Περίμενε ένα σημάδι. Αλλά εκείνη η νύχτα ήταν συμπαγής. Αδιαπέραστη. Το είχε αποφασίσει: θα έμενε ξάγρυπνος. Να μην περάσει αυτή η μέρα, να μην περάσει.
Το μήνυμα είχε τίτλο “This waltz”. Νυχτερινή ατμόσφαιρα, η Βιέννη σε παρακμή, πρόσωπα που συνωστίζονταν σε ακαθόριστους χορούς. Η μουσική ήταν λάθος. Ο Strauss δεν της άρεσε ποτέ.
Η θάλασσα μαύρη. Σκοτεινή. Τη μάντευες από τον ήχο των κυμάτων. Να μπορούσε να την περπατήσει, να διασχίσει ωκεανούς βαδίζοντας επί των υδάτων. Άσκηση ισορροπίας: στην παραμικρή απροσεξία, παραμόνευε ο κίνδυνος του πνιγμού. «Η νύχτα και η θάλασσα» μουρμούρισε και ξανακύλισε στον ύπνο.
Το πρωί η ομίχλη θα σκέπαζε τα πάντα. Θα ξυπνούσε μέσα στην ομίχλη. Από το σκοτάδι στην ομίχλη. Χωρίς το ασταθές γεφύρωμα του φωτός. Στην ομίχλη, συμφιλιώνονται οι αντιθέσεις, το άσπρο και το μαύρο συνενώνονται στο γκρίζο, διαβρώνοντας τη διαύγεια των μορφών. Νεφελώδες περίγραμμα, υγρός ιστός αράχνης. Να μπορούσε να τον σκίσει, να τρυπώσει κρυφά στην καρδιά του μαύρου δάσους, να αναρριχηθεί σιωπηλά στον πύργο, να βρει την κοιμισμένη πριγκίπισσα, να λύσει την κατάρα.
Κατά τις 9:58 μ.μ., 
The Motorcycle boy
Κατά τις 10:13 μ.μ., unapatatras
Τ'άσπρα χαλικάκια εκείνου του μικρούλη, του κοντορεβυθούλη,
ποιος πρώτος θα τα βρει
Στους δρόμους σκορπισμένα, για σένα και για μένα,
κι όποιος πρώτος τα βρει
στο κάστρο αυτός θα μπει.
Στο κάστρο είναι κλεισμένη χρόνους εκατό
η ωραία κοιμωμένη κι ένα μυστικό.
Μάγισσα το κρατάει, δράκοντας το φυλάει
στο κάστρο πώς θα μπω,
πες μου το μυστικό, αχ πες μου το μυστικό
κάποιος που όλα τα ξέρει
ψηλά στον Υμηττό
Συνάντησα ένα βράδυ κρυφά το μυστικό
Ωραία Κοιμωμένη στ' αλήθεια σ' αγαπώ
Δείξε μου εσύ το δρόμο και θα ρθω να σε βρω.
το μόνο της ζωής μου ταξίδι είσαι εσύ
κοντεύω τα σαράντα κι ακόμα είμαι παιδί.
(στίχοι Θοδωρής Γκόνης, μουσική-φωνή Νίκος Ξυδάκης)
γεια'σ Λίτσα :-)
πίνακας ζωγραφικής...
πολύ όμορφος
πιάστηκα στον υγρό ιστό αράχνης
να 'σαι καλά
Κατά τις 10:19 μ.μ., Λίτσα
Κατά τις 10:23 μ.μ., ZissisPap
Κατά τις 11:33 μ.μ., numb
Κατά τις 11:58 μ.μ., 
Κατά τις 1:41 π.μ., Eu-aggelos
sigmund - ακριβώς, τα "θαμπώνει" και στρογγυλεύει τις αιχμές. Καλημέρα
numb - Άσε, ακόμη χαμένη είμαι, εδώ που τα λέμε. Ευχαριστώ
σεξ+πυρ - κατάλαβα, όλοι της ομίχλης είμαστε.
euaggelos - Όχι, βρε, η Βιέννη δεν έχει θάλασσα. Αλλά τα κείμενα δεν είναι συνέχεια το ένα του άλλου. Εξ ου και το κενό ανάμεσά τους.
Ροΐδη - ας πούμε, αντίδωρο στα ταξίδια του άλλου Ρο.
Κατά τις 7:47 μ.μ., Tasis Plisis
Καλώς την -σαν τα χιόνια. Ή σαν τις ομίχλες να πω;