Πάει, θα κόψω τα ταξίδια στην Αθήνα, τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο. Διότι, ανεβαίνεις για να κάνεις τις ρημαδοδουλειές και κανονίζεις να δεις και δυο τρεις φίλους. Πλην, αυτοί οι φίλοι είναι χειρότεροι από σένα, οπότε σωτηρία δεν υπάρχει. Ποιος θα βρεθεί να συγκρατήσει τον άλλον;

Είπαμε λοιπόν να βρεθούμε την Πέμπτη το βράδι στις 8, για ουζάκια – τελικά, κρασί ήπιαμε και δυο μπουκάλια ρακή από το νησί, τα οποία κουβαλούσα στο χέρι στο αεροπλάνο και ήταν μαρτύριο σκέτο, διότι όταν ταξιδεύω δεν θέλω να κουβαλάω 42 αποσκευές. Τέλος πάντων. Άξιζε η ταλαιπωρία. Η ρακή έλυσε τις γλώσσες, και διευκόλυνε την ανεύρεση θεμάτων προς συζήτησιν. Κατά τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, άρχισαν οι αποχωρήσεις (dcd και annanias απεχώρησαν ενωρίτερα, λόγω ανειλημμένης υποχρεώσεως – καλά ας είχε μείνει ρακή και θα σου έλεγα εγώ υποχρεώσεις). Απομείναμε ολίγοι και εν τέλει προσετέθησαν στην παρέα και οι μαγαζάτορες: σου λέει, δεν κοιμόμαστε που δεν κοιμόμαστε, ας πάμε να κάτσουμε μαζί τους, μπορεί και να αποβεί διασκεδαστικό. Προφανώς απέβη, διότι το τραβήξαμε μέχρι τις 3.15 κι όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε στενοχωρήθηκαν οι άνθρωποι – δικαίως, τους καταδικάσαμε σε αϋπνία και φύγαμε την πιο κρίσιμη στιγμή.

Αυτά είναι τα πολύ γενικά. Ειδικότερες λεπτομέρειες: Ευτυχώς, πήγα σχετικά ενωρίς, πριν μαζευτεί κόσμος στην πλατεία, διότι ο Godot είχε ετοιμάσει υποδοχή τουλάχιστον βασιλίσσης – ανοίγει πόρτα αυτοκινήτου, προσφέρει μπράτσο, τραβάει καρέκλα, καταλαβαίνετε, ιπποτικά πράγματα, ούτε ο Lancelot du Lac. Μέχρι και το δράκο θα σκότωνε. Ο Mboy έφερε πούρα – πού πας χρυσέ μου με τέτοια είδη καπνιστού; Γκαχ, γκουχ, μετά από σεβαστές ποσότητες αλκοόλ, το κεφάλι ήρθε κι έφτιαξε. Ωραία ήτανε, μπορούσες να λες ό,τι παράλογο σου κατέβαινε (από αυτά που δεν θα έγραφες ποτέ στο blog, μη χαλάσεις το σοβαρό και ορθολογικό σου image που με τόσο κόπο έφτιαξες), μέχρι και Μαλακάση απήγγειλα, χαμηλόφωνα ευτυχώς και δεν μας πήρανε χαμπάρι παραέξω. Α, έμεινε στη μέση και μια ωραία συζήτηση με dcd σχετικά με τους ανορθολογικούς δεσμούς που αναπτύσσονται ανάμεσα στον άνθρωπο και σε άγνωστους τόπους (την άλλη φορά, dcd). Η Tomboy, η απόλυτη κουκλίτσα χωρίς τα γυαλιά, δεν είναι ότι έχει υπέροχα μάτια, έχει και τεράστιες βλεφαρίδες. Ο υπουργός, ως συνήθως, προήδρευε επιτυχώς, προσεφέρθη δε να δοκιμάσει πρώτος όλους τους μεζέδες, φροντίζοντας για τη γευστική και τη στομαχική μας ευημερία: κοινώς, όποιος πρόλαβε τον Κύριον οίδε, μετά δυσκολίας του αποσπούσαμε το πιάτο με ό,τι είχε απομείνει. Η MariR1 σπινθηροβόλα και σκερτσόζα – μη σας ξεγελά το γλυκό προσωπάκι, τέρας γίνεται, έκανε τους δύστυχους μαγαζάτορες με τα κρεμμυδάκια, «πολύ ακριβοί είστε», τους είπε δυναμικά και ανερυθρίαστα. Γνώρισα και τη Μαριώ, τον Άγγελο και την Cherry – δεν μπόρεσα να μιλήσω με όλους όσο θα ήθελα, όμως η αίσθηση της οικείωσης εξαιρετική και όμορφη. Φυσικά, μη λησμονήσω να μνημονεύσω mmg και reservoir: εγγυήθηκαν, δια της παρουσίας τους τη δημιουργία του χάους εκ του οποίου προέκυψε κόσμος: a brave new world. Ο κατάλογος συμπληρώνεται με Atron, Sourfou και να με πάρει ο διάβολος αν θυμάμαι τώρα κανέναν άλλον (μπορείτε να ορίσετε το επιτίμιο). Άφησα τελευταίον τον ΕΥ-ΑΓΓΕΛΟ για να σημειώσω ότι έγραψε το καλύτερο post και μην κοιτάτε που κρατάμε την ψυχραιμία μας, όλους μας πιάσανε οι συγκινήσεις.

Φτάνω στο σπίτι στις 4 και ξυπνάω στις 7 το πρωί, διότι οι κακές συνήθειες δεν κόβονται. Λέω, εντάξει δεν πειράζει, θα αναπληρώσω το χαμένο ύπνο το βράδι. Κούνια που σε κούναγε, χρυσή μου. Διότι το βράδι ήμουν με άλλους φίλους, όπου εν πολλοίς το ίδιο έργο παίχτηκε (ευτυχώς σε μικρότερες διαστάσεις, καθότι ήμασταν λιγότεροι) – κουβεντούλα στην κουβεντούλα, 10 πες ξεκινήσαμε, 4 το πρωί το διαλύσαμε κι από εκεί (αλλά γιατί να χάνεις ώρες με τον ύπνο, όταν η εγρήγορση αποδεικνύεται τόσο ενδιαφέρουσα;). Αυτά αλλού και άλλοτε (romance το κατάντησα το σημερινό post και ο νοών νοείτω).

Στις 7 το πρωί, ξύπνια πάλι η Λίτσα κι όχι τίποτα άλλο ήταν η τρομερή μέρα Σάββατο. Το πρόγραμμα: κάποιες τελευταίες δουλειές το πρωί, το μεσημέρι στη Γλυφάδα να κόψουμε την τούρτα της νεαρής boy, άντε και να ρημαδοφάμε, και το βράδι όλοι στο μπαρ του Godot (κανονισμένο από την Πέμπτη, εξαιτίας της επηρμένης του βεβαιότητος ότι φτάχνει καλό κοκτέιλ μαρτίνι: άντε να το δοκιμάσουμε κι αυτό, μη μείνει ελλιπής ο κατάλογος των αλκοολούχων).

Κατεβαίνουμε στη Γλυφάδα με το τραμ, πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο, όπου επρόκειτο να λάβει χώρα το πάρτυ γενεθλίων (δίπλα στην πισίνα, φίλοι bloggers, και μη δίνετε σημασία στα αναρχοκομμουνιστικά του Mboy καθότι ο άνθρωπος είναι κρυπτοκαπιταλιστής μέχρι το μεδούλι). Το τι έγινε εκεί, το γνωρίζετε – ας είναι καλά η Tomboy με τις φωτο (και, αλήθεια, περιμένουμε τις υπόλοιπες, γιατί αργούν;) Έχω δε να σημειώσω ότι το σχετικό post του υπουργού υπήρξεν άκρως παραπλανητικό, απλώς για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη. Διότι, απέκρυψε το γεγονός ότι μόνος αυτός εισήλθε στον χώρο της πισίνας, χωρίς να πληρώσει είσοδο, καθώς και ότι το δικό του σάντουιτς ήταν πολύ μεγαλύτερο και σαφώς περισσότερο προσεγμένο από ό,τι των υπολοίπων. Ενίσταμαι, επομένως, διότι η ισότης των πολιτών παραμένει νεκρό συνταγματικό γράμμα.

Ακολούθως, πήγαμε για φαγητό, αφού προηγουμένως δοκιμάσαμε την ευχάριστη έκπληξη της απροσδοκήτου ελεύσεως του Nada, ο οποίος ενόμιζε (ο αφελής) ότι θα έφευγε το ίδιο απόγευμα, όπως είχε αρχικώς κανονίσει. Λοιπόν, φανταστείτε, η ώρα 3 το μεσημέρι, κάτω από το λιοπύρι, ένα τσούρμο τρισάθλιους περιπλανώμενους να περπατούν για να την πλησιέστερη ταβέρνα: έλα μωρέ που θα παίρναμε αυτοκίνητα, δυο βήματα είναι. Φυσικά, η ταβέρνα δεν μας άρεσε – εσείς τι περιμένατε δηλαδή; Οπότε επιστροφή, αλλά ούτε λόγος για ποδαρόδρομο: ας πάρουμε το τραμ για δύο στάσεις παρακάτω. Το τραμ αργούσε, εμείς περιμέναμε, ο Godot ισορροπούσε στις ράγες, οι επιβάτες από την απέναντι στάση κοιτάζανε την ατραξιόν: αν βάζαμε εισιτήριο, θα πηγαίναμε για γεύμα στην «Ιθάκη» με λιμουζίνα και σωφέρ με λιβρέα. Αντίστοιχες σκηνές εκτυλίχθηκαν και μέσα στο τραμ – αλλά εκεί ο κόσμος έδειξε περισσότερη κατανόηση – σου λένε, τα καημένα τα παιδιά, τα βάρεσε ο ήλιος.

Στην ταβέρνα, ωραία ήτανε, αρχίσαμε τις γνωστές συζητήσεις επί παντός του επιστητού, ήπιαμε τις μπυρίτσες μας, και κατά τις 6 είπαμε να το διαλύσουμε διότι είχαμε και το βραδινό. Οι boy δεν θα μπορούσαν να έρθουν λόγω της μικρής, ο υπουργός (που δεν ήρθε ούτε στην ταβέρνα) είχε πει ότι μάλλον δεν θα ερχόταν ούτε εκείνος, ο Nada προσπαθούσε να βρει τρόπο ν’ αλλάξει το εισιτήριο επιστροφής, εγώ ήθελα καφέ και ο Godot επίσης. Ωραία, πόση ώρα κάνεις να πιεις έναν καφέ; Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εμάς μας πήρε αρκετή πάντως, διότι 9.30 το βράδι ξεκουνήσαμε και πήραμε το μετρό για την Αθήνα, μέσα στην αθλιότητα. Δέκα και κάτι είμαστε στο μπαρ “Waiting for Godot”, ασφαλώς, πώς αλλιώς θα το έβγαζε ο άνθρωπος το μπαρ, Barbarella; (Εξεπλάγην για την τοποθεσία του μπαρ, διότι εκείνη ακριβώς η περιοχή είναι ποικιλοτρόπως συνδεδεμένη με τη ζωή μου). Μόνo η Cherry είχε πάει, αλλά μέχρι να ετοιμαστεί το κοκτέιλ μαρτίνι (προσκυνώ, φίλτατε Godot) άρχισαν να μαζεύονται: reservoir dogs, mmg, atron, dcd, annanias, nada, Μαριώ, Ευάγγελος, υπουργός – ξεχνάω κανέναν, πάλι; Όλο και κάποιος θα μου διαφεύγει. Ε, τώρα, λύσσαξε ο Mboy να του πούμε τι έγινε στο μπαρ. Τι να έγινε, χρυσέ μου; Λες και δεν ξέρεις. Δόστου συζητήσεις επί συζητήσεων. Πάλι δεν κατάφερα να μιλήσω με τη Μαριώ, τον δε Nada τον είχε πάρει μονότερμα ο dcd, κάποια στιγμή με ρώτησε ο άνθρωπος κάτι περί Αλεξάνδρου Σούτσου, είναι να μιλάς για τέτοια σε τέτοιες περιστάσεις; δεν ήταν κατάλληλη η φιλολογική θεματική – το αφήσαμε για άλλη φορά. Λίτσα, rd και mmg: τις τρεις μάγισσες στον Macbeth τις θυμάται κανείς; Όλο ψου-ψου-ψου και μυστικοπάθειες. Και χρωματικά υπήρξε εναρμόνισις: άσπρα εγώ, μαύρα η rd, ασπρόμαυρα η mmg. Είναι να μην τρελαθείς; Αλλά τα είπαμε – τα στίγματα εδόθησαν ή ανανεώθησαν (διότι με την rd γνωριζόμαστε από παλιά και βρεθήκαμε η μία απέναντι στην άλλην, στο προηγούμενο ταξίδι μου). Ζούμε μεγάλες στιγμές, φιλτάτη.

Τελικώς, πάλι στις 4 το διαλύσαμε, λίγο-πολύ. Ο Ευάγγελος, φυσικά, δεν έχασε την ευκαιρία να κλέψει τη δόξα του υπουργού, ο οποίος είχε αναχωρήσει ενωρίτερα. Τουτέστιν, εσυνόδευσε στα σπίτια τους τη γράφουσα και την Cherry, ενώ η rd έμεινε να φυλάει τις τελευταίες Θερμοπύλες με τον Nada.

Την επομένη, ώρα εγέρσεως η εβδόμη πρωινή. Φτιάξιμο βαλίτσας και αναχώρηση. Ήμουν στο σπίτι στις 13.45 το μεσημέρι – με την αίσθηση ότι έλειπα αιώνες. Με περίμενε ένας νέος πανζουρλισμός, διότι ξαφνικά έγινα περιζήτηση για συνέδρια – μωρέ δεν με παρατάτε; Τώρα το θυμηθήκανε. Και σήμερα το πρωί, τα γνωστά τηλέφωνα: ερωτήσεις, απορίες, δουλειές με φούντες και θυσσάνους, μεσημεράκι κατάφερα να ανοίξω το μηχάνημα του διαβόλου.

Όσο το έχουμε αυτό, ευτυχώς δεν χανόμαστε, βρε. Κι ας είμαστε διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος – και των θαλασσών οσονούπω, αγαπητέ Godot.

Πολυλογίες, πάλι. Σεντονάκια δεν θέλατε; Ατυχώς, οι λέξεις δεν κατάφεραν να χωρέσουν όλα εκείνα που συμπυκνώθηκαν στο μπεγλεράκι που μου χάρισε η rd μαζί με το «καλό ταξίδι». Ασπίδα προστασίας για το «κακό το μάτι», αγαπητή μου – ξέρεις εσύ.