Διάφορες συμπτώσεις εσχάτως, με έκαναν να (ξανα)σκεφτώ το θέμα των στερεοτύπων. Και παρ’ όλο που το Gender Studies δεν είναι το πεδίο μου, οφείλω να παρατηρήσω ότι, αν εξαιρέσουμε κάποιες υπερβολές (αναμενόμενες, ωστόσο, όπως σε κάθε περίπτωση όπου το αντικείμενο μελέτης συνδέεται με ιδεολογικοπολιτικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις), η πλειονότητα των εργασιών συνεισφέρει στην κατανόηση της πραγματικότητας. Λόγω των προσωπικών μου ενδιαφερόντων, θεωρώ σημαντικότερες τις εργασίες που επιχειρούν να διερευνήσουν την κατασκευή ή την επιβίωση των στερεοτύπων μέσα από τη μαζική κουλτούρα – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιπες είναι αδιάφορες ή άνευ χρησιμότητος.
Κατά καιρούς, ακούω ή διαβάζω διάφορους που δηλώνουν ικανοποιημένοι, επειδή η τηλεοπτική πραγματικότητα φαίνεται πλέον να αποδέχεται και να εντάσσει στην «εγκυκλοπαίδειά» της ότι η γυναίκα του 21ου αι. είναι εντελώς διαφορετική από τη γυναίκα του 1950. Υπάρχουν, λ.χ., τηλεοπτικές σειρές για γυναίκες χωρισμένες ή ανύπαντρες – singles κατά το ελληνικότερον. Επιπλέον, στις διαφημίσεις δεν αναπαράγεται πια το στερεότυπο της γυναίκας-νοικοκυράς, της ευτυχισμένης οικογένειας όπου ο σύζυγος εργάζεται σκληρά και η σύζυγος τον περιμένει όμορφη και πανευτυχής μ’ ένα αστραφτερό χαμόγελο. Όχι, τώρα στις διαφημίσεις βλέπουμε επίσης γυναίκες εργαζόμενες και απελευθερωμένες, και άντρες να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού.
Αν αναλύσουμε σε βάθος τα δεδομένα, θα διαπιστώσουμε πως αυτή η αλλαγή είναι επιφανειακή, δεν αφορά τις νοοτροπικές δομές, αλλά το φαίνεσθαι. Για παράδειγμα, ναι, υπάρχουν διαφημίσεις όπου πρωταγωνιστεί η εργαζόμενη σύγχρονη γυναίκα, μόνο που τη βλέπουμε να γυρίζει από τη δουλειά της (σημειωτέον ότι η γυναίκα αυτή είναι πάντα υψηλόβαθμο στέλεχος ή κάτι ανάλογο) τόσο όμορφη, ξεκούραστη και λαμπερή όσο όταν έφυγε, να μπαίνει σ’ ένα σπίτι τακτοποιημένο στην εντέλεια και όλα να είναι ήσυχα και αρμονικά. Ουδέν αναληθέστερον τούτου, κι όποιος διαφωνεί ας ρίξει μια ματιά γύρω του να δει σε τι κατάσταση είναι οι εργαζόμενες όταν επιστρέφουν στο σπίτι τους και επίσης σε τι κατάσταση βρίσκουν αυτό το σπίτι.
Η διαφήμιση είναι βέβαια ένα κομμάτι μόνο της μαζικής κουλτούρας και, επειδή συνδέεται αμεσότερα και προφανέστερα με το κέρδος και τον καταναλωτισμό, μπορεί να υποτεθεί ότι αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη δυσπιστία (να υποτεθεί, επαναλαμβάνω). Αλλά, πάντοτε, η μαζική κουλτούρα έκανε καλύτερα την (όποια) δουλειά της μέσα από τα «προϊόντα» που αφορούσαν την (αθώα) διασκέδαση του καταναλωτή. Βλέπεις, για παράδειγμα, εκείνη την ακατανόμαστη σειρά «Η ώρα η καλή», όπου ποιος πρωταγωνιστεί; Δύο αδελφές, η μία εκ των οποίων φιλόλογος και η άλλη επιχειρηματίας. Η φιλόλογος είναι εμφανισιακά απαράδεκτη, κοινωνικά ακατάρτιστη και η συμπεριφορά της θυμίζει τη συμπεριφορά ενός ανοήτου ή του Kaspar Hauser. Η επιχειρηματίας είναι το ακριβώς αντίθετο: όμορφη, δραστήρια, κοινωνική. Στην αρχή, η μεν φιλόλογος κηρύσσεται εναντίον του γάμου κλπ. κλπ., δηλώνοντας ότι αυτό που την απασχολεί περισσότερο είναι η καριέρα της· η επιχειρηματίας, πάλι, όχι: έχει ήδη έναν αποτυχημένο γάμο στο ενεργητικό της και επιδιώκει λυσσαλέα να τελέσει και τον δεύτερο. Καθώς εξελίσσεται η «πλοκή», η φιλόλογος ερωτεύεται, γίνεται «άνθρωπος» (μαθαίνει να ντύνεται, να βάφεται κλπ. κλπ.) και… η συνέχεια επί της οθόνης, κυρίες και κύριοι, καθότι η σειρά θα συνεχιστεί και του χρόνου. Προχείρως, επισημαίνω ότι εκτός από το σύνηθες στερεότυπο της γυναίκας που θέτει ως σκοπό της ζωής της το γάμο, υπάρχει βεβαίως και το άλλο στερεότυπο, ότι η γυναίκα που σπουδάζει μοιάζει το λιγότερο με άνθρωπο των σπηλαίων: είναι εντελώς κλεισμένη στον κόσμο των βιβλίων και, εκτός του ότι παραμελεί την εμφάνισή της, δεν είναι ικανή για τίποτε άλλο πέραν του να μελετά· έναν καφέ δεν ξέρει να φτιάξει, και γιατί θα έπρεπε εδώ που τα λέμε, έφτιαχνε καφέ η Σαπφώ; Μπαίνω στον πειρασμό να επισημάνω εδώ την αντίληψη του Πλάτωνα ότι ο πνευματικός άνθρωπος δεν πρέπει να ασχολείται με οτιδήποτε χειρωνακτικό, καθότι η χειρωνακτική εργασία ήτο κατάλληλη μόνο για τους δούλους (σε ό,τι αφορά τους άντρες, το στερεότυπο είναι επίσης γνωστό: ο διανοούμενος που γνωρίζει από στήθους τον Αριστοτέλη, πλην είναι ανίκανος ν’ αλλάξει μια λάμπα). Θα μου πείτε, σιγά που οι σεναριογράφοι της εν λόγω σειράς είχαν υπόψη τον Πλάτωνα· θα απαντήσω ότι δεν χρειάζεται, επειδή αυτή η νοοτροπία (η οποία φυσικά προϋπάρχει του Πλάτωνος, όπως τουλάχιστον δικαιούμαστε να συμπεράνουμε, αν θυμηθούμε την περίπτωση του Θαλή), που διατυπώνεται ως αρχή από τον Αθηναίο φιλόσοφο, έχει επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας, μέσα από τα στερεότυπα.
Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα, που είναι, νομίζω, πιο ενδιαφέρον, επειδή επιτρέπει συγκρίσεις. Πριν από μερικά χρόνια η ταινία Το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς χαρακτηρίστηκε ως η «εκδίκηση της ανύπαντρης τριαντάρας», που δεν έχει τα προσόντα μοντέλου· αρκετοί, μάλιστα, τη θεώρησαν αρκούντως ρεαλιστική, σε ό,τι αφορά τον γυναικείο πρωταγωνιστικό χαρακτήρα. Η Μπρίτζετ, λοιπόν, είναι μια καθημερινή γυναίκα στα τριάντα, μετρίας εμφανίσεως, με μόνιμο άγχος σχετικά με τα κιλά της και το μέλλον της, ελάχιστη έως καθόλου παιδεία και (θα εδικαιούτο κανείς να συμπεράνει) μάλλον ανόητη. Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος της (πρώτης) ταινίας, τη βλέπουμε ευτυχισμένη στην αγκαλιά του πρωταγωνιστή – που είναι φυσικά όμορφος, πλούσιος και επιφανής δικηγόρος. Έξοχα: διότι, αυτός ο περιζήτητος γαμπρός έχει δηλώσει στη Μπρίτζετ ότι του αρέσει «όπως είναι» (καλό σε ό,τι αφορά την εμφάνιση, διότι σπάει επιτέλους το καθιερωμένο επιφανείς δικηγόροι να παντρεύονται μοντέλα). Να σημειώσω, περιττολογώντας, ότι αυτό το «όπως είναι» περιλαμβάνει επιπλέον την εντελώς άκομψη και κοινωνικώς αδέξια συμπεριφορά της Μπρίτζετ και το γεγονός ότι θεωρεί το «Ελ Νίνιο» ως μουσικό συγκρότημα, αν δεν απατώμαι (αν έχει κανείς κέφια, μπορεί θαυμάσια να συσχετίσει τη Μπρίτζετ, τηρουμένων των αναλογιών, με την εικόνα του noble savage του Rousseau, ή και με την Thérèse le Vasseur, την αμόρφωτη υπηρέτρια που διάλεξε ο φιλόσοφος για σύντροφό του - όχι, για να μη λέτε ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι από τη ζωή βγαλμένα). Και, βεβαίως, να μη λησμονήσω ότι ο πρωταγωνιστής, ο Μαρκ Ντάρσυ, διεκδικείται από μια συνάδελφό του, εξαίρετη δικηγόρο ωσαύτως, πλην ύπουλη και δαιμονία, καθόσον ο απώτατος στόχος της είναι απλώς να τον «τυλίξει» (να μη σχολιάσω εδώ το στερεότυπο, έτσι;)
Η Helen Fielding, σεναριογράφος της ταινίας ομολόγησε ότι η υπόθεση του έργου είναι εν μέρει εμπνευσμένη από το κλασικό μυθιστόρημα Pride and Prejudice της Jane Austen (γυρίστηκε σε ταινία το 2005, χωρίς όμως να καταφέρει να υπερβεί την παλαιότερη τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος, παραγωγής του BBC). Περιττό, βεβαίως, διότι το όνομα Darcy ήταν σαφέστατη ένδειξη. Ωραία, ας πούμε ότι ουσιαστικά η Fielding μετέφερε σε σύγχρονα δεδομένα μια υπόθεση που εκτυλίσσεται κατά τον 19ο αι. – στο κάτω-κάτω, μήπως και στο μυθιστόρημα δεν έχουμε έναν «αταίριαστο» γάμο; Ο αριστοκράτης κ. Darcy δεν παντρεύεται τη μεσοαστή Elizabeth Bennet;
Τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Παρ’ όλο που το μυθιστόρημα της Austen θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι περιέχει κάποιες απιθανότητες, όμως αντικατοπτρίζει μιαν αναμφισβήτητη πραγματικότητα – τη σταδιακή διείσδυση της μεσοαστικής τάξης στη βρετανική αριστοκρατία. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό – στο κάτω-κάτω, κάθε έργο κρίνεται με βάση τη νόρμα του είδους στο οποίο ανήκει, ως εκ τούτου η «αληθοφάνεια» και η «πιθανότητα» είναι έννοιες σχετικές· όσο αληθοφανή είναι όσα συμβαίνουν στο Star Wars σύμφωνα με τον κανόνα του science fiction/movie, τόσο αληθοφανή είναι και τα τεκταινόμενα στο Pride and Prejudice και στο Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς, σύμφωνα με τη νόρμα της αισθηματικής ταινίας/βιβλίου (romance χαρακτηρίζεται, αλλά δεν είναι σωστή η χρήση του όρου, εν προκειμένω). Το θέμα είναι τα πρότυπα/εικόνες/στερεότυπα που προβάλλονται σε κάθε περίπτωση. Στο εν λόγω μυθιστόρημα, όπως και σε όλα τα μυθιστορήματα της Austen, οι νεαρές πρωταγωνίστριες έχουν το μόνιμο άγχος του γάμου, της αποκατάστασης. Εκεί όμως δεν μπορούμε να μιλάμε για στερεότυπα: η Austen περιγράφει την πραγματικότητα και τη νοοτροπία της εποχής της – τι άλλα περιθώρια είχε μια γυναίκα στις αρχές του 19ου αι., εκτός από το να παντρευτεί; Εδώ δεν είχε το δικαίωμα να κληρονομήσει την πατρική της περιουσία. Όμως, το γυναικείο πρότυπο που προβάλλεται στο Pride and Prejudice είναι πολύ πιο «προοδευτικό» (βάζω τον όρο σε εισαγωγικά, διότι έχουμε φτάσει σε τέτοια κατάχρηση και σχετικοποίηση των εννοιών που σε λίγο δεν θα μπορούμε να συνεννοηθούμε) από το αντίστοιχο της Μπρίτζετ Τζόουνς. Η Eliza Bennet είναι μια συμπαθητική νεαρή, όχι εκπληκτικά όμορφη, αλλά έξυπνη· δεν διστάζει να υπερασπιστεί τις απόψεις της και διαθέτει λογική – κοινώς δεν έχει τα μυαλά της πάνω από το κεφάλι της. Η Austen δεν την ωραιοποιεί, την παρουσιάζει με τα ελαττώματά της (την προκατάληψη, ας πούμε) και δείχνει την εσωτερική της εξέλιξη – όπως άλλωστε και την αντίστοιχη του κ. Darcy, ο οποίος παρουσιάζεται αρχικώς ως ένας ξιπασμένος αριστοκράτης, με τις δικές του προκαταλήψεις. Σ’ ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία του μυθιστορήματος, το ιδανικό γυναικείο πρότυπο παρουσιάζεται μέσα από τον διάλογο τριών χαρακτήρων: του Charles Bingley, της αδελφή του Caroline (ξιπασμένη αριστοκράτισσα κι αυτή, που προσπαθεί απεγνωσμένα να παντρευτεί τον κ. Darcy) και του ίδιου του Darcy. Λέει λοιπόν ο Charles ότι οι νεαρές κοπέλες που γνωρίζει είναι εξαιρετικά προικισμένες: παίζουν πιάνο και τραγουδούν, κεντούν, ξέρουν ξένες γλώσσες. Ο Darcy αμφισβητεί τη σημασία αυτών των προσόντων και η Caroline σπεύδει να συμφωνήσει, λέγοντας ότι μια πραγματικά προικισμένη γυναίκα πρέπει επίσης να έχει «κάτι ξεχωριστό στο ύφος της, στον τρόπο που περπατάει, στον τόνο της φωνής της»· και ο Darcy, παρεμβαίνει και πάλι για να προσθέσει εκείνο που ο ίδιος θεωρεί ουσιαστικότερο για μια νεαρή γυναίκα: «τη βελτίωση του πνεύματός της» μέσα από την εκτεταμένη ανάγνωση βιβλίων. Αν σ’ αυτό, συνυπολογίσουμε τη διακριτική (αλλά όχι λιγότερο δραστική) ειρωνεία με την οποία η Austen αντιμετωπίζει την επιπολαιότητα και τη ματαιοδοξία των γυναικείων χαρακτήρων, διαπιστώνουμε ποια θα ήταν η δική της αντίληψη για ό,τι ονομάζουμε «αξιόλογη γυναίκα».
Απ’ αυτήν την άποψη, η Μπρίτζετ Τζόουνς δεν θα μπορούσε να είναι η σύγχρονη μις Μπένετ. Επειδή, οι όποιες προσπάθειές της για βελτίωση αφορούν αποφάσεις του τύπου «πρέπει να κόψω το κάπνισμα και το ποτό και να χάσω κιλά» - μέχρι εδώ καλά – για να βρω γκόμενο, να παντρευτώ, να κάνω παιδιά. (Στη δεύτερη συνέχεια, The Edge of Reason, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, αλλά ας μην επεκταθούμε). Η πνευματική βελτίωση της πρωταγωνίστριας συνίσταται στην επιλογή διαφορετικού είδους βιβλίων: ενώ πριν διάβαζε «τσελεμεντέδες» του τύπου «Πώς να βρείτε τον τέλειο άντρα», μετά διαβάζει αντίστοιχους «τσελεμεντέδες» του τύπου «Πώς να τον ξεχάσετε» ή «Πώς να ζήσετε χωρίς άντρες». Παρ’ όλα αυτά, ο φέρελπις δικηγόρος Μαρκ Ντάρσυ την προτιμά όπως είναι.
Πολλή σημασία δίνεις, θα μου πείτε· στο κάτω-κάτω, δεν είναι παρά μια εύθυμη ταινία, για να περάσει η ώρα. Σωστά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι περνάει στο απυρόβλητο. Και, όσο κι αν δεν «πιστεύουμε» στη δυνατότητα να επαναληφθούν οι κινηματογραφικές ή οι λογοτεχνικές ιστορίες στην πραγματική ζωή (θα διατηρήσω επιφυλάξεις γι’ αυτό, πάντως), το ουσιώδες είναι πως αυτή η διασκεδαστική ταινία περνάει συγκεκριμένες νοοτροπίες και αντιλήψεις: εκείνο που «χαρίζει» στη γυναίκα-θεατή, το δικαίωμα ας πούμε να μην ντρέπεται που δεν είναι η Σκλεναρίκοβα, ουσιαστικά της το παίρνει πίσω, δείχνοντάς της ότι μπορεί να είναι ανερμάτιστη και ανόητη. Συγκρίνοντας τον κόσμο της Μπρίτζετ Τζόουνς με τον κόσμο της Austen διαπιστώνουμε πως οι (προβαλλόμενοι) γυναικείοι στόχοι δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Αλλά, ό,τι στη δεύτερη περίπτωση είναι ανατομία της σύγχρονης πραγματικότητας, στην πρώτη γίνεται κακόγουστο στερεότυπο. Τουλάχιστον, οι αναγνώστριες του Pride and Prejudice καταλάβαιναν ότι, αν θέλουν να κάνουν έναν καλό γάμο, έπρεπε από καιρού εις καιρόν ν’ ανοίγουν και κανένα βιβλίο.
Κατά τις 10:17 π.μ., 
Unknown
Κατά τις 10:33 π.μ., Marialena
Χμ, παρά τη βιομηχανική επανάσταση και ήδη το πέρασμα από αυτήν στην εποχή μας, με το άρθρο σου δείχνεις πως οι κοινωνικές νόρμες αλλάζουν πολύ πιο δύσκολα από τα συστήματα που διέπουν τη λειτουργία της κοινωνίας σε κάθε παρόντα χρόνο.
Καλημέρα Λίτσα, σ'ευχαριστώ για το ενδιαφέρον άρθρο, Μαριαλένα
Υ.Γ. Τώρα εγώ δηλαδή για να βρω τον γαμπρό θα πρέπει να βγω ξεβράκωτη στη μέση του Λονδίνου, φορόντας μόνο τα αθλητικά μου? Μμμμ, ευτυχώς που είναι σουπερ-ντούπερ και θα τραβήξουν τη προσοχή των ανδρών... (Τι λέω η γυναίκα πρωϊνιάτικα, μαζέψτε με!)
Κατά τις 10:54 π.μ., mmg
Κατά τις 11:24 π.μ., Elemental_Nausea
Καλημέρα Λίτσα.Ωραίο κείμενο.
Ευτυχώς αργεί ακόμα ο γάμος για εμένα.(Θα σας καλέσω μην ανησυχείτε, θα είναι η μόνη φορά που θα φορέσω άσπρα :P)Αν και νομίζω ότι στο μυαλό κάθε γυναίκας (όπως και κάθε ανθρώπου) δημιουργούνται τα στερεότυπα, απο εκεί και έπειτα στο χέρι του είναι αν θα τα ακολουθήσει ή όχι.
Κατά τις 11:42 π.μ., Π
Tο Hμερολόγιο της BJ είναι τυπικό δείγμα μιάς μερίδας ταινιών όπου η φροντισμένη παραγωγή συγκαλύπτει το ότι ο χειρισμός των θεμάτων και των χαρακτήρων δεν διαφέρει σε τίποτα από τις γεμάτες κοινωνικά στερεότυπα ελληνικές ταινίες του 60. Σημειώνω και την ειρωνεία ότι είναι σκηνοθετημένο από γυναίκα (Sharon Maguire).
RAFIWISE: THA ME PAREIS YA KOUBARMAN?
Κατά τις 12:17 μ.μ., Unknown
η ταινία ήταν σχετικά καλή (όσον αφορά μεταφορά βιβλίου πάντα).
Στο βιβλίο,η Μπρίτζετ Τζόουνς έχει πτυχίο Αγγλικής Φιλολογίας από το Μπανγκόρ..δεν είναι ανόητη,είναι μάλλον αφελής..και γίνεται συμπαθητική επειδή αυτοσαρκάζεται μέχρι δακρύων.
Γνώρισα αρκετές Αγγλίδες που έμοιαζαν-το άγχος για τα κιλά,το πολύ μεθύσι,τις φοβερές ποσότητες Κάντμπερυ.
Αλλά γίνεται συμπαθητική,επειδή αυτοσαρκάζεται,δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά,και ίσως μας μοιάζει,λίγο.
Και μετά γίνεται εξωπραγματική επειδή τσακώνει ολάκερο Κόλιν Φερθ!
Κατά τις 12:28 μ.μ., homelessMontresor
Κατά τις 12:34 μ.μ., Λίτσα
Cherry - συμφωνώ με την τελευταία σου πρόταση. Να σημειώσω, όμως, ότι στην ταινία ούτε ο αυτοσαρκασμός της Μπρίτζετ γίνεται αισθητός, ούτε βέβαια μας πείθει περί των πανεπιστημιακών της προσόντων. Αλλά εδώ ανοίγει ένα άλλο ζήτημα - που αφορά τη "μετάφραση" ενός πράγματος σε κάτι άλλο δια της μαζικής κουλτούρας.
Tomboy - ακριβώς και μετά το περνάνε για "ρεαλισμό" κτλ. To the point, όπως πάντα, το σχόλιό σου.
marialena - καλημέρα και ευχαριστίες. Οι ιστορικοί των νοοτροπιών έχουν αποδείξει ότι νοοτροπίες του μεσαίωνα επεβίωναν μέχρι πολύ πρόσφατα -και δεν αναφέρομαι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με τη θρησκεία, όπου εκεί είναι αναμενόμενο. Τι μάρκα είπαμε είναι τα παπουτσάκια;
you may... - συμφωνώ. Λίγο πολύ όλες με τα ίδια παραμύθια μεγαλώνουμε (μεγαλώσαμε, μη σας πάρω και στο λαιμό μου). Το θέμα είναι το μετά. Α, και εννοείται ότι θα μας καλέσεις.
mmg - να φτιάξω φανουρόπιτα.
π - τα είπατε όλα, τι να πω πια κι εγώ;
ΜΜG KAI Π: αν είναι να μεταφέρετε εδώ τους σπαρταριστούς σας διαλόγους, να σας φτιάχνω τέτοια κείμενα κάθε μέρα.
Κατά τις 12:35 μ.μ., Λίτσα
Κατά τις 1:07 μ.μ., The Motorcycle boy
Καλά θα κάνει να τις διαβάσει τις πολιτικές αναλύσεις γιατί έχει τεστ μόλις έρθει.
Πάντως ήταν ένα ολόκληρο "λογοτεχνικό ρεύμα" αυτού του είδους τα βιβλία "για γυναίκες" με έξυπνους τίτλους και Έλληνες Ιούδες που φιλάνε υπέροχα. Και τελικά αποδεικνύονται ιδανικό σαμπουάν για τη διαπαιδαγώγηση των κοριτσίστικων μυαλών. Όπως λέμε "πίσω ολοταχώς".
Κατά τις 1:55 μ.μ., divine mitsakos
bonjour se olous
na pw pws dystyxws exw polles gnwstes poy exoyn aytoskopo to gamo? (stereotypo men, alla einai POLLES poy zoyn gi ayto, kai tis gnwrizw, kai einai kalliergimenes, katholoy anoites, kai omorfes syn tois allois! mia apo aytes de, pantreytike antra dianooymeno (teras morfwsews) poy SAS TO ORKIZOMAI den kserei na allaksei mia lampa...)
:((
αν δε μπορεί να αλλάξει λάμπα,να σκοτώσει μια ρημαδοκατσαρίδα και να φτιάξει καμιά βλάβη γενικά-δεν τον παίρνω.Αν είναι να μου βγει μετροσέξουαλ,τι να τον κάνω,θα πιάνει και πολύ χώρο στο μπάνιο με τις κρέμες και που θα τις βάζω εγώ τις δικές μου;
Το βρήκα-τεχνίτη θα ψάξω να με αποκαταστήσει.¨ολοι εκατό πτυχία έχουνε,χάθηκαν τα έντιμα επαγγέλματα όπως υδραυλικός;Οριστε μας.
Συμπληρώνω(ακατάσχετος ειρμός σκέψεως).
Η μόνη ταινία που ήταν ισάξια με το βιβλίο ήταν το "όσα παίρνει ο άνεμος".
Η Σκάρλεττ ο Χάρα ήταν μάλλον αντιπαθητική-δεν την εμπιστεύεσαι,δεν ξέρεις αν τη συμπαθείς,αλλά παραδόξως ταυτίζεσαι..
η ατάκα 'Ορκίζομαι στο Θεό,δεν θα ξαναπεινάσω" με έχει στοιχειώσει,γιατί περιγράφει αυτό που με τρομάζει περισσότερο-την κατάρα του ανθρώπου να επιβιώνει.
mmg: so sorry, (stereotype-wise) doesn't work that way! Besides, as a kouBARMAN, I can only provide the drinks.
Mboy: ευτυχώς για μας, οι μοτοσυκλέτες δεν έχουν όπισθεν.
divine mitsakos: Πόσοι διανοούμενοι χρειάζονται για να αλλάξουν μιά λάμπα;
ΛITΣA (περί MMG&P): Kάμε δουλειά σου, ότι κείμενο και να γράψεις μπορούμε να τα κάνουμε λίμπα ανέτως!
mmg - καλά αν είναι να σε παντρέψουμε, ας πάει και το μιλ-φέιλ
Mboy - σαν τις "τοξικές ενώσεις του αρσενικού", ένα πράμα;
divine mitsakos - καλό απόγευμα. Εσύ, παιδάκι μου, μάζεψες όλα τα στερεότυπα! Πάντως, έχω κι εγώ τέτοιες φίλες, ατυχώς ΚΑΙ τέτοιους φίλους (για διανοούμενους το συζητάμε, πάντως λάμπες δεν ξέρουν ν' αλλάζουν).
cherry - σαν το Love sorry ένα πράμα, δηλαδή, μια και κατεβάζουμε τα "Άπαντα" της μαζικής κουλτούρας
π - στην ερώτηση προς dinine mitsakos, νομίζω χρειάζεται διευκρίνιση, αν λ.χ. οι διαννούμενοι είναι της αγγλοσαξωνικής σχολής, της γερμανογαλλικής ή ανάμεικτοι - έχει σημασία, όσο να πεις. Όσο για το "λίμπα", feel at home, καλέ, γιατί νομίζετε το διατηρώ το blog;
Κατά τις 4:16 μ.μ., The Motorcycle boy
π, η όπισθεν είναι μυστήριο πράγμα. Και να μην διατίθεται -πάντα υπάρχει κάποιος (περισσότερο από) πρόθυμος να σε βοηθήσει. Ειδικά αν βλέπεις τη λακούβασ για γκρεμό.
Και σαν το "μου δανείζετε τον άντρα σας παρακαλώ;" Λίτσα μου. Βέβαια, το καλό είναι πως τώρα έχει έρθει το hardocore τύπου "ο έρωτας ήρθε και ήταν κατσούφης" (Βιβλιογραφία: Star, Alter)
mmg: Aνοιχτοτατότατο!
ΛITΣA: («νομίζω χρειάζεται διευκρίνιση, αν λ.χ. οι διανoούμενοι είναι της αγγλοσαξωνικής σχολής, της γερμανογαλλικής ή ανάμεικτοι»). Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται, γιατί δεν αλλάζει το point.
... On second thought, μάλλον χρειάζεται, γιατί οι δεύτεροι είναι pointless: αντί να την αλλάξουν, θα κάτσουν να συζητάνε τι είναι λάμπα, αν υπάρχει, τι είναι αλλαγή, και προς τι η αλλαγή της. Kατόπιν θα ασχοληθούν επί μακρόν με το ακανθώδες ζήτημα του φωτός και του σκότους, έως ότου λυθεί το πρόβλημα δια της ομοφώνου αγανακτήσεως όλων των υπολοίπων, της συμποσουμένης εις την ιεράν αναφώνησιν «δεν μας χέζετε κι εσείς και η λάμπα σας;», και της συνεπακολούθου προσφοράς ενός ευμεγέθους κηρίου, το επίμηκες σχήμα του οποίου προσφέρεται και δι' άλλας χρήσεις πλην της φωτιστικής.
μπράβο στο κουράγιο σου Λίτσα για άλλη μια φορά· συμφωνώ με τον "Π" ότι ο Παπαμηχαήλ και Καλογήρου ξαναζούν μέσα από κάθε freskoloustrarismeni Bridget...
βρε "Π" δεν αλλάζει το point, η ...λάμπα αλλάζει;
απαντώ μόνο καλοκαιρινά, γιατί από εδώ και μπρος μόνο κάπου-κάπου θα μπαίνω να διαβάζω. Τα επόμενα κείμενα στου Ροΐδη τον...Σεπτέμβρη!
έχει δροσιά και πάω να την απολαύσω εδώ στας βόρειας Ευρώπας· στη αυλή!
Κατά τις 5:11 μ.μ., homelessMontresor
Να συμφωνήσω κι εγώ με την Cherryfairy ότι στο βιβλό τουλάχιστον η Τζόουνς δεν άφηνε την εικόνα της ανόητης και είχε κάτι το συμπαθητικό.
Όσο γι' αυτά τα στερεότυπα τύπου "Pretty woman" να μην τα σχολιάσω. Καιρός να χαλαρώσουν λιγάκι οι γυναίκες. Αρκετά μας έχει καταδυναστεύσει το life style.
Λίτσα, γέμισαν οι παραλίες εκεί τουρίστες ή ακόμη?
Mboy, ντράπηκα, ντράπηκα, εδώ με πιάνεις αδιάβαστη - πώς έχασα εγώ τις καινούριες υποψηφιότητες για Νομπέλ;
π - πρόλαβες και επανόρθωσες! Ξέχασες όμως η διαφιλονικία περί του Απολύτου, του Μηδενός, του Είναι και του Γίγνεσθαι - η αλλαγή της λάμπας προσφέρεται για τέτοιες medidationes.
montresor - μη φοβάσαι, μικρούλα, δεν θα τον αφήσω εγώ να σου βάλει διαγώνισμα καλοκαιριάτικα (αλλά, πρώτα θα σου τραβήξω το τσουλούφι, ξέρεις γιατί)
mmg - αν δεν σου χαρίσει μονόπετρο, μέσα σε flute ποτήρι, με Dom Perignon του 1959, να μην του πεις "ναι"
Ροΐδη - πέρνα για ένα γειά, πότε-πότε κι εμείς, ΟΚ, θα κάνουμε υπομονή. Πάντως κι εδώ στο νότο, δροσιά έχουμε.
oistros - δεν ξέρω τι γίνεται στις ενδιάμεσες ώρες, πηγαίνω πολύ νωρίς το πρωί ή πολύ αργά το απόγευμα.
Κατά τις 8:12 μ.μ., Eu-aggelos
Nομίζω έχετε όλοι ξεφύγει απο το θέμα και εξηγούμαι:ο ρόλος της γυναίκας στην οικογένεια είναι δεδομένος εδώ και αιώνες αλλα δε το αναλύω παραπανω.Τώρα, η μόρφωση και το πνευματικό της επίπεδο είναι σχετίκα "μεγέθη" και ποικίλουν ανάλογα με το πώς βλέπει κάθε γυναίκα τη ζωη γενικότερα.Με λίγα λόγια η γυναίκα υπηρετεί τον άντρα και διαβάζει και κανα βιβλίο για να μπορει να πει και καμια κουβέντα (με τον άντρα)
Υ.Γ:Πριν αρχίσετε να επιτίθεστε με χαρακτηρισμούς περι φαλλοκρατισμού και σωβινισμού και δε ξέρω τι άλλο παραδέχομαι οτι το παραπάνω σχόλιο έχει χιουμοριστικο χαρακτηρα και δεν ανταποκρίνεται στα πιστεύω μου (όχι τόσο χοντρικα τουλάχιστον) :)))
Κατά τις 10:24 μ.μ., akindynos
Μια ταινία-υπόδειγμα όσον αφορά την αναπαραγωγή στερεότυπων είναι και το Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν.
Το ρεμάλι Ρίτσαρντ Γκηρ που γίνεται γουίνερ, επειδή η "οικογένεια" του στρατού θα αντικαταστήσει τη διαλυμένη φυσική του οικογένεια.
Το βουτυρόπαιδο Ντέιβιντ Κηθ που γίνεται λούζερ όταν τρώει το παραμύθι του αιώνιου θηλυκού.
Η παναγία Ντέμπρα Γουίνγκερ που σεμνά και ταπεινά θα κάνει τη τύχη τη καλή χωρίς να καταστεί τρελή ή/και πουτάνα.
Η λίλιθ Λίζα Μπλάουντ που όσο και να χτυπιέται δεν θα καταφέρει να αλλάξει τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Θα μείνει η τσούλα του χωριού.
Και last but not least ο Λούις Γκόσετ (τζέι αρ). Στο ρόλο του οργισμένου μπαρμπά-Θωμά. Τα αφεντικά τον εκτιμούν και τον χτυπούν φιλικά στη πλάτη. Αλλά δεν θα αξιωθεί να ταφεί σε αγιασμένα χώματα. Είναι καπαρωμένα για τους καβαλάρηδες. Κι αυτός δεν θα γίνει ποτέ καβαλάρης, πάντα ιπποκόμος.
Πάντως υπάρχει και η ενδιαφέρουσα άποψη ότι τα στερεότυπα δεν διαιωνίζονται τόσο από τα κανάλια της μαζικής κουλτούρας όσο από τις σελίδες των σχολικών εγχειριδίων.
Κατά τις 11:37 μ.μ., Mari-R1
kalispera..το τελευταίο σχόλιο toy akindynou μου θύμισε ένα απόσπασμα από ένα σχολικό βιβλίο του 50 (οικιακή οικονομία..ή κάτι τέτοιο) και ανέφερε τους χρυσούς κανόνες που πρέπει να ακολουθούν οι γυναίκες για να ΄ςχουν μια ήσυχη και όμορφη οικογένεια..του στυλ
1. Να έχετε πάντα έτοιμο το φαγητό και στρωμένο το τραπέζι, καθαρά και χτενισμένα τα παιδιά, γιατί ο άντρας έρχεται κουρασμένος και θέλει να βρει τη ζεστή θαλπωρή του σπιτιού του.
2. Να τον κάνετε να νιώθει άνετα, να του φαίρνετε τις παντόφλες(!!!!!), να του μιλάτε γλυκά και ήρεμα ακόμα κι αν έχετε κάποιο θέμα να συζητήσετε ή σας απασχολεί κάτι μην το αναφέρετε εκείνη την ώρα.
3.Ακόμα κι αν αργεί από τη δουλειά του κι έρχεται αργά το βράδυ εσείς θα πρέπει να δείχνετε κατανόηση (!!!) και
άλλα πολλά τραγελαφικά αν το βρω θα το ανεβάσω..
Όσο για τα στερεότυπα αν είναι να μη μπορέσουμε να τα αποφύγουμε..προτιμώ το στερεότυπο της χοντρούλας/ευχάριστης παρά το στερεότυπο σουπερ-μοντελ/κομπλεξικο..στο κάτω κάτω τι κακό είχε η αναγέννηση δηλαδη?:P
Κατά τις 12:58 π.μ., Unknown
τα κλισέ -όπως λέει και ένας φίλος-δεν έπεσαν απ τον ουρανό.
Παρακάτω τώρα.Σταθείτε τώρα σε μια αρετή που δεν έχει εκτιμηθεί όσο της αξίζει-ο αυτοσαρκασμός.
Μεγάλο προσόν να γελάς με τον εαυτό σου και να σε εντάξει να ακούς και το κάνουν οι άλλοι.Γλυτώνει χρόνια ψυχανάλυσης.
Αυτό το φρέσκο είχε η Μπρίτζετ Τζόοουνς.
Έπίσης,έτσι και ξανακούσω άλλη γυναίκα να παραπονιέται για τα ανύπαρκτα κιλά της(εκτός και αν περιμένει περίοδο που δικαιολογείται)-θα την δέσω και θα τη βάλω με το ζόρι να φάει ένα ταψί μπακλαβά-βαρέθηκα να γκρινιάζουν ενώ είναι μια χαρά μούναροι,άι σιχτίρ πια.
ΕYAGGELOS - χα, χα, provided ότι και ο άντρας θα ξέρει να διαβάζει βεβαίως
akindynos - σωστά. Αν δε βαριέσαι, δες στο erewhon.blogs.gr, το post "Το Ιράν και ο Φου Μαντσού (ή: The West and the Rest)" - για τα εθνικά στερεότυπα στην αμερικανική μαζική κουλτούρα, αν θυμάμαι, Λέω κάτι σχετικό και για τα εγχειρίδια εκεί.
mariR1 - αυτό πρέπει να το κάνεις post οπωσδήποτε. Η βαρόνη de Staff στα καλύτερά της.
Cherry - δεν νομίζω ότι κανείς υποτίμησε την αξία του αυτοσαρκασμού, απλώς αυτό δεν φαίνεται στην ταινία.
ΠΡΕΖΑ TV - explain.
Κατά τις 12:27 μ.μ., akindynos
Ο Σόλωνας Γρηγοριάδης στην ιστορία του της σύγχρονης ελλάδας, σχετικά με το αν χρησιμοποιήθηκαν ναπάλμ από τον Ε.Σ. κατά του Δ.Σ. σε Γράμμο-Βίτσι αναφέρει μια έκδοση του ΓΕΣ επί χούντας.
Εκεί ο άγνωστος συντάκτης σημειώνει με παράπονο πως αν και ζητήθηκαν ναπάλμ από τους Αμερικανούς, αυτοί δεν ενέδωσαν.
Αν θέλουμε το πιστεύουμε. Το ωραίο είναι η ζήλεια με την οποία ο χουντικός καραβανάς αναπολεί πόσο αποτελεσματικές αποδείχτηκαν οι ναπάλμ επί των "κιτρίνων κομμουνιστών".
Πάντως στο παιχνίδι των στερεότυπων, η μάχη μεταξύ μαζικής κουλτούρας και σχολικών εγχειριδίων είναι λιγότερο αμφίρροπη κι από αγώνα Βραζιλία-Νήσοι Φερόε.
Για να επιστρέψω στο στερεότυπο της θέσης της γυναίκας, τι να κάνει και πως να συγκριθεί ένα σχολικό εγχειρίδιο όσο καλο(κακο)γραμμένο και να είναι, με το "γυριιιιισααααατεεε;" της επιστημόνος Καρέζη προς τον επιστήμονα Αλεξανδράκη στη Δεσποινίδα Διευθυντή;
Κατά τις 7:55 π.μ., unapatatras
kalimera litsa
diavaza xtes post & commnents kai simera pourno-pourno diavasa touto kai mou to 8umise...
One morning, the husband returns the boat to their lakeside cottage
after several hours of fishing and decides to take a nap. Although
not familiar with the lake, the wife decides to take the boat out. She motors out a short distance, anchors, puts her feet up, and begins to read her book.
The peace and solitude are magnificent.
Along comes a Fish and Game Warden in his boat. He pulls up alongside
the woman and says, "Good morning, Ma'am. What are you doing?"
"Reading a book," she replies, (thinking, "Isn't that obvious?") "You're
in a Restricted Fishing Area," he informs her.
"I'm sorry, officer, but I'm not fishing. I'm reading."
"Yes, but I see you have all the equipment. For all I know you could
start at any moment. I'll have to take you in and write you up."
"If you do that, I'll have to charge you with sexual assault," says
the
woman.
"But I haven't even touched you," says the Game Warden.
"That's true, but you have all the equipment. For all I know you
could
start at any moment."
"Have a nice day ma'am," and he left.
MORAL: Never argue with a woman who reads. It's likely she can also
think.
Καλημέρα!
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Το χυδαίο της υπόθεσης είναι ότι τα στερεότυπα αυτά παρουσιάζονται και ως μεγάλες αλλαγές στα ρεύματα, του τύπου "Εχουν αλλάξει πια οι καιροί που οι άντρες ήθελαν τις γυναίκες μοντέλα. Να είδες η χοντρή τι γαμπρό κονόμησε? Τώρα τα κάνουν και ταινίες"