… σκέφτηκα να σου γράψω μετά που διάβασα ένα post της Artanis, που μου άρεσε, κι επειδή με αναφέρει κιόλας, βρίσκω κομψό ν’ ανταποδώσω τη φιλοφρόνηση, κι ας βαρύνομαι τοιουτοτρόπως με την υποψία του metablogging.

Τώρα, αυτό το metablogging εμένα δεν μου φαίνεται κακό, επειδή χρησιμοποιούμε το blogging για να μιλήσουμε για το blogging, όπως γίνεται και με τη μεταγλώσσα, όπου χρησιμοποιούμε τη γλώσσα για να μιλήσουμε για τη γλώσσα, ή με τη μεταφιλοσοφία, όπου χρησιμοποιούμε τη φιλοσοφία για να μιλήσουμε για τη φιλοσοφία. Μου φαίνεται πως μπορούμε να κολλήσουμε το «μετα-» σε οποιαδήποτε λέξη κι έτσι να δείχνουμε πως έχουμε προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα (κάνουμε, τρόπον τινά, ένα είδος επιστημολογικής υπέρβασης), αλλά τώρα σκέφτομαι πως σε μερικές περιπτώσεις θα μπορούσε να προκληθεί σύγχυση, όπως ας πούμε με τη λέξη «μεταποίηση», που κάλλιστα κανείς θα μπορούσε να νομίσει ότι σημαίνει «μετασχηματισμός» και όχι σχολιασμός της ποιήσεως διά της ποιήσεως. Μάλλον γι’ αυτό γίνεται τόση φασαρία για το metablogging, φαίνεται πως σημαίνει και κάτι άλλο, οπότε είναι φυσικό να τα μπερδεύουμε.

Πάντως εμένα με απασχολεί που αυτήν την εποχή δεν προλαβαίνω να κάνω όσα θα ήθελα. Βλέπεις, το καλοκαίρι που ήμουν πιο εύκαιρη, όλοι είχαν πάει διακοπές και δεν είχα τι να διαβάσω, και τώρα που έχω του κόσμου τις δουλειές, γράφουν και δημοσιεύουν μετά μανίας και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διαβάζω διαγωνίως, με την ψυχή στο στόμα, το ένα μάτι καρφωμένο στο ρολόι και ορατό τον κίνδυνο του μόνιμου αλληθωρίσματος. Φυσικά, για να σχολιάσω ούτε λόγος, επειδή, κοντά στ’ άλλα, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να ταιριάζει με όλες τις περιπτώσεις και σ’ αυτό, ομολογώ, ζήλευα πάντα μερικούς κριτικούς βιβλίου (κινηματογράφου, θεάτρου κλπ.) που καταφέρνουν να γράφουν έξοχα κείμενα, χωρίς να έχουν διαβάσει όλο το βιβλίο, κι όταν βλέπω τις κριτικές τους λέω «ναι, δίκιο έχουν» και η μόνη ερμηνεία που μπορώ να βρω είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί με χάρισμα, κάτι σαν «ευλογία», καταλαβαίνεις, πράγμα που με στενοχωρεί, διότι εγώ δεν το έχω αυτό και, όσο να ’ναι, νιώθω αδικημένη και αντιλαμβάνομαι ότι όλα τα περί ισότητας που ακούω είναι κολοκύθια με τη ρίγανη. Να, ας πούμε, κάποτε είχα πάει να δώσω ένα μάθημα χωρίς να το έχω διαβάσει και έγραψα ένα εξαιρετικό δοκίμιο, αλλά ο καθηγητής μ’ έκοψε, ενώ αν είχα το χάρισμα που λέγαμε, θα το περνούσα το μάθημα – ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι αδικία; Δεν σχολιάζω λοιπόν κι εγώ, επειδή φοβάμαι ότι, έτσι όπως διαβάζω βιαστικά, κάτι θα μου διαφύγει και το σχόλιο θα είναι «αλλού ’ντ’ αλλού», όπως λέει κι ο Godot, που του κάπνισε να γίνει ναυτικός στα καλά καθούμενα, και αν γίνει αυτό, τότε σίγουρα ο π θα απαντήσει επισημαίνοντας την παρανάγνωση, άσε που μπορεί και ο cyrusgeo να μου πει ότι υποπίπτω σε λογικές πλάνες.

Το χειρότερο είναι ότι, όσο περνούν οι μέρες, θα έχω όλο και λιγότερο χρόνο, αφού αρχίζει το χειμερινό τηλεοπτικό πρόγραμμα. Ήδη ξεκίνησε ο «Καφές με την Ελένη» και πολύ λυπήθηκα που δεν κατάφερα να παρακολουθήσω τις πολύ χρήσιμες συμβουλές που λένε εκεί πέρα όλοι αυτοί οι ειδικοί. Αυτές οι πρωινές εκπομπές μου αρέσουν γιατί, χώρια που μαθαίνεις ένα σωρό πράγματα, είναι και πολύ χαρούμενες, όλοι τους γελάνε, τραγουδάνε, χορεύουν, διασκεδάζουν, κι αυτό είναι πολύ καλό, διότι δείχνουν ότι η ζωή είναι ωραία, δεν είναι όλο προβλήματα και δυσκολίες. Να, αυτό προσπαθώ να πω στον Mboy, «η ζωή είναι ωραία, βρε, γράψε κάτι χαρούμενο που όλα σου τα κείμενα είναι μαύρα κι άραχνα», κι αυτός αντί να με ακούσει πήγε κι έκανε ένα καινούριο blog για τους Ζαπατίστας και μπαίνεις να διαβάσεις και σου σφίγγεται η ψυχή. Αλλά έτσι κάνουν όλοι τους εδώ μέσα – και ο zero, και ο zouri, και ο Ροΐδης, και η tomboy, και η Cherryfairy (αν και αυτή πότε-πότε γράφει για χαρούμενα πράγματα), κι οι άλλοι που δεν μπορώ να αναφέρω γιατί θα γέμιζα σελίδες ολόκληρες – νομίζουν ότι το blog είναι εφημερίδα και πιάνουν και βρίσκουν θέματα δύσκολα και περίπλοκα.

Ευτυχώς τουλάχιστον που μπορώ να βλέπω τις μεσημεριανές εκπομπές, επειδή συνήθως συμπίπτουν με την ώρα του φαγητού. Και σ’ αυτές είναι όλοι τους χαρούμενοι και δείχνουν πράγματα που δεν θα μπορούσα ποτέ μου να δω, διότι για να πάει κανείς σ’ όλα αυτά τα ωραία και ακριβά μέρη πρέπει να είναι ή πλούσιος ή διάσημος ή και τα δύο. Φυσικά, τα θέματα δεν είναι πάντα ευχάριστα, όμως δεν είναι κακό να βλέπεις ότι και οι πλούσιοι και διάσημοι έχουν προβλήματα επίσης, έτσι σταματάς να παραπονιέσαι για τα δικά σου και συνειδητοποιείς ότι το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, οπότε ίσως να είναι αλήθεια ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι τελικά. Δεν ξέρω, μπορεί αυτές οι εκπομπές κατά βάθος να απομυθοποιούν τη ζωή των πλουσίων και διασήμων, όπως έκανε νομίζω η «Λάμψη», θυμάμαι ότι για πάνω από δέκα χρόνια αυτή η δύστυχη οικογένεια Δράκου όλο προβλήματα και φασαρίες είχε – τα ίδια εξάλλου δεν βλέπουμε και στη «Βέρα στο δεξί»; Κι εκεί όλοι πλούσιοι είναι, αφού κανένας τους δεν δουλεύει, παρά όλο συζητάνε και ταξιδεύουν, κι όμως κανείς τους δεν είναι χαρούμενος κι ευτυχισμένος. Οπότε, το μήνυμα είναι σαφές κι αν κανείς σκεφτεί ότι παρ’ όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες θα προτιμούσε να είναι πλούσιος και διάσημος, τότε σίγουρα δεν θα έχει καταλάβει τίποτα από τις αξίες που προσπαθούν όλες αυτές οι εκπομπές να μεταδώσουν, ότι δηλαδή η ζωή είναι ένα παιχνίδι, αρκεί να ξέρει να το παίζεις, όπως λέει και το καινούριο διαφημιστικό για την εκπομπή της Άννας Δρούζα.

Τώρα όμως πρέπει να σ’ αφήσω. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω να γράψω περισσότερα, επειδή είναι η ώρα για το βραδινό φαγητό και αρχίζουν και τα βραδινά δελτία ειδήσεων, όπου όλοι φωνάζουν πάλι για τη διαφθορά και λένε πως αυτή η κυβέρνηση κάνει τα ίδια και χειρότερα από την προηγούμενη και δεν βγαίνει άκρη, άσε που δεν καταλαβαίνω πού βρίσκεται η είδηση σε όλα αυτά. Ευτυχώς όμως, στο Star όλα αυτά τα γεγονότα τα περνάνε πολύ-πολύ γρήγορα και μετά μας ενημερώνουν για τους ηθοποιούς και τους τραγουδιστές και για τα ζωάκια που υπάρχουν στους ζωολογικούς κήπους όλου του κόσμου.