Με το που τέλειωσα το σημερινό post, το φως είχε αλλάξει. Περίμενα λίγο και κατά τις 6.15 ξαναγέμισα την κούπα με καφέ και βγήκα στην αυλή. Όνειρο. Κάτω από την κληματαριά, με το βοριαδάκι να φυσά, δροσιά, χλωμός ακόμη ο ουρανός, ησυχία. Α, όχι, όχι ησυχία. Κελαηδήματα πουλιών. Στην αρχή σιγανά, ύστερα να δυναμώνουν – και ξαφνικά, απροσδόκητα φτερουγίσματα, και πτήσεις κυκλικές, πάνω από τη ροδιά, μια φευγαλέα αιώρηση, και η επιστροφή. Θα ήθελα να άκουγα κι ένα τριζόνι, αλλά εδώ δεν έχουν αρχίσει ακόμη, ούτε και τα τζιτζίκια, είναι περίεργη η τοποθεσία, πάμε περίπου δύο με τρεις εβδομάδες πίσω σε σχέση με το τι συμβαίνει 15 χιλιόμετρα πιο πάνω ή πιο κάτω.
Αυτές οι μυρωδιές του πρωινού. Όταν δεν έχει ακόμη ανατείλει ο ήλιος. Το χώμα ελαφρά νοτισμένο από την υγρασία – «δροσούλα» τη λένε εδώ και την αγαπάνε, κάνει καλό στα δέντρα, στα μποστάνια και στ’ αμπέλια – άσε που όταν, ας πούμε, θειαφίζεις την κληματαριά για να μη χαλάσουν τα σταφύλια, αυτή η ώρα είναι η καλύτερη, επειδή με τη δροσούλα κάθεται το θειάφι στα φύλλα. Θειάφι, ναι, μόνο θειάφι στην κληματαριά. Και γαλαζόπετρα. Όπως έκαναν παλιά, όταν δεν υπήρχαν τα χημικά. Είναι φασαρία, πρέπει να προσέχεις μη μπει στα μάτια σου, γιατί καίνε σαν το διάβολο, αλλά αν τα πλύνεις με κρασί, τσούζει λίγο και περνάει. Αυτό το έμαθα πέρυσι. Φέτος δεν έχω θειαφίσει ακόμη, θα πρέπει να το κάνω τις επόμενες μέρες, αρκεί να μη φυσάει. Η μυρωδιά του είναι ενοχλητική, αλλά λένε ότι διώχνει τα φίδια.
Περίμενα να φωτίσει ακόμη περισσότερο. Ύστερα, σηκώθηκα για να κάνω τον κύκλο της αυλής. Να δω ποια λουλούδια άνθισαν από χτες. Σήμερα πρέπει να τα ποτίσω – το απογευματάκι. Αλλά, πρωί-πρωί τους μίλησα. Τη θέλουν την καλή τους την κουβέντα, να τους πεις τι όμορφα είναι τα καινούρια τους μπουμπούκια, ενίοτε να τα μαλώσεις κιόλας επειδή απλώνονται πολύ. Να, ο δυόσμος για παράδειγμα, έχει θεριέψει, κοντεύει να πνίξει τα γεράνια. «Βάρσαμο» τον έλεγε ο συχωρεμένος ο παπούς και αγαπούσε να έχει ένα κλωνάρι στο τσεπάκι του γιλέκου του – βάρσαμο και ματζουράνα. Ματζουράνα δεν έχω βάλει ακόμη. Θα το φροντίσω όμως σύντομα. Να θυμηθώ να τηλεφωνήσω στον πατέρα μου να μου κόψει ένα γερό κλαδί, μεθαύριο που θα πάω στο Ηράκλειο να τους δω, να το πάρω. Δεν ξέρω ακόμη πού θα τη φυτέψω, γιατί κι αυτή θεριεύει. Άλλη αγαπημένη, η αμπαρόριζα – μοσχομολόχα τη λένε αλλού. Ένα είδος γερανιού είναι με μικρά μωβ λουλουδάκια. Υπέροχη όταν βάζεις ένα φυλλαράκι στο γλυκό σταφύλι. Πέρυσι τη δοκίμασα στις κομπόστες και στις μαρμελάδες – είχαν πολλά βερύκοκα οι βερυκοκιές και σχεδόν βαρέθηκα να φτιάχνω μαρμελάδες. Φέτος έχουν λιγότερα. Αυτά δεν τα ραντίζουμε, ούτε και τα μήλα. Τα μισά πέφτουν στο χώμα και γίνονται λίπασμα, αλλά δεν πειράζει. Αυτά τα λίγα που τρώμε, έχουν την κανονική γεύση του βερύκοκου ή του μήλου. Και τη μυρωδιά.
Προχωρώ. Ο Έκτορας ανασηκώνεται νυσταγμένος και με κοιτάζει. Ένα σιγανό γαύγισμα, σχεδόν άηχο. Καλημέρα. Τεντώνεται, κάνει δυο-τρεις βόλτες κι ύστερα ξαναξαπλώνει, βάζει το μουσούδι ανάμεσα στα μπροστινά του πόδια και μισοκοιμάται. Τις ξέρει πια τις πρωινές μου βόλτες, και δεν ανησυχεί· αλλά, καλού-καλού μου ρίχνει και καμμιά ματιά να είναι σίγουρος ότι είμαι εντάξει. Πέρυσι που ξεχόρτιζα τον κήπο, χάρη σ’ αυτόν τη γλίτωσα από ένα φίδι που ήταν ανάμεσα στα χόρτα. Τον είχα λύσει να τρέξει στο κτήμα (τον έχω δεμένο, επειδή πηδάει τη μάντρα και πετάγεται στο δρόμο) κι εκείνος, αφού έκανε τη βόλτα του και μύρισε από εδώ κι από κει, ήρθε δίπλα μου. Εντελώς ξαφνικά, άρχισε να γαυγίζει σαν τρελός και να με τραβάει από το παντελόνι. Ανασηκώθηκα και είδα το φίδι – λίγο ακόμη και θα το πατούσα. Εντάξει, φορούσα γαλότσες, γάντια και τα λοιπά, αλλά το σοκ δεν θα ήταν μικρότερο.
Φτάνω στις τριανταφυλλιές μου. Εδώ και δύο χρόνια τις προσβάλλει ένα περίεργο παράσιτο, κιτρινίζουν τα φύλλα τους και τα τριαντάφυλλα βγαίνουν μαραζωμένα. Διάβασα κάπου ότι η νικοτίνη είναι το καλύτερο παρασιτοκτόνο. Βάζεις αποτσίγαρα σ’ ένα μπουκάλι με νερό, το αφήνεις στον ήλιο, το φιλτράρεις και ψεκάζεις. Αποτελεσματικό, αλλά όχι σε φυτά που πρόκειται να φας, επειδή είναι ισχυρό δηλητήριο. Πάντως στις τριανταφυλλιές μια χαρά έπιασε. Τις κλάδεψα – θέλουν πάντα ένα ελαφρύ κλάδεμα μετά από κάθε ανθοφορία – και τώρα πετούν νεαρά κλαδάκια. Κοιτάζω και τις γλαδιόλες – μία κόκκινη και δύο κίτρινες, ανθισμένες, δύο ακόμη δεν έχουν ανθίσει, αλλά δεν θυμάμαι τι χρώμα είναι. Α, και οι ντάλιες. Αυτές θ’ ανθίσουν αργότερα.
Επιστρέφω κάτω από την κληματαριά. Τα γατάκια άρχισαν να ξυπνούν, ξετρυπώνουν ένα-ένα πίσω από τις γλάστρες, και κάτι κουτιά που βρίσκονται έξω και αρχίζουν να τεντώνονται. Η πρώτη αχτίδα του ήλιου χτυπά στο λόφο απέναντι.
Κατά τις 9:17 π.μ., 
Τελευταίος
Κατά τις 11:17 π.μ., Unknown
Κατά τις 11:21 π.μ., Epsilon
Κατά τις 12:34 μ.μ., zero
Κατά τις 12:43 μ.μ., Λίτσα
lamiotis - καλά το είπες, μέχρι το επόμενο πρωί.
π - χα, χα, ναι, δίκιο έχεις, ας το αναγάγουμε σε γενικό ιατρικό κανόνα.
π, epsilon, tomboy, dcd, zero - ε, γι' αυτό μένω, βρε παιδιά εδώ κάτω. Διότι αν το πάρεις από άλλη σκοπιά, βράστα.
zero - εγώ πάλι την ωραιότερη ανατολή την έχω δει στην Κάτω Ζάκρο - ένας τεράστιος ήλιος βγαίνει μέσα από τη θάλασσα. Εκεί, επίσης, είδα και την ωραιότερη (ανατριχιαστικά ωραιότερη πανσέληνο).
Κατά τις 12:55 μ.μ., Unknown
aouts L!fere to krasi grigora:))
& i giagia mou(opws sou eipa)milage,elege poiimatakia & tragoudouse sta louloudia tis.
otan kapoio fyto mas argopethaine sta exarheia to stelname paketo stin ER tis giagias-Annas & mas to epestrefe dentro.kapoia stigmi stamatisame na ta pairnoume pisw.tha itan krima.ta vlepame otan pigainame na doume ti giagia sto peiraia:)))
& sto glyko kydwni einai theia i armparoriza:)))
kalimeeeeeeeraaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
Ξαναλέω: αυτά είναι το αντιστάθμισμα για το ότι δεν έχω τους φίλους μου εδώ και τους βλέπω μία στις τόσες.
MariR1 - έλα κάτω, καλέ, που έχεις κολλήσει στην Άνδρο.
sourfou - καλά κι εγώ εδώ κάτω, φωτόσπαθο έχω, μη νονίζεις. Αλλά, χρυσό μου, το πρωινό σου, σκέτη τραγωδία.
mmg - Για να συνεχίσω τον προβληματισμό της επιστολής: Άννα λένε τη μάνα μου. Σωστά και στο κυδώνι, ρε πώς το ξέχασα. Α, σήμερα φτιάχνω βύσσινο - την άλλη φορά θα φέρω ένα βαζάκι να συνοδεύσουμε τη ρακή.
Cyrus - Χα, χα, γέλασα πολύ με το σχόλιό σου. Welcome back.
Κατά τις 7:37 μ.μ., homelessMontresor
Κατά τις 10:59 π.μ., Λίτσα
ΠΡΕΖΑ, είναι ωραία, ε;
Montresor - χα, χα, υπάρχουν πολλά ακόμη με τα οποία ασχολούμαι (φτιάχνω το αυτοκίνητο και τα υδραυλικά του σπιτιού λ.χ.) αλλά και ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ τα οποία αγνοώ. Όσο για το θέμα πίστη-ελεύθερη βούληση, έλα ντε, τι μας έπιασε καλοκαιριάτικα; ΥΠοθέτω, λόγω συνειρμικής σύνδεσης της ζέστης με τα καζάνια της κολάσεως.
mariR1 - έχω να θέσω: έξοχα.
mmg - :)))
brainsick - το καλύτερο. Και έχει δίκιο.
Κατά τις 12:59 π.μ., 
Η περιγραφή σου ήταν απίθανη!
Ρε γαμώτο, έτσι ακριβώς είναι το σπίτι μου, ζω εδώ όλον τον χρόνο και λόγω προγράμματος τον χειμώνα και κακής διάθεσης αυτές τις μέρες, έχω να απολαύσω μια τόσο απλή και συνάμα υπέροχη στιγμή πολλούυυυυυς μήνες!
Κάτι μου λέει ότι θα το ξενυχτήσω σήμερα...
Δεν το ήξερα αυτό για την νικοτίνη! θα το δοκιμάσω πάραυτα γιατί έχω το ίδιο πρόβλημα. Σ' ευχαριστώ
Πώς και δεν ανέφερες τη μυρωδιά της φρεσκοποτισμένης ντοματιάς?
Κι άλλος για το κλαμπ για το σκυλί...Και τον δικό μου Έκτορα τον λέγανε. Όσο για τον πανέμορφο κήπο σου, θα μπω, ναι, θα μπω στο κλαμπ, ας ειν' καλά η γιαγιά στο Άργος με το περιβόλι της, όλα τα καλά έσπερνε! Πάμε πάρακάτω τώρα, μπαίνω και στο κλαμπ του Ηρακλείου, από φέτος έχω κατέβει κάτω και σπουδάζω στο Πανεπιστήμιο Υπολογιστές...Τώρα, κατά πόσο σπουδάζω και τι μπαστούνια βρήκα εκεί και εν τέλει δεν ξέρω τι μου γίνεται, δηλαδή, αστο για άλλη φορά. Ελπίζω όταν ξανανέβεις να μπορέσουμε να τα πούμε εκτενέστερα κι εμείς, στου Γιάνταη τις προάλλες δεν τα είπαμε όσο θα ήθελα. Καλά, εδώ που τα λέμε, όοοοολοι σε περιμένουν για κουβέντες που έμειναν στη μέση, για Μαρτίνια και, φυσικά, για την απίστευτη ρακή σου...Τι πράγμα ήταν αυτό καλέ!
Χαίρομαι που απολαμβάνεις τέτοιες εικόνες και στιγμές, χαίρομαι!
Και πού 'σαι, μπαίνω και στο κλαμπ με το βασιλικό...Είχα κι εγώ έναν παπού που είχε τρέλα με τούτο το μυρωδικό, μόνο που δεν έβαζε κλωνάρι στο πέτο αλλά στη μύτη του μέσα...Πώς άντεχε, ούτε θέλω να ξέρω...
Τα λέμε!
Είναι η καλύτερη ώρα της ημέρας. Πολλές φορές έχω βρεθεί στη θέση σου και αυτό που μου αισθάνομαι κάθε φορά είναι κάτι σαν κατάνυξη. Γεμίζουν όλες οι αισθήσεις κυριολεκτικά. Εύχομαι να σταματήσει ο χρόνος εκείνη ακριβώς τη στιγμή για να το χορτάσω όλο αυτό, αλλά πάντα φεύγει και χάνεται η μαγεία. Μέχρι το άλλο πρωινό.