2 χωριά πρωτευουσιάνοι
----------------------------
ακόμα δεν έχουμε ημερομηνία; Παναγιά παρθένα, δεν βαστώ
----------------------------
mb αυτά για τα λικέρ και την τσικουδιά τάχαμου στο πλαίσιο του σχολίου αλλά υπονοώντας "σκάστε από τη ζήλια σας, πήγαμε στη Λίτσα" να τα λες εκεί που σε παίρνει, όχι σε μας, κι αν ήθελες να ζηλέψουμε, μπράβο τα κατάφερες!
----------------------------
μεγάλο φιλί στη Λίτσα
Κατά τις 11:06 π.μ., Λίτσα
erst: ερήμην των επισήμων φορέων, υποθέτω. Μωρέ καλά έκανε ο ΝΚ και πήρε τον αματιών του κι έφυγε από δω.
Mboy: σωστά το θέτεις αγαπητέ. Στο κάτω κάτω οι γυναίκες της ζωής του ΝΚ ήταν Εβραίες και κομμουνίστριες. (πάντως τα αποθέματα δεν έχουν εξαντληθεί, ξέρεις τώρα).
unapatatras: ε, ναι, εσύ φταις!
dearest dm: κι εγώ την αγαπώ την Κάλλας, χρυσό μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Ναι, ναι, το έπιασες το υπονοούμενο του ΜBoy, οπότε σειρά σου (είπαμε τα αποθέματα δεν έχουν εξαντληθεί).
Μεγάλο φιλί ωσαύτως.
(Ημερομηνία;;;)
Κατά τις 11:41 π.μ., Eu-aggelos
Κατά τις 11:51 π.μ., Λίτσα
Κατά τις 12:33 μ.μ., numb
Λίτσα, εγώ πάντως πιστεύω ότι αν ζούσε ο ΝΚ θα ήταν αντίθετος σε τέτοιου είδους βραβεύσεις. Δηλαδή τι σημαίνει «έτος ΝΚ» ή «έτος ΜΚ»; Και τι θα εξυπηρετούσε;
Το συμβολικό του όλου εγχειρήματος το βρίσκω αναδρομικά υποκριτικό. Σκοπός μάλλον είναι να βραβεύονται οι πνευματικοί άνθρωποι όσο είναι ακόμα εν ζωή. Και σίγουρα θα υπάρχουν και πολλοί πνευματικοί άνθρωποι που δε θα ενδιαφέρονται ούτε για την υστεροφημία τους ούτε και για βραβεύσεις και άλλα φαιδρά.
Η αλήθεια είναι ότι έχω άγνοια για πολλά από όλα αυτά που γράφεις. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν αφιερωμένα σε συγγραφείς; Και τι έγινε; Υπήρξαν εκδηλώσεις κτλ; Το site του υπουργείου πολιτισμού αναφέρεται σε όλα αυτά; Έχω και άλλες απορίες αλλά το σταματάω εδώ.
Κατά τις 12:51 μ.μ., numb
Kai στο τελευταίο ερώτημα του ποστ η απάντηση για μένα είναι εύλογη. Ανόητοι, ανίκανοι και πουλημένοι είναι όσοι ψηφίζουν αυτά τα άτομα. Ανίκανοι είναι και όσοι απέχουν από τις εκλογές γιατί πιστεύουν ότι η ψήφος τους δεν έχει δύναμη να αλλάξει τα πολιτικά πράγματα. Ανίκανοι είναι και όσοι ψηφίζουν λευκό. Ανίκανοι είναι και αυτοί που (...η λίστα δεν έχει τέλος...)
Καλή Τσικνοθέρστντεϊ
Κατά τις 12:55 μ.μ., Λίτσα
numb - δεν είμαι και πολύ σίγουρη αν ο ΝΚ θα ήταν αντίθετος. Ξέρουμε, λ.χ., ότι ήθελε πάρα πολύ να πάρει το βραβείο Νομπέλ. Και πάντως, η δική μου προσέγγιση δεν είχε να κάνει με το αν και πότε πρέπει να τιμούμε τους συγγραφείς, πνευματικούς ανθρώπους κλπ., αλλά με το πώς μπορούμε ως χώρα να αξιοποιήσουμε ένα δυναμικό που διαθέτουμε σε διεθνές επίπεδο. (Διεθνο-)Πολιτική ήταν κυρίως η στόχευσή μου. Όσο για το τελευταίο, ναι, κάθε χρόνος ανακηρύσσεται σε έτος κάποιου (Σολωμού, Ρήγα, Εμπειρίκου κλπ.) και γίνονται εκδηλώσεις εν Ελλάδι - το θέμα είναι ότι με τον ΝΚ θα μπορούσε όλο αυτό να αποκτήσει διαφορετική υπόσταση και να μεταφερθεί και στο εξωτερικό.
numb σου απήντησα στο προηγούμενο σχόλιο, αλλά ο δαίμων μου τα ανακάτεψε, οπότε το ξαναποστάρω. Στο μεταξύ είδα και το πρόσφατο. Δεν μου απαντάς όμως: για τους κυβερνώντες ήταν η απορία: οι ψηφοφόροι είναι άλλη υπόθεση :)))
Καλή Τσικνοπέμπτη ωσαύτως - αν και εμείς "τσικνίσαμε" και με το παραπάνω το τριήμερο που ήταν εδώ η αγία τετράς.
Ε τότε ας απαντήσω. Όλα είναι μια ατέλειωτη περιπτωσιολογία. Κάποιοι είναι ανίκανοι, κάποιοι ανόητοι και κάποιοι (το συντριπτικό ποσοστό) πουλημένοι. Για το θέμα του ποστ, μάλλον οι κυβερνώντες ήταν άσχετοι(το καλύπτει όλα;)
Ελπίζω κάτι να γίνει και να τα πούμε από κοντά. Κατεβαίνω συχνά, ανεβαίνεις λιγότερο συχνά, ε κάπως θα βρεθούμε
Παρότι θαυμαστής της Μαρίας, προσυπογράφω.
Ειδικά εκείνο το "Όπως πάντα, η ελληνική πολιτική είναι πολιτική κακών ανακλαστικών."
Όσο για το τελευταίο ερώτημα, δικαίως αναρωτιέται ο numb jg αν είναι ρητορικό. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι όλοι όσοι μας κυβερνούν από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους είναι και ανόητοι, και ανίκανοι, και πουλημένοι -- διότι το μεν δεύτερον εκπορεύεται εκ του πρώτου, το δε τρίτον αποτελεί φυσικήν συνέπειαν των δύο προηγουμένων...
Κατά τις 3:26 μ.μ., divine mitsakos
cyrus - μετά από τις εξηγήσεις σας, αγαπητέ, δεν έχω πλέον απορίες :))
roidis - σαφώς αντι-πατριωτική, καθόσον ο δικός μου πατριωτισμός ουδεμία σχέσιν έχει με τον κοινώς (πολιτικώς) νοούμενον (κι εγώ το ελπίζω)
dm - κάτι τέτοιο κατάλαβα κι εγώ αλλά να το σιγουρέψω ήθελα (για τη β΄ πιθανότητα, την απάντηση έχει η παντογνώστις mmg)
Κατά τις 7:34 μ.μ., Eu-aggelos
ο πολιτισμός είναι ένας από τους πυλώνες ισχύος;
Μα σε ποιά χώρα ζείτε αγαπητή μου;
Εδώ δεν έχουμε ξεκάθαρη ημερομηνία γάμου του Ρέμου με την φίλ(ι)η του κι εσείς μας λέτε για συνδέσεις ολυμπιακών αγώνων;
Εδώ ο πολιτισμός παράγεται με ανύπαντρο τον Ρέμο και τον λαό να μην είναι πλήρως ανημερωμένος για το τί φόρεσε η σύνοδός του Ψινάκη στο δείπνο με τον Λαζόπουλο κι εσείς μας μιλάτε για αυτόν τον Καζαντζίδη, Καζαμπούμπου, πως τον είπατε...