Σάββατο, Αυγούστου 26, 2006
Εκπαιδευτικές απορίες

Όποιος, μη-γνώστης της ελληνικής πραγματικότητος, παρακολουθήσει τα ειδησεογραφικά δελτία στις αρχές και στο τέλος του θέρους, ασφαλώς θα συμπεράνει ότι εδώ στην Ελλάδα η εκπαίδευση είναι μεγάλη υπόθεση. Άλλως, πώς εξηγείται ότι κάθε Μάιο-Ιούνιο και κάθε Αύγουστο-Σεπτέμβριο, ολόκληρο το έθνος κοιμάται και ξυπνάει με το ζήτημα των εξετάσεων για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Στην αρχή, ο λόγος είναι για τα θέματα: αν είναι «βατά», αν είναι εντός ή εκτός διδακτέας/διδαχθείσης ύλης, αν η τάδε απάντηση θα ληφθεί υπ’ όψιν ως σωστή κλπ. Όταν τελειώνει αυτό το επεισόδιο, πέφτουν οι διαφημίσεις των διακοπών και στη νέα σεζόν, η σαπουνόπερα συνεχίζεται με τη σταδιακή κορύφωση της αγωνίας (όπως συμβαίνει σε κάθε αξιοπρεπή σαπουνόπερα): έτσι, πρώτα συζητείται η αυξομείωση των βάσεων, αν έπεσαν, αν χτύπησαν, αν μεγάλωσαν, αν έφτασαν σε ηλικία γάμου. Κι ενώ το φθινόπωρο βρίσκεται ante portas, έρχεται η κρίσιμη στιγμή της ανακοινώσεως των ονομάτων των επιτυχόντων (κάποτε, τα εκφωνούσαν στο ραδιόφωνο με τις ώρες). Εδώ ο θεματικός κύκλος ανοίγει: ποιοι είναι μέσα, ποιοι έμειναν απ’ έξω (σαν τις μωρές παρθένες), τι έκαναν αυτοί που είναι μέσα για μπουν μέσα (αλλά, ποτέ δεν μας λένε τι έκαναν αυτοί που είναι απ’ έξω, και τελικά δεν μπήκαν μέσα), πόσους νέους φοιτητές πήρε κάθε σχολή, ποσοστά, θριαμβολογίες και παρηγοριές, οι πρώτοι των πρώτων (οι έσχατοι των εσχάτων δεν απασχολούν κανέναν, το δε ρητό «και οι έσχατοι έσονται πρώτοι» προφανώς δεν έχει ισχύ στην προκειμένη περίπτωση), οι υπερήφανοι γονείς/παπούδες/γείτονες, τα ενοίκια στις φοιτητουπόλεις, το κόστος σπουδών κλπ.

Θα θεωρηθώ ότι κινούμαι τουλάχιστον στα όρια της αναλγησίας, εφόσον σαρκάζω ένα θέμα που κρίνεται ζωτικό για κάθε ελληνική μεσοαστική οικογένεια. Και, όσοι ηθικολόγοι τύχει να διαβάσουν το παρόν, θα σπεύσουν να με επιτιμήσουν που δεν συμπάσχω διόλου με τους δύστυχους μαθητές, οι οποίοι αγωνίζονται χρόνια και χρόνια για μια θέση κάτω από τον ήλιο της ελληνικής ανωτάτης παιδείας. Λοιπόν, και χειρότερα θα μπορούσα να πω, καθόσον το χώρο τον ξέρω και από την καλή και από την ανάποδη. Και, όχι, με τους μαθητές δεν συμπάσχω καθόλου: διότι έχω βαρεθεί έως θανάτου ν’ ακούω τους επιτυχόντες κάθε χρόνο να λένε πως «στερήθηκαν τα πάντα, πως διάβαζαν μέρα-νύχτα, πως θυσίαζαν τη διασκέδασή τους για την επιτυχία, πως δεν είχαν προσωπική ζωή διότι είχαν αφιερωθεί στο διάβασμα» - λες και περιγράφουν την αγωνιώδη πορεία του αμαρτωλού για να κερδίσει τον Παράδεισο. Συγγνώμη, αλλά όταν προ αμνημονεύτων χρόνων βρέθηκα στην ίδια θέση, μια χαρά τα βόλεψα, και τις βόλτες και τις εκδρομές μου πήγαινα, και τους φίλους μου έβλεπα, και τα «εξωσχολικά» μου βιβλία διάβαζα – ένα μήνα κλείστηκα πριν από τις εξετάσεις και αυτό ήταν (και δεν το έκανα θέμα, φυσικά· αφού ήθελα – τρομάρα μου – να μπω στο πανεπιστήμιο, τι άλλο θα έπρεπε να κάνω;) Και, όχι, δεν έχω τεράστια ευφυΐα, ένα κανονικό μυαλό έχω, που μάλιστα δεν πολυκαταλάβαινε τότε τα λεγόμενα «μαθήματα θετικής κατεύθυνσης» (αυτή η ρημάδα η φυσική…) Και, ναι, ήταν για μένα σημαντικό να περάσω στη σχολή που ήθελα – διότι είχα την ηλίθια πεποίθηση ότι η παιδεία είναι μεγάλο πράγμα, άσε που τα χρόνια εκείνα ήσουν και «δαχτυλοδειχτούμενος» αν δεν περνούσες κάπου (καλά, αυτό δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει, ίσως να έχει κάπως αμβλυνθεί). Συνεπώς, δεν καταλαβαίνω όλον αυτόν τον πανικό που δημιουργείται κάθε χρόνο – τα παιδιά δεν προλαβαίνουν να διαβάσουν, τρέχουν πάνω-κάτω, δαπανούν ώρες και ώρες και βγαίνουν από την όλη διαδικασία με ψυχικά τραύματα. Δεν αμφισβητώ ότι συμβαίνει αυτό – απλώς δεν καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει: γιατί δεν προλαβαίνουν και γιατί τρέχουν πάνω-κάτω. Στο κάτω-κάτω, η ύλη είναι γνωστή εξαρχής και οι σελίδες μετρημένες· ενώ στη δεκαετία του 1950 (όχι, δεν έδωσα εξετάσεις τότε, αλλά το ξέρω), λ.χ., οι εξετάσεις ήταν εφ’ όλης της ύλης: όλη η ιστορία – ελληνική και ευρωπαϊκή, όλη η αρχαία ελληνική γραμματεία, όλη η λατινική γραμματεία και πάει λέγοντας. Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσες αποτυχίες με γνωστή και καθορισμένη ύλη, με τόσα φροντιστήρια, «ιδιαίτερα» και ενισχυτικές διδασκαλίες;

Από την άλλη, όσοι επιτυγχάνουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τι είδους γνώσεις έχουν; Αφού έχουν δαπανήσει ώρες και ώρες στη μελέτη τους, θα υποθέσει κανείς ότι αυτά που έχουν μελετήσει, πλέον τα κατέχουν σε ικανοποιητικό βαθμό. Αποδεικνύεται όμως ότι ο γνωστικός τους ορίζοντας είναι απελπιστικά περιορισμένος: αφενός δεν έχουν καμία γενικότερη παιδεία (τα «εξωσχολικά», που λέγαμε) και αφετέρου λησμονούν πολύ γρήγορα και τις «ειδικότερες γνώσεις» που απέκτησαν κατά την εξάχρονη θητεία τους στη μέση εκπαίδευση. Κοντολογίς, δεν είναι σίγουρο ότι όσοι εισάγονται σήμερα στα ΑΕΙ/ΑΤΕΙ αξίζουν πράγματι· όπως δεν είναι σίγουρο, ότι όσοι έμειναν απέξω, το άξιζαν.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι παλαιότερες γενιές μαθητών ήσαν εξυπνότερες, ούτε ότι οι παρούσες έχουν μειωμένη αντίληψη – πιθανόν οι σημερινοί να είναι περισσότερο αδιάφοροι (σε επίπεδο ποσοστιαίας αναλογίας) για οτιδήποτε δεν κρίνουν χρήσιμο για τη μελλοντική τους αποκατάσταση, αλλά και αυτό το θέμα χρειάζεται ειδικότερη συζήτηση. Εν πάση περιπτώσει, εφόσον δεν φταίει ο βαθμός ευφυΐας των μαθητών, κάτι άλλο δεν πάει καλά. Στο δημοτικό στραβώνει το πράγμα, στο γυμνάσιο, στο λύκειο (γιατί στο πανεπιστήμιο, στραβωμένο είναι) – ή μήπως η κατάπτωση ξεκινά από το νηπιαγωγείο; Κάθε χρόνο αποφοιτούν εκατοντάδες μαθητές με βασικές ελλείψεις ως προς τη γλωσσική, την ιστορική και τη λογοτεχνική τους παιδεία (επιμένω στα ανθρωπιστικά, επειδή αυτόν τον τομέα μπορώ να ελέγξω) – για να μη μιλήσω τώρα για φιλοσοφικό προβληματισμό και κριτική ικανότητα και παράσχω αφορμές γέλωτος ακατασχέτου. Το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς μπαίνουν στα ΑΕΙ/ΑΤΕΙ δεν σημαίνει απολύτως τίποτα· συχνά, δε αποφοιτούν και από εκεί με τις ελλείψεις τους ακόμη εκκρεμείς. Σημειωτέον ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνον εδώ, αλλά εσχάτως διαπιστώθηκε, σε βαθμό ανησυχητικό, και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (λ.χ., Γερμανία και Αγγλία). Φαίνεται πως τα κατά τόπους εκπαιδευτικά συστήματα έχουν βαλθεί να εξοντώσουν ή να ακρωτηριάσουν γενιές μαθητών: έτσι είναι πιο εύκολο να τους μετατρέψουν σε υπάκουα πιόνια, πριν τους ρίξουν στην παραγωγή – και ξέρετε, το άγχος της ανεργίας, η φυσιολογική επιθυμία της επιτυχίας (όπως κι αν λογίζεται τούτη) και όλος αυτός ο μηχανισμός δημιουργίας επιθυμιών (εντυπωσιακά αυτοκίνητα, επώνυμα ρούχα και ασεξουάρ, διακοπές σε θέρετρα της μόδας, ακριβή διασκέδαση και λοιπές επενδύσεις κοινωνικής προβολής), αν συνδυαστούν σωστά αποτελούν τον καλύτερο παράγοντα φόβου και ανασφάλειας (τύφλα να ’χει ο Μακάρθι): στόχος, το να βρεις μια «καλή» δουλειά και να την κρατήσεις, με οποιοδήποτε τίμημα.

Παρεμπιπτόντως, έχω επίσης βαρεθεί ν’ ακούω καθηγητές, μαθητές, φοιτητές και πολιτικούς να παραπονιούνται επειδή το εκπαιδευτικό σύστημα, τα βιβλία, οι εξετάσεις κλπ. δεν καλλιεργούν την κριτική ικανότητα, αλλά προωθούν την «άκριτη απομνημόνευση». Φυσικά μπροστά στις κάμερες όλα αυτά, διότι στην πραγματικότητα, οι καθηγητές γκρινιάζουν διότι δεν θέλουν να δουλέψουν περισσότερο, οι μαθητές επίσης διότι δεν θέλουν να διαβάσουν περισσότερο, και οι φοιτητές ξεσηκώνονται όταν η βιβλιογραφία του μαθήματος περιέχει πολλά βιβλία· όσο για τους πολιτικούς, εκεί η υπόθεση καταντά κοροϊδία, διότι ακόμη και ο πλέον αφελής μπορεί να υποψιαστεί ότι καμία εξουσία δεν θέλει πολίτες με ανεπτυγμένη κρίση: φαντάζεστε τι θα γινόταν αν οι ψηφοφόροι λειτουργούσαν κριτικά;

(Μιλώ για πλειονότητες και όχι για σύνολα· σαφώς υπάρχουν εξαιρέσεις σε όλες τις ανωτέρω ομάδες – εκτός από εκείνη των πολιτικών).

Στο φετεινό σήριαλ εξετάσεων και αποτελεσμάτων, είχαμε ένα καινούριο σκηνοθετικό τρικ: μετά την καθιέρωση της βάσης για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αρκετές σχολές πήραν το πολύ 10 πρωτοετείς (στο ΤΕΙ Ηπείρου, δεν εισήχθη κανείς), και οι τοπικές κοινωνίες ξεσηκώθηκαν εναντίον του Υπουργείου Παιδείας· ώστε, οι δημοσιογράφοι έσπευσαν in situ για να μιλήσουν με τους κατοίκους αυτών των πόλεων που, πλέον, καταδικάζονται σε οικονομικό μαρασμό. Μάλιστα, ο δημοσιογραφικός ζήλος ήταν τόσο μεγάλος, ώστε χτες στο βραδινό δελτίο του Mega ειπώθηκε ότι το Ηράκλειο θα έχει μεγάλο πρόβλημα, επειδή μειώθηκε σημαντικά ο αριθμός των πρωτοετών στα ΑΤΕΙ, γεγονός που συνδέεται άμεσα με την οικονομική πρόοδο της πόλης (!) Τώρα, πώς έφτασε το Ηράκλειο, που έχει επίσης πανεπιστημιακές σχολές πολύ καλού επιπέδου, διεθνές αεροδρόμιο, το μεγαλύτερο λιμάνι και τη μεγαλύτερη πεδιάδα της Κρήτης, να εξαρτά την οικονομική του ευμάρεια από μερικές δεκάδες πρωτοετών είναι πράγματι μυστήριο.

Φυσικά, όλοι όσοι διαμαρτύρονται για τον αναμενόμενο οικονομικό μαρασμό, έχουν εν μέρει τα δίκια τους. Διότι, επί δεκαετίες το «φάρμακο» για μια περιοχή με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης ήταν να ιδρυθεί ένα τμήμα ΑΕΙ ή ΑΤΕΙ – στο πουθενά και από το μηδέν, χωρίς σχεδιασμό, ίσα-ίσα για να θαμπωθούν οι ιθαγενείς με χάντρες και καθρεφτάκια και για να αυτοδιαφημιστούν ως φιλοπάτριδες οι τοπικοί βουλευτές. Ε, τώρα που σκουρύνανε τα πράγματα, αρχίσανε οι γκρίνιες, διότι, ως γνωστόν, όλα εδώ πληρώνονται: σου λένε οι άνθρωποι, εμείς φτιάξαμε διαμερίσματα, ανοίξαμε μαγαζιά, πουλήσαμε το χωραφάκι μας κι ανοίξαμε μπαρ, τώρα τι θα τα κάνουμε όλα αυτά; πώς θα κινηθούν; Καλά, το καλοκαίρι, όλο και κανένας τουρίστας έρχεται, το χειμώνα τι θα γίνει; Αν όμως το καλοσκεφτείς το πράγμα, βλέπεις ότι έχουν κι αυτοί τις ευθύνες τους, διότι βολεύτηκαν στα εύκολα – μεταπρατική λογική, μεταπρατική οικονομία, αέρα πουλάγανε, χωρίς να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι. Όπου πας σ’ αυτόν τον τόπο, επιχειρηματίες βρίσκεις – από παραγωγούς πάσχουμε. Αφήνω που σε πολλές περιπτώσεις η διεκδίκηση μιας σχολής βασίστηκε σε εντελώς τοπικιστικά κριτήρια – γιατί να έχει η Καλαμάτα σχολές και να μη γίνουν και στην Τρίπολη, μήπως είναι μικρότερη η ιστορία της Τρίπολης, εδώ κοτζάμ πανωλεθρία πάθανε οι Τούρκοι.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά έχει στηθεί ένας μηχανισμός παραγωγής ημιμαθών αποφοίτων, που βγαίνουν στην αγορά εργασίας εντελώς απροπαράσκευοι. Διότι και το πανεπιστήμιο, ο περίφημος ναός «της έρευνας και της επιστήμης», όπως έλεγε η υπουργός παιδείας, έχει μετατραπεί σε χώρο βολέματος, αλληλοεξυπηρετήσεων, ρουσφετιών, συχνά δε λειτουργεί με τη λογική της ήσσονος προσπάθειας (από πλευράς διδασκόντων).

Δεν ξέρω τι περιμένουν οι σημερινοί πρωτοετείς από τις σχολές τους. Δεν ξέρω πώς το ονειρεύονταν το πανεπιστήμιο. Το βέβαιο είναι ότι δεν θ’ αργήσουν ν’ ανακαλύψουν την αλήθεια – αυτήν την αλήθεια που δεν τους έλεγε κανένας επί χρόνια. Κάποιοι θα τα παρατήσουν, κάποιοι θα το πάρουν το ρημαδοπτυχίο έτσι για το honore, αλλά θα ασχοληθούν με κάτι εντελώς διαφορετικό, κάποιοι θα συνωστιστούν στο δημόσιο. Στο μεταξύ, στην αρχή και τέλος εκάστου θέρους, η σαπουνόπερα των εξετάσεων θα παίζεται σ’ επανάληψη, με μικρές παραλλαγές. Και η εκπαίδευση; Α, κυρίες και κύριοι, αυτά σε άλλο σήριαλ.

(Σε μιαν ιδανική πολιτεία, θα πήγαιναν στο πανεπιστήμιο όλοι όσοι θα ήθελαν να έχουν πρόσβαση στη γνώση, ελεύθερα, ακόμη κι αν μετά – και ενδεχομένως, ακριβώς επειδή μετά – θα πήγαιναν να γίνουν ξυλουργοί. Αλλά, κάτι τέτοια μόνο στη φαντασία των λογοτεχνών λαμβάνουν χώρα – και μάλιστα, των λογοτεχνών που ειδικεύονται στο ουτοπικό μυθιστόρημα.)

 
Από τη Λίτσα κατά τις 1:19 π.μ. | Ενθύμιον |


12 Σημειώσεις:


Κατά τις 2:30 π.μ., Blogger unapatatras

πόσο μα πόσο δίκιο έχεις! έχοντας αποφοιτήσει από το βασανισμένο περιφερειακό Ιόνιο Πανεπιστήμιο (ιδρυθέν υπό τις συνθήκες που περιέγραψες και καταδικασμένο να λειτουργεί χωρίς καν πρύτανη μέχρι πριν λίγα χρόνια) συμφωνώ απολύτως. Έχω πάψει πια να παρακολουθώ την πορεία του, την έζησα όμως επί σειρά ετών τη φθίνουσα πορεία του επιπέδου διδασκόντων και διδασκομένων, είδα αξιόλογους καθηγητές να εκδιώκονται με σαθρές δικαιολογίες και μπατζανάκηδες (κυριολεκτικά) να φυτεύονται. Κόντεψα να βάλω τα γέλια στο σημείο που αναφέρεις τα παράπονα των φοιτητών για τη μακροσκελή βιβλιογραφία. Δεν είναι τραγικό να έχεις τελειώσει πανεπιστήμιο και να μην έχει υπάρξει ούτε ένα μάθημα με προτεινόμενη βιβλιογραφία την οποία να πρέπει να μελετήσεις παρά να κρέμεσαι από τις σημειώσεις στις παραδόσεις του "σοφού διδασκάλου"; Που μας έστειλε στην Αγγλία το ίδιο Πανεπιστήμιο (από τα λίγα καλά που έκανε) να ξεστραβωθούμε και να δούμε πώς θα έπρεπε να δουλεύουν καθηγητές και δάσκαλοι και τι θα πει πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη και να ερευνήσουμε (άσχετο αν εμείς βέβαια, ως ελληνάρες, παίρναμε δυο ατάκες από πέντε βιβλία και τα κοτσάραμε στη βιβλιογραφία για να το παίξουμε ωραίοι και να ξεμπερδεύουμε για να κάνουμε τις βόλτες μας και άσχετο που, στην τελική, παίρναμε καλύτερους βαθμούς από τους λοιπούς που μελετούσαν πραγματικά). Που έπρεπε να πάμε στην Αγγλία στο τέταρτο έτος για να σηκωθούμε και να παρουσιάσουμε την εργασία μας σε κοινό, στους συμφοιτητές και τους καθηγητές, αυτό το απλό, να εξηγήσεις τι και πώς και γιατί. Να είσαι σε θέση να το υποστηρίξεις. Όπως θα υποστήριζες την πτυχιακή σου εργασία λίγους μήνες αργότερα, μπροστά στους καθηγητές σου, κι ας μην σε έμαθε ποτέ κανείς πώς γίνεται αυτό. Αν είχες την τύχη βέβαια οι καθηγητές σου α) να είναι παρόντες στην υποστήριξη β) να έχουν έστω διαβάσει την εργασία σου... Ααααχ! τι μου θύμισες νυχτιάτικο! Νομίζω πως πρέπει να ανήκω στις τελευταίες γενιές αποφοίτων που είχαν τη χαρά -έστω για λίγο- να διδαχτούν από πραγματικά αξιόλογους καθηγητές στο Τμήμα Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου (για τα υπόλοιπα τμήματα δεν έχω προσωπική πείρα). Οι σημερινοί φοιτητές δεν θα ξέρουν καν τι χάνουν. Θα ακούνε ιστορίες από τους "παλιούς" όπως ακούγαμε κι εμείς για καθηγητές-ιερά τέρατα, αλλά δεν θα έχουν μέτρο σύγκρισης. Τι κρίμα ρε γαμώτο... Και να σκεφτείς ότι η συγκεκριμένη σχολή είναι μία και μοναδική ως προς το αντικείμενό της. Γιατί στο "είδος" της φοβάμαι πως υπάρχουν πολλές...

 

Κατά τις 12:36 μ.μ., Blogger divine mitsakos

Γεια σου ρε Λίτσα! Χτες το βραδάκι πήγα να πιω μια μπύρα με τον kosmo μου και κατέληξα να μονολογώ για τα περί Παιδείας... Και μη χειρότερα.
Κι έρχομαι σήμερα και διαβάζω το ποστ σου και λέω "τι ωραία! τα είπε η Λίτσα, δε χρειάζεται να ψάξω άλλο..."
Πόσο δίκιο έχεις λοιπόν!
Κι εσύ, unapatatras. Τα ξέρω κι εγώ που κινήθηκα μεταξύ Βρυξελλών και Κέρκυρας, κι ήθελα δεν ήθελα έβλεπα τα μύρια όσα.
Ένα πραγματάκι να προσθέσω μόνο: για το θέμα του οικονομικού μαρασμού: μέρος κι αυτό της δικής μας εθνικής αρπαχτής, ποτέ κανείς δεν σκέφτεται μακροπρόθεσμα, τώρα ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε, άμεσα να βολευτούμε, να μπει το δικό μας παιδί, να δουλέψει η δική μας καφετέρια, να αδειάσει η δική μας χωματερή. Μονάδες με μεγάλο ΕΓΩ. Και μετά κλάμα, αναπόφευκτα...
Καλημέρα σας

 

Κατά τις 12:50 μ.μ., Blogger Λίτσα

Unapatatras - ήμουν λίγο πιο τυχερή από σένα, επειδή η σχολή που σπούδασα δεν ήταν τόσο καινούρια - αλλά, το μπάχαλο, μπάχαλο (μην παίρνουμε και θάρρος), ιδίως ως προς την επιλογή των διδασκόντων.
divine mitsakos - καλέ που είχες χαθεί, εσύ; Εννοείται ότι οι κρίσεις που εκφέρουμε βασίζονται στις προσωπικές μας εμπειρίες, που, όπως βλέπω, δεν είναι πολύ διαφορετικές. Με βρίσκεις απολύτως σύμφωνη (καλημέρα, και μη χάνεσαι).

 

Κατά τις 1:21 μ.μ., Blogger homelessMontresor

Τι ωραίο θέμα που άνοιξες! Συμφωνώ οτι η Ελληνική παιδεία είναι σε πολύ άσχημη μοίρα. Νομίζω πως μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει ο σνομπισμός του Έλληνα σε κάθετι δημόσιο και στην πεποίθηση οτι μόνο ο ιδιωτικός τομέας αξίζει. Έτσι ανθούν τα φροντιστήρια που υποτίθεται οτι προσφέρουν καλύτερες γνώσεις από τα σχολεία. Οι καθηγητές των δημόσιων σχολείων από την άλλη επαναπαύονται, γιατί να κουραστούν οταν οι μαθητές τους ξέρουν ήδη την ύλη? άσε που πολλές φορέςκάνουν και οι ίδιοι ιδιαίτερα και βγάζουν ενα εξτρά εισόδημα. Οι μαθητές δε τα ίδια. Στο σχολείο πηγαίνουν μόνο για να μην μείνουν από απουσίες.
Εγώ πάντως μια χαρά πέρασα στη σχολή που ήθελα χωρίς φροντιστήρια και ελεύθερο χρόνο έβρισκα! Τι παραπάνω είχα δλδ από όλους τους άλλους?

 

Κατά τις 2:50 μ.μ., Blogger zouri1

Η παιδεια,ειναι ενα θεμα,που δεντο κατεχω καθολου.Ακουω αυτες τις μερες για τις βασεις και το10,-10,και δεν καταλαβαινω την ουσια,περα απο το οτι αυτοι που νοικιαζνε μια γκαρσονιερα 300 με 350 ευρω,φετος θα εχουνε προβλημα.

 

Κατά τις 4:53 μ.μ., Blogger zero

Παρα πολυ καλο ποστ,
και πολυ επικαιρο.

ΥΓ: μακαρι να μπορουσαν να το διαβασουν ολοι οι πρωτοετεις φοιτητες.

ζερο.

 

Κατά τις 4:59 π.μ., Blogger Λίτσα

Montresor - η ιστορία με τα φροντιστήρια νομίζω ότι είναι από τις παράπλευρες αιτίες. Έχω την εντύπωση ότι το πρόβλημα ξεκινά από αλλού.
Υπουργέ, το έθεσες ωμά και σωστά
zero - λες;
sourfou - ναι, άσε καλύτερα.

 

Κατά τις 4:49 μ.μ., Blogger The Motorcycle boy

Συγνώμη, αφού έχουμε δωρεάν παιδεία γιατί θα μαραζώσουν οι επαρχιακές πόλεις με τη μείωση των εισακτέων; Αφού δεν πληρώνουμε για την εκπαίδευση -είναι δημόσια. Είμαι χαζός; Δεν έχουμε δωρεάν παιδεία;
Υ.Γ.: Φιλενάδα θα πρέπει να το πω επειδή το ξέρω. Στην Κούβα η υπόθεση έχει όπως ακριβώς την περιγράφεις στα περί ιδανικής πολιτείας. Όσοι θέλουν πάνε πανεπιστήμιο δωρεάν. Και χωρίς καμιά υποχρέωση απασχόλησης στον συγκεκριμένο τομέα ή αποφοίτησης. Επίσης, χωρίς περιορισμό σχολών.

 

Κατά τις 8:00 μ.μ., Blogger Λίτσα

Με βλέπω να μετοικώ προς Κούβα μεριά.

 

Κατά τις 1:39 π.μ., Blogger cyrus

Οι δημοσιογράφοι θέλουν ΚΑΙ εύκολα (ή, έστω, βατά) θέματα ΚΑΙ χαμηλές βάσεις. Γίνεται; Εμ, δεν γίνεται. Αλλά πού να το καταλάβουν, όταν ο καλύτερος απ' αυτούς διαθέτει IQ ραδικιού...

Και όχι, δεν θα μιλήσω για τα θλιβερά εκείνα όντα που κοιτάζουν έναν άνθρωπο και βλέπουν τα "χαρτιά" που έχει πάρει και πέραν τούτου ουδέν...

 

Κατά τις 1:45 π.μ., Blogger ΠΡΕΖΑ TV

Το προβλημα της παιδειας ειναι συνθετο και αυτοι που το διαχειριζονται πρεπει να το εξετασουν απο τη βαση του που ειναι η ιδια η οικογενεια και τα ερεθισματα που δινει στο ατομα.
Μετα πρεπει να αλλαξουν και ολο το εκπαιδευτικο συστημα απο τη ριζα καθως ειναι προβληματικο και λειτουργει με λαθος τροπο.

 

Κατά τις 11:17 μ.μ., Blogger Mari-R1

Εγραφα έγραφα και τελικά τα έχασα..
Το ρεζουμε είναι οτι το σύστημα το έχουν τσαλκώσει και ποδοπατήσει και πιο πολλά τα παιδιά..Κάθε λίγο και λιγάκι αλλαγές που δεν επιφέρουν καμία ουσιαστική αλλάγη αλλά ίσα ίσα κάνουν πιο ανούσια και επιφανειακή την εκμάθηση. Σε κάποια φάση εξτάζονταν σε 11 μαθήματα ανάμεσα τους και τα Θρησκευτικά-έλεος.. Στη Φιλανδία έχουν ένα καλό σύστημα εκμάθησης χωρίς βιβλίο συγκεκριμένο και ύλη που πρέπει να διδαχθεί, απλά κάποια βασικά πράγματα που πρέπει να κατέχουν οι μαθητές, αλλά είναι στο χέρι του κάθε διδασκάλου το πως θα τα μεταδώσει και αν κάποιοι υστερούν σε κάποια μαθήματα προωθούνται οι ιδιαίτερες ικανότητές τους..Έτσι θα πρεπε να είναι. Αλλά οι κόποι μας- κι όχι σε σημείο να στερούμαστε τα πάντα μην υπερβάλλουμε και μεις τα περάσαμε σε πολύ ήπιες μορφές - τελικά δεν ανταμοίβονται..γιατί το αναμενόμενο και πολυτιμότατο κάθε πανεπιστήμιο-πολυτεχνείο-σχολή αδιαφορεί για το κάθε εισακτέο με αποτέλεσμα να αδιαφορήσει και ο ίδιος για το αντικείμενο. Στη ζωή μου δυο καθηγητές με συνεπήραν με το λόγο τους,την ερμηνεία τους και τη γνώση τους και αυτοί ήταν στο Λύκειο. Μακάρι όλοι μας να συναντάγαμε κι άλλους τέτοιυς ανθρώπους και στην ακαδημαική μας πορεία και βάζω στοίχημα ότι τα παιδιά που σε παρακολούθησαν κέρδισαν κάτι..