Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006
Νοήματα ζωής

Κατά καιρούς σε διάφορα post η φράση επανέρχεται: το νόημα της ζωής μου, της ζωή σου, της ζωής των άλλων. Υπάρχουν και φιλοσοφικές διατυπώσεις περί του ζητήματος, αλλά ας τις αφήσουμε κατά μέρος. Μια σύντομη σημείωση μόνον – ότι τούτο το θέμα βρέθηκε στο κέντρο της υπαρξιακής φιλοσοφίας, για λόγους που θα πρέπει να συσχετιστούν και με το ιστορικό περιβάλλον, τη συγκυρία, την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης. Αλλά, η ιστορία ξεκινά ενωρίτερα. Ο τύπος του σπληνιώντος (spleen=μελαγχολία) ρομαντικού περιπλανώμενου, επιτομή του οποίου ήταν ο βυρωνικός Childe Harold, υποκρύπτει αυτό ακριβώς το πρόβλημα: ο μελαγχολικός ήρωας που, μολονότι νέος, έχει κορεστεί από τον έκλυτο βίο, και sick at heart, ξεκινά μια μεγάλη περιπλάνηση, αναζητώντας κάτι που θα τον βγάλει από την «αρρώστεια» του (που περί τα τέλη του 19ου αι., είχε πλέον λάβει διαστάσεις επιδημίας, εξ ου και απεκλήθη mal du siècle, δηλ. αρρώστεια του αιώνος – ακριβώς επειδή αυτός ο τύπος μελαγχολικού ήρωα είχε φτάσει στα όρια της μανιεριστικής επανάληψης) – με δυο λόγια, αναζητούσε ένα (καινούριο) νόημα ζωής. Εκείνο, όμως, που ήταν πόζα στη ρομαντική λογοτεχνία (κυρίως στους βυρωνόληπτους Ευρωπαίους και Έλληνες ποιητές και πεζογράφους), μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο απέκτησε άμεση αναφορά στην ιστορική πραγματικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ιστορικοί όπως ο Hobsbawm θεωρούν ότι ο 19ος αι. τελειώνει το 1914 – επειδή πράγματι ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος σηματοδοτεί το τέλος του λεγόμενου «παλαιού κόσμου» και την αρχή του καινούριου· και ο Hobsbawm, όπως και οι ιστορικοί των νοοτροπιών, γνωρίζουν ότι τα ημερολογιακά όρια σπανίως συμπίπτουν με τα όρια ζωής των ιστορικών εποχών και των νοοτροπιών. Εκείνη η πρώτη δεκαετία του 20ού αι., συμπυκνώνει την απόληξη μιας πορείας που ουσιαστικά ξεκινά με τη Γαλλική Επανάσταση: διαφωτισμός, εμπιστοσύνη στην επιστήμη και στον ορθολογισμό, αισιόδοξη πίστη στην ανθρώπινη πρόοδο, εθνικές ιδεολογίες και εθνικά κράτη – το αίσιο ξεκίνημα. Μετά από αλλεπάλληλες διαψεύσεις και απογητεύσεις, όμως (αρκεί να σκεφτεί κανείς τον Ναπολέοντα, για παράδειγμα), ο αιώνας τελειώνει μέσα σ’ ένα γενικό μούδιασμα: η επιστήμη έχει κλονίσει τις βεβαιότητες που έδινε παλαιότερα η θρησκεία, χωρίς όμως να έχει δημιουργήσει καινούριες (ή τουλάχιστον αυτές που δημιούργησε δεν μπορούσαν να απαντήσουν στα ερωτήματα που κάλυπτε η πίστη), τα εθνικά κράτη αποδύθηκαν σε λυσσαλέους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, αποδεικνύοντας ότι η ελευθερία ήταν ένα αίτημα που αφορούσε ένα μέρος του κόσμου μόνον (και προφανώς όχι εκείνο, όπου οι ευρωπαϊκές δυνάμεις έστηναν τις αποικίες τους), ο θετικισμός έδινε ορθολογικές ερμηνείες πλην κατέστρεφε έναν μετά τον άλλον τους μυθικούς ιστούς. Και στο τέλος ένας πόλεμος – που ήρθε να αλλάξει τον ευρωπαϊκό χάρτη, να απομυθοποιήσει ιδεολογίες και «ευγενείς» προθέσεις και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τον επόμενο.

Δεν είναι άνευ σημασίας ότι τα χρόνια πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο αλλά και εκείνα του μεσοπολέμου, η ευρωπαϊκή αστική κοινωνία προβάλλει νοοτροπικά χαώδης. Ούτε είναι τυχαίο ότι εκείνη την εποχή ανθεί ο αισθητισμός και η λεγόμενη λογοτεχνία της «παρακμής», στον πυρήνα των οποίων ήταν η αρχή ότι οι άνθρωποι πρέπει να ζουν έντονα, ακολουθώντας το ιδανικό του ωραίου, αναζητώντας τη λύτρωση στην ομορφιά. Αυτό ήταν το νόημα ζωής που ερχόταν να προτείνει η τέχνη, κορεσμένη και κουρασμένη από τις μεγαλόστομες ιδεολογικο-πολιτικές διακηρύξεις του παρελθόντος.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στα χρόνια που ακολούθησαν, επινοήθηκαν καινούρια νοήματα ζωής ή επιβεβαιώθηκαν κάποια από τα παλιά, ερμηνευμένα με νέους όρους. Η πολιτική ιδεολογία έδωσε ορισμένες σταθερές για κάποιες δεκαετίες, η αστική ευημερία στην εκδοχή του «αμερικανικού ονείρου» επίσης, η θρησκεία επανέκτησε μέρος της ισχύος της περί τα τέλη του 20ού αι. Σε κάθε εποχή, οι κοινωνίες χρειάζονται τους μύθους τους ή τα νοήματά τους προκειμένου να συνδέσουν και να συνθέσουν το ατομικό και το συλλογικό, ώστε να λειτουργεί απρόσκοπτα το σύστημα.

Επί αιώνες, αλλά και στην εποχή μας, άνθρωποι έζησαν και ζουν χωρίς να αναρωτηθούν ποιο είναι το νόημα της ζωής εν γένει και το νόημα της δικής τους ατομικής ζωής ειδικότερα. Αν το δει κανείς από μιαν ορισμένη σκοπιά, δεν θα έχει άδικο να ισχυριστεί ότι όλος αυτός ο προβληματισμός είναι η πολυτέλεια που έχουν στη διάθεσή τους ευημερούσες κοινωνίες ή ευημερούσες τάξεις. Διότι, αν σε βαραίνει το πρόβλημα της καθημερινής επιβίωσης, δεν έχεις το περιθώριο ν’ ασχοληθείς με τέτοια. Πιθανόν –αλλά, εν προκειμένω, δεν με ενδιαφέρει γιατί ανακύπτουν τέτοιοι προβληματισμοί.

Το νόημα της ζωής, λοιπόν. Γιατί ήρθαμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, ποια είναι η αποστολή μας, τι θα κάνουμε, πώς θα δικαιώσουμε την ύπαρξή μας επί της γης, αν ο τρόπος ζωής μας μας γεμίζει, μας ικανοποιεί και τα παρόμοια. Υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις – από τις θρησκείες, την πολιτική, τις κοινωνίες, τη φιλοσοφία ενδεχομένως. Και υπάρχουν και οι προσωπικές – αυτές που καθένας διατυπώνει για τον εαυτό του, είτε έχοντας αμφισβητήσει και απορρίψει πλήρως τις έτοιμες είτε έχοντας επιλέξει στοιχεία από αυτές, τα οποία ανασυνθέτει κατά το δοκούν. Έτσι, μπορεί κανείς ν’ απορρίψει, λ.χ., το τελετουργικό του χριστιανισμού, το δόγμα του ή τις θεολογικές ερμηνείες κλπ. και να κρατήσει την ηθική του διδασκαλία. Ή μπορεί να απορρίψει όλο το πακέτο «θρησκεία» και να στραφεί στις αρχές του ανθρωπισμού. Ή να επιλέξει ένα ατομικότερο νόημα, που δεν θα έχει να κάνει με καθολικές (universal) αρχές – να βρει, λ.χ., τη λύτρωσή του (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) στη γνώση (επίσης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Ή να αρνηθεί επίσης όλο το πακέτο και να πει, πολύ απλά, δεν έχω καμμία αποστολή, γεννήθηκα και θα πεθάνω όπως όλοι οι έμβιοι οργανισμοί επί γης, και αφήστε με στην ησυχία μου. Από την άλλη, όσοι επιλέγουν τα έτοιμα νοήματα (είτε επειδή τα έχουν συνηθίσει, είτε επειδή τους βολεύουν/τους ικανοποιούν), κανονίζουν τη ζωή τους αναλόγως: ζουν κατά το αστικό πρότυπο, κατά το χριστιανικό πρότυπο, κατά το πρότυπο του επαναστάτη (μετά ή άνευ αιτίας).

Είναι αυτονόητο ότι έκαστος οφείλει να σέβεται το νόημα που δίνει (ή δεν δίνει) στη ζωή του ο άλλος, ή τουλάχιστον να μπαίνει στον κόπο να το κατανοήσει πριν το επικρίνει (και εν προκειμένω, η επίκριση δεν έχει νόημα, διότι ο άλλος μπορεί να σου πετάξει «εμένα έτσι μου αρέσει να ζω, κι εσένα δεν σου πέφτει λόγος»). Φυσικά, δεν γίνεται έτσι. Επειδή το πρόβλημα του νοήματος της ζωής ενεπλάκη με τις θρησκείες, φαίνεται πως κληρονόμησε απ’ αυτές τον ισχυρισμό περί της κατοχής της απόλυτης αλήθειας. Κοντολογίς, σπανίως ο άλλος θα εννοήσει πώς ζεις εσύ και γιατί επέλεξες να ζεις έτσι· επιπλέον, είναι απολύτως πεπεισμένος ότι ζεις λάθος, ότι δεν ξέρεις ποιο είναι το πραγματικό νόημα της ζωής και ότι θα πεθάνεις χωρίς ποτέ να έχεις γνωρίσει την ουσία της. Σημειωτέον, τούτο συμβαίνει σε περιπτώσεις εκείνων που δεν ζουν κατά τις κοινές, παραδεδομένες αξίες, αλλά με τρόπο διαφορετικό. Η κοινωνική επιταγή, λ.χ., επιβάλλει κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι να πηγαίνει ο κόσμος διακοπές. Ο τάδε όμως δεν την ακολουθεί – διότι διαφωνεί επί της αρχής και επί της ουσίας· διότι βαριέται· διότι δεν χρειάζεται να κάνει διακοπές. Λοιπόν, αυτός ο τάδε είτε αντιμετωπίζεται ως ο «κακομοίρης» που δεν έχει λεφτά να ξοδέψει στα trendy θέρετρα, ως ο τσιγκούνης που δεν ξέρει πώς να ζήσει, ως ο μισάνθρωπος που απορρίπτει τις χαρές της κοινωνικής ζωής. Ένας άλλος κοινωνικός κανόνας λέει ότι τα Σαββατοκύριακα οφείλεις να διασκεδάζεις – τουτέστιν, να συνωστίζεσαι σε glamorous εστιατόρια/μπαρ/κέντρα αναψυχής όπου τραγουδούν οι πλανήτες και απλανείς αστέρες του καλλιτεχνικού στερεώματος. Το ότι εσύ μπορεί να προτιμήσεις να μαζευτείς με πέντε φίλους σου στο σπίτι, δεν θεωρείται διασκέδαση – επειδή, δεν σε βλέπει κανείς, άρα κανείς δεν ξέρει ότι διασκεδάζεις. Το ότι εσύ πιθανόν να συνδέεις τη διασκέδαση με το να δεις μια καλή (ή και σαχλή) ταινία στο dvd ή να διαβάσεις ένα βιβλίο, επίσης θεωρείται ελάττωμα: δεν μπορεί, κάποιο πρόβλημα θα έχεις, κάποια εγκεφαλική βλάβη, είναι δυνατόν να προτιμάς τον James Joyce από την Άννα Βίσση; Κάθε παρέκκλιση από τα καθιερωμένα, κάθε απολύτως προσωπική επιλογή, είτε αφορά το αυτοκίνητο που έχεις, τη μουσική που ακούς, το πώς αξιοποιείς το χρόνο σου, τον τόπο όπου ζεις, αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο: αν δεν κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι, οι πολλοί, αν οι αξίες σου είναι διαφορετικές, αν η άποψή σου περί ζωής δεν εναρμονίζεται με την κυρίαρχη, αντιμετωπίζεσαι με οίκτο, με περιφρόνηση, με διάθεση επικριτική.

Συνήθως οι άνθρωποι που επιλέγουν πώς θα ζήσουν (ή που έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν σε κάποια φάση της ζωής τους, νωρίτερα ή αργότερα) ουδόλως ενδιαφέρονται για την έκπληξη, την ταραχή ή τον αποτροπιασμό που προκαλούν αυτές τους οι επιλογές. Τους αρκεί ο δικός τους μικρόκοσμος. Δεν ασχολούνται, λοιπόν, και για τον πρόσθετο λόγο ότι έχουν μάθει αν όχι να σέβονται, τουλάχιστον να μην τους αφορά το νόημα της ζωής των άλλων. Κυρίως, δε, γνωρίζουν ότι το νόημα της ζωής είναι απολύτως προσωπική υπόθεση και πως ό,τι είναι καλό για τον έναν δεν είναι κατ’ ανάγκην καλό για τον άλλον (αρχή παλαιόθεν διατυπωμένη, πλην γενομένη ευρύτερα γνωστή υπό του Μontesquieu) – ως εκ τούτου, δεν προτείνουν το δικό τους μοντέλο/νόημα ζωής σε κανέναν, ακόμη κι αν αυτό τους ζητηθεί. Οι ίδιοι, εν τούτοις, δεν γίνονται δέκτες τοιαύτης αβρής συμπεριφοράς. Επειδή, όλο και κάποιος από τον ευρύτερο κύκλο των γνωστών (όχι των φίλων, βεβαίως), ενίοτε δε και των αγνώστων, θα σπεύσει να αναλάβει το ρόλο του σωτήρα, δηλαδή να τους πει πώς πρέπει να ζουν, να διασκεδάζουν, να περνούν το χρόνο τους· τι πρέπει να φοράνε, να τρώνε, να αγοράζουν· πού πρέπει να ξοδεύουν το χρόνο και τα χρήματά τους· ευτυχώς, οι νουθεσίες δεν επεκτείνονται στο βασίλειο της τέχνης (περιορίζονται στα μουσικά πράγματα ως απαραίτητα συνοδευτικά της έννοιας της «διασκέδασης), δηλαδή δεν αναφέρονται σε βιβλία, ταινίες, ζωγραφική και θέατρο, καθόσον όλα αυτά βρίσκονται έξω από τη σφαίρα των ενδιαφερόντων (και της ύπαρξης εν γένει) των αυτόκλητων σωτήρων. Εννοείται ότι εκείνο που διαφεύγει της αντιλήψεως (με την προϋπόθεση ότι υπάρχει, βέβαια) των «σωτήρων» είναι πως θα πρέπει να θέλει ο «απολωλώς» να σωθεί, να δει το φως το αληθινό και να ενστερνιστεί την «απόλυτη αλήθεια», κοινώς το προτεινόμενο νόημα ζωής. Και τους διαφεύγει, επειδή είναι πεπεισμένοι ότι αυτός ο κακομοίρης που ζει τόσο μίζερα, δεν ξέρει τι κάνει (το «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» είναι μια φράση που άπαξ ειπώθηκε και ατυχώς δεν κατάφερε να αναχθεί σε γενική αρχή συμπεριφοράς). Επειδή, αν δουν το πράγμα διαφορετικά, αν δεχτούν ότι επέλεξε συνειδητά να ζήσει με αξίες τόσο διαφορετικές από τις καθιερωμένες, τότε το δικό τους (υιοθετημένο) νόημα ζωής απλώς θα τιναχτεί στον αέρα, ο δε κρατήρας της εκρήξεως θα απομείνει να χάσκει ακάλυπτος. Και, η άβυσσος, όπως και να το κάνεις, δεν είναι ωραίο θέαμα: ειδικά όταν σου αντιγυρίζει το βλέμμα.
 
Από τη Λίτσα κατά τις 7:17 π.μ. | Ενθύμιον |


25 Σημειώσεις:


Κατά τις 9:14 π.μ., Blogger mario

Λίτσα καλημέρα και καλή εβδομάδα.

 

Κατά τις 9:29 π.μ., Blogger Θεριό Ανήμερο

Εγώ πάντως θα την πω την αμαρτία μου, πρωί - πρωί δεν ψάχνω να βρω το νόημα της ζωής, άντε να ψάξω να βρω ένα @#$@$*&!κουταλάκι για να φτιάξω καφέ!

 

Κατά τις 11:08 π.μ., Blogger mmg

to peri-orexews-kolokythopitta,
alas,oudepote egine syneidisi.
paremeine aplws mia ekfrasi.
peri avyssou,pantws,an kapoioi -estw ligoi,afstira epilegmenoi-kathontai dipla sou sto xeilos tis,mporei na einai & heaven
;))))
& a gr8 week 2 all
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

 

Κατά τις 12:22 μ.μ., Blogger cyrus

Νομίζω πως οι Monty Python, στην ομώνυμη ταινία τους, το βρήκαν τελικά το νόημα της ζωής. Και είναι το εξής:

"Να προσπαθείς να φέρεσαι καλά στους άλλους, να αποφεύγεις να τρως λιπαρά, να διαβάζεις πού και πού κανένα καλό βιβλίο, να κάνεις περιπάτους και να προσπαθείς να συμβιώνεις ειρηνικά και αρμονικά με ανθρώπους κάθε θρησκείας και εθνικότητας."

Και αμέσως μετά το ρίχνουν στην πλάκα, βέβαια, γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να περάσεις ένα μήνυμα της προκοπής χωρίς να γίνεσαι στομφώδης (με την προϋπόθεση ότι υπάρχει το μήνυμα, ε;)...

 

Κατά τις 1:21 μ.μ., Blogger The Motorcycle boy

Ο ανωτέρω σχολιαστής με κάλυψε με την αναφορά σοτυ Μόντυ Πάιθονς. Πάντως, για τα υπόλοιπα -τα εξηγεί μια χαρά ο Βεμπλέλ στη "Θεωρία της αργόσχολης τάξης".
Υ.Γ.: Έχεις αρχίσει να τεμπλελιάζεις έτσι; Παλιά τα είχαμε τέτοια ποστ κάθε μέρα.

 

Κατά τις 1:40 μ.μ., Blogger Λίτσα

Mario - καλημέρα
θεριό - ε, πρωί-πρωί τι άλλο να κάνεις; Αν έβαζες από βραδίς τα κουταλάκια σε εμφανές σημείο;
mmg - σαν το βίντεο κλιπ με τον βασιλιά στην άκρη του γκρεμού ένα πράμα; You witch!
cyrus - α, χα, χα, έχεις απόλυτο δίκιο, άσε που Monty Pythons προσκυνώ.
Mboy - Ορίστε, ορίστε, ποτέ ευχαριστημένος. Πλην, η Πέμπτη είναι κοντά.

 

Κατά τις 2:02 μ.μ., Blogger mmg

axaxaaaa-anageiasou
:))))))))))))))))

pythons:
& egw ta sevi mou loipon

 

Κατά τις 3:32 μ.μ., Blogger ZissisPap

Έχετε βαλθεί μαζί με τον Mboy να το κλείσουμε το μαγαζί με τα συγγράμματά σας Δευτεριάτικα...
θα τα τυπώσω για το πρωί :)

 

Κατά τις 4:09 μ.μ., Blogger Unknown

όντως Μόντυ Πάυθονς προσκυνάμε...
καλημέρα-καλησπέρα Λίτσα..
μέχρι τώρα πιστεύω πως το νόημα της ζωής είναι η ζωή η ίδια-με ό,τι περιεχει...

 

Κατά τις 4:36 μ.μ., Blogger roidis

ο αντίστοιχος ας πούμε του Childe Harold (αντίστοιχος είναι ατυχής έκφραση, κατάλαβες)είναι και ο Lucien του Education Séntimentale του Flaubert,και του ιδίου "η ζωή του Αγ. Αντωνίου", ή ακόμα και ό ίδιος ο Rimbaud με τη ζωή και το έργο του. Λιγότερο ποιητικά και βεβαίως πιο σκληρά αντιμετώπησε το θέμα και ο δικός Καζαντζάκης...Όλοι οι παραπάνω πέτυχαν να δώσουν τον σπινθήρα μέσω της τέχνης, εκεί που μεγάλοι θεωρητικοί σχετικά απέτυχαν όπως κατα την γνώμη μου ο Γιούνγκ...

(Hobsbaum και όχι Hobsbawm,νομίζω)

 

Κατά τις 6:18 μ.μ., Blogger akindynos

Γκούγκλισα για "meaning of X" και να τα αποτελέσματα για διάφορα X που σκέφτηκα εν τάχει.

7.200.000 για meaning of life (αναμενόμενο, πρώτο με διαφορά ακόμη κι αν ρητά αφαιρέσουμε τις σελίδες με αναφορά σε μόντυ πάιθον)

633.000 για meaning of being

606.000 για meaning of love

177.000 για meaning of death

160.000 για meaning of friendship

114.000 για meaning of existence

94.900 για meaning of meaning (έκπληξη!)

57.900 για meaning of suffering

48.200 για meaning of pain

47.500 για meaning of sex

(δεν φανταζόμουνα ότι το νόημα του σεξ θα απείχε τόσο πολύ από το νόημα του θανάτου)

 

Κατά τις 6:39 μ.μ., Blogger Λίτσα

sigmund - το πρωί, καλέ, μη φωνάζεις. Κι εγώ του Mboy γι' αύριο το πρωί το άφησα.
cherry - καλημέρα-καλησπέρα κι από εδώ
roidis - αντίστοιχος δεν θα το έλεγα, διότι είναι μεταγενέστερος (1869 ο Lucien, ενώ ο Childe 1812, τα canto I-II, 1813 το canto ΙΙΙ, 1818, το canto ΙV) - αλλά σαφώς στη βυρωνική παράδοση. Hobsbawm είναι τελικά. Για τον Καζαντζάκη, συμφωνώ πλήρως - αυτό όμως είναι ένα ποστ από μόνο του και μάλλον βαρύ γι' αυτήν την εποχή - αλλά δράττομαι της ευκαρίας (όχι που θα την άφηνα) και σημειώνω ότι ο Καζαντζάκης ξεκινά από τον αισθητισμό και βιώνει όλη αυτήν την κατάσταση των πρώτων δεκαετιών του 20ου αι. στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
akindynos - ωραίο! Η παρατήρησή σου για την αριθμητική διαφορά του meaning of sex και του meaning of death μου έφερε στο νου μια διαπίστωση του Ph. Aries (για τις παλαιότερες κοινωνίες): σε μια κοινωνία που υπερτερεί ο φόβος του θανάτου (δηλ. δεν έχει ακυρωθεί το αποτρόπαιο περιεχόμενό του) οι νοοτροπίες απέναντι στον έρωτα/σεξ είναι πιο απελευθερωμένες. Ήταν διαπίστωση ad hoc βέβαια - το αν μπορεί να διεκδικήσει καθολικότερη ισχύ, είναι θέμα πτος έρευνα/συζήτηση.

 

Κατά τις 6:45 μ.μ., Blogger Λίτσα

"προς", εννοείται - άκου πτος!

 

Κατά τις 8:52 μ.μ., Blogger Epicuros

Δεν έχω διαφωνήσω με τις παρατηρήσεις. Μια απορία μόνο: Το νόημα το ψάχνουμε. Μήπως δεν υπάρχει και ψάχνουμε τα μεσάνυχτα τη μαύρη γάτα του μαύρου δωματίου που ...δεν είναι εκεί; 'Οσο για την ελευθερία των πρσοσωπικών επιλογών 100% μέσα!

 

Κατά τις 9:16 μ.μ., Blogger Λίτσα

Α, ωραία μεταφορά! Την περίπτωση να αρνηθείς εντελώς το πακέτο "νόημα της ζωής" την έλαβα υπόψη και θα έλεγα ότι δεν την βρίσκω κι άσχημη. Πάντως, αν δεν υπάρχει νόημα, μπορείς μια χαρά να το φτιάξεις, αν θέλεις.

 

Κατά τις 10:45 μ.μ., Blogger akindynos

@Λίτσα, εγώ πάντως δεν μίλησα για αριθμητική διαφορά. Μόνο για απόσταση μεταξύ των δύο νοημάτων, και το άφησα στο φλου ;-)

Για τη σχέση του θάνατου με το σεξ δεν θυμάμαι που έχω διαβάσει εκείνο το ωραίο. Πως ο φόνος είναι κάτι που απαγορεύεται να κάνεις, αλλά επιτρέπεται να μιλάς γι' αυτό ακόμα και να το αναπαραστήσεις. Ενώ το σεξ επιτρέπεται να το κάνεις, αλλά απαγορεύεται να μιλάς γι' αυτό, πόσο μάλλον να το αναπαραστήσεις.

Γκουγκλισμοί τελευταίας εσοδείας:
3.940.000 για true meaning of
485.000 για original meaning of
139.000 για hidden meaning of
34.000 για only meaning of

 

Κατά τις 2:39 π.μ., Blogger homelessMontresor

Αχ αυτό το νόημα της ζωής το αναζητά ο άνθρωπος από τότε που υπάρχει! Στην εποχή μας βέβαια ίσως να τα έχουμε ψιλοπαρατήσει! Ή μάλλον δεν έχουμε και πολύ χρόνο για φιλοσοφία στον κόσμο που ζούμε και προτιμάμε τα έτοιμα πακέτα.

Armagedon εσύ ποιο πιστευείς οτι είναι το νόημα της ζωής;

 

Κατά τις 2:43 π.μ., Blogger ΠΡΕΖΑ TV

Τελικα ποιο ειναι το νοημα αυτης της μιζερης ζωης που βιωνουμε και ποιος ο σκοπος της υπαρξης μας;
Κανενας δεν θα μπορεσει να το απαντησει ποτε...

 

Κατά τις 3:03 π.μ., Blogger homelessMontresor

Μα δεν είναι ένα. Για τον καθένα είναι διαφορετικό.

 

Κατά τις 3:19 π.μ., Blogger homelessMontresor

Τώρα αν θυμίζει το νόημα του ποστ της Λίτσας... δεν φταίω εγώωωωωωω!!!

 

Κατά τις 3:57 π.μ., Blogger cyrus

Και γιατί πρέπει όλα να έχουν ένα νόημα, τελικά; Γιατί να μην υποθέσουμε ότι η ζωή είναι μια κενή μονάδα χρόνου που ο καθένας μας γεμίζει κατά το δοκούν -- ένα ευτυχές ατύχημα που έχουμε την ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε για να επιδοθούμε σε πρόσκαιρες ηδονές, τσαλαβουτώντας ανέμελα στα ρηχά νερά του φόβου της αυριανής μας ανυπαρξίας;

Χμ... μάλλον πρέπει να πέσω για ύπνο.

Γκούτε Ναχτ, άλλες τσουζάμεν...

 

Κατά τις 8:56 π.μ., Blogger Π

O γατούλης που περνάει πότε-πότε έξω από το μπαλκόνι μου δεν αναρωτιέται ποιό είναι το νόημα της ζωής. Tείνω να συμφωνήσω με τον γατούλη, που, αν διάβαζε, θα μου έβαζε την πατούσα του στη σελ. 133 του H Ωμότητα Tων Πραγμάτων (συνομιλίες του Francis Bacon):

«Nομίζω πως η ζωή είναι χωρίς νόημα· όμως όσο ζούμε της δίνουμε νόημα. Δημιουργούμε ορισμένους στόχους, που, όσο υπάρχουμε, της δίνουν νόημα, παρ' όλο που οι ίδιοι οι στόχοι είναι χωρίς νόημα. [Nόημα με την έννοια] Eνός τρόπου για να επιβιώνεις απ' τη μιά μέρα στην άλλη. Eνός σκοπού για το τίποτα. [...] Γιατί γεννιόμαστε και πεθαίνουμε, αλλά σ' αυτό το διάστημα μεταξύ γέννησης και θανάτου, δίνουμε στην άσκοπη ύπαρξή μας ένα προσωπικό νόημα.»

 

Κατά τις 11:07 π.μ., Blogger Λίτσα

akindynos - αφού το άφησες φλου, μπορούσα να το ερμηνεύσω κατά το δοκούν :) Και, εδώ που τα λέμε, με αριθμούς μπλέξαμε - από το σχόλιο δεν προέκυπτε άλλου είδους απόσταση.
Montresor - ΠΡΕΖΑ TV: αυτό ακριβώς. Οι απορίες είναι α. γιατί να έχει νόημα, β. γιατί να το ψάχνεις, γ. για να μην το δώσεις εσύ.
Cyrus: my point, exactly.
π: ε, ναι, σωστά, και ο γατούλης (ως άλλος Σλήμαν, υποθέτω) και ο Βερουλάμιος.

 

Κατά τις 1:09 π.μ., Blogger Mari-R1

χαλλο Λίτσα μου, το δικό μου νόημα όλο το βρίσκω και όλο το χάνω, άρα δεν πρέπει να είναι μόνο ένα..αλλά δεν πρέπει να συγχέεται με τους στόχους..γιατί κάποιος μπορεί να μην έχει στόχους και το νόημα της ζωής να βρίσκεται σε κάτι απλό και καθημερινό..
Άντε σε περιμένουμε..τα υπόλοιπα από κοντά

 

Κατά τις 10:00 π.μ., Blogger alex_m

Πάντως , εγώ , σε τούτο δω τον μάταιο κόσμο , με υπεράνθρωπες προσπάθειες , δείχνω στους απογ'ονους μου , έναν δρόμο διαφορετικό απ' αυτόν που ακολούθησα (δυστυχώς) εγώ . Αυτόν που διαρκώς δίνεις την μάχη ώστε να μην αδικείς και να μην αδικείσαι .
Λίτσα καλημέρα και καλή βδομάδα - Αλέκος