Α, ρε αυτά τα παλαιά λαϊκά άσματα, ενίοτε αποδίδουν πλήρως αυτό που θέλουμε να πούμε. Είναι που μερικές φορές, κάτι γίνεται, κάτι διαβάζεις, ε, και τον χάνεις τον έλεγχο. Κι ενώ προετοιμάζεσαι να σούρεις τα εξ αμάξης, κάνει ένα κλικ το γρανάζι εντός, και σού ’ρχεται αυτομάτως ο τίτλος ή ο στίχος άσματος περιπαθούς, λαϊκού και νταλγκαδιάρικου. Και τον παραθέτεις, αντί άλλου σχολίου – τοιουτοτρόπως, δε, διασώζεται η καλή σου ανατροφή (εφόσον αποφεύγεις το υβρεολόγιον) και περιπαικτικώς προκαλείς να σε θεωρήσουν επιπέδου κατωτάτου, καθότι ποιος σοβαρός άνθρωπος θα παρέπεμπε σε σκυλάδικο;
Φυσικά, κάποιος φταίει για όλα αυτά. Για τη χρήση του άσματος εννοώ. Διάβασα το post του Πάνου ("Τα blogs είναι χωματερή ιδεών"....), όπου παρατίθεται η άποψις Γιαννακίδη τινός περί των blogs – συμποσουμένη η κεντρική ιδέα στη φράση ότι περιέχουν ιδέες για τη χωματερή ή κάτι τέτοιο. Φυσικά, ο Πάνος παραθέτει το κείμενο και το σχολιάζει παράγραφο-παράγραφο και ακολουθούν ουκ ευάριθμα σχόλια – αγανακτισμένα και ειρωνικά τα περισσότερα.
Δικαίως. Και, αν θέλετε, είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν με ενοχλεί η προσφυγή στις λογικές πλάνες. Είπαμε: «όχι συμπόνοια στους εχθρούς της συμπόνοιας και όχι ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας» - παλαιό, σοφό σύνθημα.
Τώρα, διακινδυνεύω να επαναλάβω πράγματα που έχω ξαναγράψει, εφόσον αρκετές φορές το blogging έχει επικριθεί από μέλη της blogογειτονιάς για διαφόρους λόγους. Ελπίζω πως δεν θα ξαναπώ τα ίδια – αν το κάνω, είναι λόγω του απολύτως ελεγχόμενου εκνευρισμού μου· πιθανόν, σε κάποιο σημείο να διαπιστώσω ότι χρειάζεται μια υψηλότερη κορόνα.
Αυτή τη φορά, όμως, το blogging δέχτηκε κριτική εκ των έξω. Θεμιτόν. Σε τελική ανάλυση, ο λόγος είναι ακόμη ελεύθερος σ’ αυτήν τη χώρα – ή μήπως όχι; Αλλά, σιχαίνομαι αυτές τις κοινοτοπίες που λέγονται περί της καλοδεχούμενης καλόπιστης κριτικής κλπ. κλπ. και της συνακόλουθης ανωτερότητας. Επιπλέον, δεν με αφορά αν η κριτική του κ. Γιαννακίδη είναι καλόπιστη ή όχι· άλλα με απασχολούν.
Κατ’ αρχάς, το blogging αποτελεί προσωπική επιλογή, ως εκ τούτου, θα πρέπει να είναι σεβαστή ανεξαρτήτως των κινήτρων της. Στη blogόσφαιρα άλλοι γράφουν για να γλιτώσουν την ψυχανάλυση, άλλοι θέλουν να βρουν σύντροφο ή φίλο, άλλοι γράφουν για την πλάκα τους, άλλοι επιδιώκουν να βγάλουν λεφτά, άλλοι επιζητούν να γίνουν διάσημοι βγάζοντας ένα βιβλίο. Λοιπόν; Ποιος έχει ορίσει πότε και υπό ποίες συνθήκες πρέπει κανείς να διατηρεί blog; Και γιατί θα πρέπει, σώνει και καλά, όλοι όσοι συμμετέχουν να έχουν το ίδιο κίνητρο και την ίδια άποψη γι’ αυτό που κάνουν; Σάμπως, όλοι οι συνάδελφοι του κ. Γιαννακίδη, φερ’ ειπείν, είναι αφοσιωμένοι στη ζήτηση της αληθείας; Μήπως υπάρχει σύμπνοια στόχων, προθέσεων και επιδιώξεων σε όλα τα μέλη ενός επαγγέλματος, ενός κόμματος, μιας οποιαδήποτε ομάδας; Όχι – συνεπώς, γιατί ενοχλεί η πανσμπερμία στο blogging;
Ο κ. Γιαννακίδης εσημείωσε ότι σ’ αυτή τη χωματερή ιδεών (στα blogs) μπορεί κανείς – με πολύ κόπο, είν’ αλήθεια – να ανακαλύψει και «διαμαντάκια»· προσέξτε, όχι διαμάντια, διαμαντάκια, προφανώς ο κ. Γιαννακίδης υποθέτει ότι οι bloggers είναι άπειροι νέοι και νέες που δοκιμάζονται στην έκφραση και τη διατύπωση σκέψεων και ιδεών. Διαμαντάκια, λοιπόν, μην πολυπαίρνουμε κι αέρα. Αν θέλετε να φτάσετε στην κατηγορία των διαμαντιών, χρυσούλια μου, έχετε πολύ δρόμο ακόμα. Δεν κερδίζεται τόσο εύκολα η δόξα – και ο έπαινος του επαΐοντος.
Διαβάζοντας κι εγώ αυτά, ρώτησα εν πλήρη απορία (στο σχόλιό μου): ποιος είπαμε ότι είναι ο κ. Γιαννακίδης; Αν, ας πούμε, κάτω από το άρθρο υπέγραφε, λ.χ., ένας Συκουτρής, ένας Στυλ. Αλεξίου, ένας Γ. Βελουδής, ένας Κ. Θ. Δημαράς (περιορίζομαι σε μερικούς από τους εξέχοντες του δικού μου κλάδου – μπορείτε να προσθαφαιρέσετε ονόματα, κατά βούλησιν, ανάλογα με τα δικά σας κριτήρια), δεν θα είχα την απορία. Πιθανόν να μη συμφωνούσα με τα λεγόμενά τους, αλλά θα αναγνώριζα ότι το πεδίο των γνώσεων και της εμπειρίας τους, τους δίνει το (ηθικό, διότι περί αυτού πρόκειται) δικαίωμα να προβαίνουν σε τέτοιες διακρίσεις, για τον επιπλέον λόγο ότι θα ήταν σαφέστερα σ’ εμένα τα κριτήριά τους. Αλλά η ιδιότητα (και τα κριτήρια) του κ. Γιαννακίδη δεν μου είναι σαφή. Ομιλεί ως δημοσιογράφος; Ως φιλόλογος; Ως φιλόσοφος; Ως λογοτέχνης; Ως αναγνώστης; (σ’ αυτήν την περίπτωση, βέβαια, δικαιούται πλήρως να κρίνει βάσει της ευαρέσκειας ή της απαρέσκειάς του, να εφαρμόζει δηλαδή τις αρχές της υποκειμενικής θεωρίας αξιολόγησης, θα έπρεπε όμως να γνωρίζει ότι, τότε, δεν μας ομιλεί περί των blogs, αλλά περί του εαυτού του – το κατά πόσον ο εαυτός του αποτελεί αρκούντως ενδιαφέρον θέμα ώστε να του αφιερώνεται χώρος στην εφημερίδα είναι άλλη υπόθεση). Μ’ αυτές τις απορίες, εζήτησα (στο ίδιο σχόλιο) να πληροφορηθώ για τις περγαμηνές του και τα διακριτικά του: με ποια ιδιότητα, λοιπόν, προέβη σ’ αυτήν την κρίση ο κ. Γιαννακίδης;
Από το ερώτημα αυτό προέκυψε κι ένα ακόμα: με ποια κριτήρια αποφασίζει ποια είναι σκουπίδια και ποια «διαμαντάκια»; Και η κορόνα: ποιος τον διόρισε κριτή; Η εφημερίδα; Ο θεός; Αυτοδιορίστηκε; Διότι, είναι αυτονόητο ότι η κριτική αποτελεί απαράγραπτο δικαίωμα σε κοινωνίες που απολαμβάνουν το αγαθό της ελευθερίας του λόγου – μόνο που κάπως πρέπει να νομιμοποιείται κανείς. Και, πέρα από ιδιότητες, περγαμηνές, και διακριτικά, εκείνο που πρωτίστως τον νομιμοποιεί είναι το ίδιο του το κείμενο – κατά πόσο είναι αναλυτικό, δομημένο, ψύχραιμο· κατά πόσο φανερώνει τις συλλογιστικές του ικανότητες και τις ικανότητές του να κάνει σωστές διακρίσεις· κατά πόσο αποφεύγει τις γενικεύσεις και επιχειρεί να εντοπίσει την ουσία των πραγμάτων· κατά πόσο στοχεύει να κατανοήσει, να εξηγήσει, να περιγράψει σε βάθος αντί να βάλει ετικέτες αδόκιμης ταξινόμησης, να παραπλανήσει, να δημιουργήσει εντυπώσεις. Και ένα ακόμη, όχι λιγότερο σημαντικό: κατά πόσο εκφέρει κρίσεις (άρα, τεκμηριώνει) και όχι γνώμες (άρα, λέει τι του αρέσει και τι όχι) και κατά πόσο παρουσιάζει τις γνώμες του για κρίσεις. Λοιπόν, αν το κείμενό του δεν πληροί τις παραπάνω προϋποθέσεις, δεν νομιμοποιείται να κάνει κριτική, ακόμη κι αν τον διόρισε ο θεός ο ίδιος.
Δεν είμαι οπαδός των θεωριών συνωμοσίας ούτε μου αρέσει να βρίσκω σκοτεινά κίνητρα πίσω από τις πράξεις των άλλων. Όμως, τείνω να συμφωνήσω με τις παρατηρήσεις ορισμένων bloggers που σχολίασαν το δημοσίευμα ως ένα είδος αντίδρασης των ΜΜΕ απέναντι σ’ ένα φαινόμενο που αισθάνονται ότι τους απειλεί. Αντίστοιχες αντιδράσεις σημειώθηκαν τον τελευταίο χρόνο στις Η.Π.Α. εναντίον των blogs (σχεδίαζα να γράψω κάτι και τώρα θα το κάνω οπωσδήποτε). Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη ερμηνεία, επί του παρόντος. Κι αν γίνομαι καχύποπτη, είναι επειδή το ίδιο το κείμενο γεννά υποψίες περί των πραγματικών του στόχων. Εκτός κι αν ο κ. Γιαννακίδης στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει πώς γράφεται ένα κείμενο και παραδίδει στην εφημερίδα του ένα άτεχνο, κακογραμμένο κομμάτι – αλλά τότε, οι απορίες μου προβάλλουν έτι περαιτέρω δικαιολογημένες.
Κατά τις 2:21 μ.μ., 
Eu-aggelos
Κατά τις 2:25 μ.μ., reservoirdogs
Ακριβώς την ίδια αγανάκτηση ένοιωσα κι εγώ διαβάζοντάς το πρωί πρωί.
Έχω ξαναδιαβάσει παρόμοιες κριτικές απο τη συγκεκριμένη εφημερίδα, όχι του ίδιου κυρίου, οι οποίες ήταν σαφώς πιο ήπιες.
Αλλά οτι υπάρχει μια συγκεκριμένη γραμμή αυτό είναι σίγουρο.
Η αποψή μου είναι οτι δεν είναι
δυνατόν να θεσπίσουμε κώδικα δεοντολογίας στα blogs, εξ
άλλου αυτός είναι και ένας απο τους λόγους που έχουν τόσο ραγδαία εξάπλωση. Ο καθένας γράφει για καθαρά προσωπικούς λόγους και πολύ καλά κάνει αφού νοιώθει καλά μ' αυτό.
Ίσως ο συγκεκριμένος κύριος αναζητά την προσοχή ή απλά είναι πολύ κομπλεξικός.
Υπάρχουν εφημερίδες απο την άλλη, που αναφέρονται με κολακευτικά σχόλια και δημοσιεύουν κείμενα διάφορων bloggers, αυτές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν αναγνώστες;
Κατά τις 3:36 μ.μ., Elemental_Nausea
Εδώ νομίζω πως κολλάει γάντι ο καθένας το μακρύ και το κοντό του.Απο την στιγμή που δεν ασχολείσαι με κάτι καλό θα είναι να μην εκφέρεις άποψη ,ή τουλάχιστον αν θες να εκφέρεις να μην εκφράζεσαι με τέτοιο τρόπο .Το blogging είναι δικαιώμα του καθενός. Μπορεί να το χρησιμοποιήσει όπως του αρέσει χωρίς να δίνει λογαριασμό στον οποιοδήποτε. Με το να κρίνει το περιεχόμενο των blogs κρίνει αυτομάτως και τους δημιουργούς του, γιατί ο καθένας στο blog του βγάζει και στοιχεία του χαρακτήρα του.Όσο για τα διαμαντάκια που κάνει αναφορά ο εν λόγω κύριως καλύτερα να τα αναζητήσει σε κάνενα κοσμηματοπωλείο.
Κατά τις 4:13 μ.μ., Tasis Plisis
Δεν ξερω αλλα δε μου φανηκε τοσο τρομερο, οσο στους υπολοιπους. Χωρις να συμφωνω με ολα οσα γραφει, καποια τα εχω κι εγω παρομοια στο μυαλο μου. Δεν τον ξερω τον κυριο και δε με νοιαζει να τον μαθω. Πολλοι βγαινουν και λενε τη γνωμη τους ή κανουν κριτικη σε κατι -με ή χωρις καποια ιδιοτητα. Συνηθιζω να τονιζω σε ο,τι γραφω, οτι διατυπωνω προσωπικη -και μονο- γνωμη. Κατι που ενδεχομενως να παρελειψε να κανει ο κυριος αυτος. Παρολαυτα -και παντα κατα τη γνωμη μου- δε θεωρω το "ντορο" αυτο λογικο.
ΥΓ: Μη με βρισεις απο'δω, ελα πανω να πιουμε κανα ουζακι (ποτε ερχεσαι αληθεια?)!
Λοιπόν, το πρόβλημα το δικό μου είναι πολύ απλά, όχι το τι είπε ο Γ. για το blog (τα πράγματα είναι απλά: το blogging δεν ελέγχεται, μπορεί όμως να διαμορφώνει γνώμες, εξ ου και όσα γράφονται εναντίον), αλλά η αντίληψη περί κριτικής που κυκλοφορεί εν Ελλάδι: δηλ. με άλλοθι το δικαίωμα του λόγου, βγαίνει ο καθείς και λέει ό,τι του καπνίσει και το περνάει ως κριτική. Ε, ρε παιδιά, δεν είναι έτσι. Η κριτική έχει τους κανόνες της. Δεν με πειράζει να βγαίνει ο καθένας και να λέει ότι θέλει - με πειράζει όταν αυτό το περνάει ΩΣ κριτική. That was my point, σύντροφοι (επιπλέον, πολύ με ενοχλεί όταν κάποιος μιλάει, τάχα μου, από καθέδρας).
DCD - γιατί να σε βρίσω παιδάκι μου; Διαφωνώ πάντως που λες ότι εκφράζεις την προσωπική σου γνώμη - κριτική κάνεις, απλώς είσαι μετριόφρων χε, χε.
(Δεν ξέρω ακόμη πότε θα έρθω, περιμένω να οριστεί μια συνάντηση).
mmg - σωστή σε βρίσκω.
brainsick - χειμαρρώδες και καλό.
rd - το μόνο εύκολο, my dear (κι αυτό κολλάει, παραδόξως, σε ΟΛΟ σου το σχόλιο)
ΕΥ-ΑGGELOS: δεν είναι το χρήμα, είναι η εξουσία που ενδιαφέρει (έτσι κι αλλιώς, οι εφημεριδάδες το χρήμα δεν το βγάζουν από τις εφημερίδες, από αλλού το βγάζουν)
Θεριό - θηριωδώς αποφασιστική σε βρίσκω
Gordon - κακώς αγανάκτησες, κάτι τέτοια προσφέρονται για ειρωνεία και η ειρωνεία απαιτεί cold blood.
Κατά τις 6:51 μ.μ., Τελευταίος
Από τη στιγμή που δεν προσβάλω κανέναν, μπορώ να γράφω (ή να μη γράφω) ότι θέλω, όποτε θέλω και όπως θέλω στο blog που διατηρώ. Τώρα αν θα γράψω επικά αριστουργήματα ή απλές καθημερινές σκέψεις είναι άλλο θέμα. Το ζητούμενο όμως είναι ότι εδώ μπορώ να εκφράσω την άποψή μου χωρίς κανέναν εκδότη να με πιέζει, χωρίς καμιά κατευθυντήρια οδό και το σημαντικότερο χωρίς κανέναν άλλο περιορισμό πλην του σεβασμού του αναγνώστη μου. Άσε τον κάθε κύριο Γιαννακίδη ή Γιαννακίδου να λέει ότι θέλει. Άλλωστε τα ίδια του τα επιχειρήματα μπορούν κάλλιστα να στραφούν εναντίον του αλλά και του σιναφιού του, έτσι δεν είναι;
Κατά τις 8:32 μ.μ., homelessMontresor
Το μόνο που με ανυσηχεί είναι οτι κάποιοι θα προσπαθήσουν πολύ σύντομα να βάλουν το χεράκι τους και στα blogs και πολύ σύντομα να πάψει να είναι τόσο ελευθέρο το γράψιμο εδώ. Ίσως να συσταθεί κιόλας αστυνομία αισθητικής ή κάποια κριτική επιτροπή που θα επιλέγει ποιος θα γράφει και τι. Καλέ τι έπαθα σήμερα και έγινα τόσο απαισιόδοξη? Πρέπει να βελτιωθεί ο καιρός άμεσα!!!
Κατά τις 9:07 μ.μ., Eu-aggelos
Λίτσα: στη δική σου χωματερή, πάντως, οι γλάροι παραδόξως βρίσκουν και διαμαντάκια. Nα δύο:
«δικαιούται πλήρως να κρίνει βάσει της ευαρέσκειας ή της απαρέσκειάς του, ... θα έπρεπε όμως να γνωρίζει ότι, τότε, δεν μας ομιλεί περί των blogs, αλλά περί του εαυτού του».
«πέρα από ιδιότητες, περγαμηνές, και διακριτικά, εκείνο που πρωτίστως τον νομιμοποιεί [κάποιον] είναι το ίδιο του το κείμενο».
Aπό το δεύτερο, όμως, συνάγεται ότι ο τίτλος που έβαλες μάλλον δεν είναι ο καταλληλότερος. Aπό μόνο του (sourfou), δεν είναι επιχείρημα το «ποιός είναι αυτός ο κύριος Γιαννακίδης». Aν είχε σημασία αυτό, τότε θα έπρεπε να κοκκινίσουμε αν έρθει ο Γιαννακίδης και μας πει: «και ποιός είναι αυτός ο κύριος Π κι όλοι οι άλλοι που δεν έχουν ούτε ονοματεπώνυμο;».
Eπίσης, το «διαμαντάκια» το λέει ο Πάνος, όχι ο Γιαννακίδης. Oύτως ή άλλως δεν είναι απαραίτητα υποτιμητικό: μπορεί να λέγεται και με τρυφερότητα ή να αναφέρεται στο συχνά μικρό μέγεθος των κειμένων.
Συνιστώ ηρεμίαν
(και ποιός είσαι εσύ ρε χαμένε που συνιστάς ηρεμίαν, θα μου πείτε...)
Κατά τις 10:40 π.μ., oistros
Κατά τις 12:47 μ.μ., Λίτσα
Χα, χα, cyrus, όντως έχω χάσει πολλά μαθήματα του Αδώνιδος.
Επαναλαμβάνω ότι για το παρόν κείμενο, ο Γιαννακίδης ήταν το πρόσχημα: το θέμα είναι η κριτική και η ανάλυση στην Ελλάδα και πώς ασκούνται. Φυσικά, θα μπορούσα να γράψω ένα εντελώς θεωρητικό και αφηρημένο κείμενο - αντί γι' αυτό, προτίμησα τη συγκεκριμένη αφορμή και επέλεξα την τακτική των ειρωνικών συγκρούσεων (εξ ου και η αναντιστοιχία του τίτλου - την οποία όμως εξηγώ, βλ. και το σχόλιο του sourfou - με τη βασική θέση περί της νομιμοποίησης του κριτικού δια του κειμένου του κλπ.)
π - έχεις δίκιο, παρανάγνωση: τα διαμαντάκια προέρχονται από αλλού. Όσο για την ηρεμία, χα, χα, το κείμενο ήρεμο ήταν - τι σου κάνει η ρητορική...
Τώρα, ως προς το άξιζε ή δεν άξιζε τον κόπο ν' ασχοληθούμε με το όλο θέμα - είναι σαφώς υπόθεση προσωπικής αξιολόγησης αλλά και ειδικών περιστάσεων. Πιθανότατα αν διάβαζα το υλικό σήμερα, να σκεφτόμουν, έλα μωρέ, ο καθένας λέει ότι γουστάρει κλπ και να μην έδινα περαιτέρω σημασία. Πάντως, δεν είμαι γενικώς και της άποψης, "άστους, μην ασχολείσαι".
Και σταματώ εδώ, τα σεντόνια-σχόλια είναι για τα posts των άλλων, αν γράφω και στα δικά μου, χαθήκαμε!
Καλημέρα σε όλους :))
Eννοείται, sourfou μου. Έχεις δίκιο - και το σχολιάζει και η Λίτσα στο κείμενό της. Aπλώς είναι διπλά ειρωνικό να το χρησιμοποιεί κάποιος που υπογράφει με ψευδώνυμο.
(Δεν αποκλείεται καθόλου, όμως, κάποιος παντελώς άγνωστος να λέει κάτι σωστότατο ή ωραιότατο, και γιαυτό, φαντάζομαι, εξανέστησαν και κάποιοι bloggers με τα περί χωματερής).
π - σε γενικό πλαίσιο θα συμφωνήσω μαζί σου. Μόνο που εν προκειμένω, στα blogs υπάρχει αυτή η σύμβαση του ψευδωνύμου. Και το blogging είναι - για πολλούς από εμάς - μια διαδικασία πολύ συγκεκριμένη: δεν πάμε να σώσουμε τον κόσμο, τις απόψεις μας λέμε και επ' αυτών κρινόμαστε, συνεπώς δεν έχει καμία σημασία να λέμε το πραγματικό μας όνομα, την ιδιότητα κλπ. (σ' ένα παλιό post, είχα γράψει ότι όλοι μας εδώ μέσα είμαστε -κυρίως- κείμενα). Αλλά με τη δημοσιογραφία τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, δεν συμφωνείς;
Εγώ δε μπορώ να καταλάβω γιατι στρέφονται κατά του blogging σαν να τους ενοχλεί...αν δε τους ενδιαφέρει ας προσπεράσουν αλλά γιατί να κατηγορούν;αν πει κανείς πως τους απασχολεί γιατι είναι λόγος μείωσης των πωλήσεων έντυπων μέσων θα το χαρακτηρίσω αστείο γιατι συγκρίνονται ανόμοια πράγματα και είναι αυτονόητο αυτο νομίζω.Κατα τα άλλα και πάλι απορώ γιατί τους δίνουμε σημασία!
Υ.Γ Άσε που με τον τρόπο αυτό ίσως να διαφημίζει τον για άλλους άγνωστο κόσμο μας...