Αυτοκράτωρ -> Θεός -> Αυθεντία.

Η Έπαρση προηγείται της Πτώσης.

περιεκτικό και αιτιολογημένο άρθρο που το διάβασα μέχρι τελείας. δεν θέλω να σου πόσο απόλαυσα τις κριτικές επισημάνσεις σου στο τελευταίο έργο το Stone...

λίτσα αφαίρεσε την μία παράγραφο που αρχίζει με "'Με δεδομένο...' και τελειώνει με '...νέες πλοκές'" το έχεις 2 φορές.

Καλημέρα Λίτσα!
Άψογη τοποθέτηση...
Μόνο που δεν φτάνει ένας καφές για να τη διαβάσω :-)

Πολύ καλό και με κυριακάτικο καφέ ακόμα καλύτερο. Γι΄αυτό έχω κόψει τις κυριακάτικες εφημερίδες. Είχα κάνει κι ένα ποστ σχετικό:
http://themotorcycleboy.blogspot.com/2006/09/blog-post_12.html

Μεταφέρω διάλογο από την εκπληκτική σειρά "Black Adder". Αν θέλετε, αντικαταστήστε τη λέξη spies με τη λέξη terrorists.


Darling: So you see, Blackadder, Field Marshal Haig is most anxious to eliminate all these German spies.

Melchett: Filthy Hun weasels fighting their dirty underhand war!

Darling: And, fortunately, one of *our* spies--

Melchett: Splendid fellows, brave heroes, risking life and limb for Blighty!

Και τη λέξη German με τη λέξη Arab, βεβαίως...

Godot - λες; μακάρι
roidis - ευχαριστώ, θα το διορθώσω (τι παθαίνω εσχάτως)
sigmund - δύο καφέδες ίσως? :))
mboy - μπά, χωρίς γκρίνια σήμερα; Δεν το θυμάμαι το post (ου γαβ έρχεται κλπ. - το γαβ δεν είναι σφάλμα πληκτρολόγησης) - θα το ξαναδώ
cyrus - απολαυστικό και με τις απαραίτητες αντικαταστάσεις, ό,τι πρέπει.
Καλημερίζω σας όλους.

Μπράβο ρε Λίτσα! Μπράβο!

Ε-Κ-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο!

Think; and keep writing.

;-)

Ανεκαθεν ιστορικα τα καστρα πεφτουν απο μεσα.
Οπως και οι Αυτοκρατοριες πεφτουν υπο το βαρος της ιδιας τους ...της ισχυος.
Αυτο ειναι και ενα απο τα πιο παλια κολπα στην Ανθρωπινη ιστορια.

Ακομα και τις Πυλες του Παραδεισου περνας...
με την μετανοια της τελευταιας στιγμης.

Ολα γινονται για το χρημα και ...τα κλικ.

ΥΓ: αυτα τα ολιγα.

ζερο.

Άλλωστε, ένα από τα προσφιλέστερα μοτίβα του Hollywood είναι αυτό του ηρωικού και αδιάφθορου προέδρου

Ναι μεν αλλά...

Αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα εφόσον ο κυνισμός και η ανεντιμότητα εμφανίζονται όχι σαν δομικά χαρακτηριστικά του συστήματος, αλλα΄σαν ανθρώπινες αδυναμίες του ατόμου.

Εξηγούμαι, για να μην κατηγορηθώ επί λακωνισμώ.

Στον Άμεσο Κίνδυνο βλέπουμε τον ανεπίληπτου ήθους αναλυτή της ΣΙΑ Τζακ Ράιαν να γίνεται σχεδόν κατα λάθος υποδιευθυντής του κλάδου πληροφοριών. Άμαθος καθώς είναι στα κόλπα των διαδρόμων της εξουσίας, καταλήγει στη Κολομβία να ψάχνει τον έμπορο ναρκωτικών (αναφορά τον Εσκομπάρ) που είναι υπέυθυνος για τον φόνο φίλων του προέδρου των ΗΠΑ.

To make a short but complex story even shorter but simple, ο πρόεδρος αποδεικνύεται μεγάλο κάθαρμα. Παει να φάει τα ναρκωχρήματα που ξέπλενε ο μακαρίτης φίλος του και εξαιτίας του σκοτώνεται ένα σωρό κόσμος.

Μεταξύ αυτών, άκρως συμβολικό νομίζω, και αμερικανοί στρατιώτες οι οποίοι "δίνονται" στεγνά στους Εσκομπαρ από έναν ανταγωνιστή του Ράιαν στη ΣΙΑ όταν η (διατεταγμένη, κρυφή και παράνομη) παρουσία τους εκεί γίνεται μπελάς για την Ουάσιγκτον.

Στη τελευταία σκηνή της ταινίας, αφού προηγουμένως ο Ράιαν έχει αποκαθαρεί σώζοντας έναν από τους στρατιώτες, ο ανάξιος Πρόεδρος έρχεται αντιμέτωπος με τη Νέμεση.

Ο Ράιαν, αφού αρνείται την εξαγορά της σιωπής του, πάει και καταγγέλει τα καθέκαστα στην σχετικη επιτροπή της Γερουσίας.

Επιτροπή στην οποία στην αρχή του δράματος είχε καταθέσει, άντερ όαθ που λέμε στο χωριό, ότι η αντιντραγκ βοήθεια που ζητούσε να του εγκρίνουν δεν αφορούσε σε αποστολή αμερικάνων στρατιωτών. Σκηνή η οποία είναι επίσης κομβικά συμβολική. Στην επιτροπή προεδρεύει γυναίκα, η οποία του θυμίζει το βιετνάμειον άγος.

Με άλλα λόγια, μπορεί καμιά φορά το σύστημα να ρετάρει κατά το χειρότερο δυνατό τρόπο. Ωστόσο αυτό είναι ένα πρόσκαιρο πρόβλημα. Oφείλεται σε ατομικές παρεκκλίσεις από τη νόρμα (πολιτική, ηθική, διαχειριστική you name it). Ως εκ τούτου τα πράγματα μπορούν να διορθωθούν με ατομικές υπερβάσεις.

Δεν θα μπορούσε η ταινία να ονομάζεται Ο Κύριος Ράιαν Πηγαίνει στην Ουάσιγκτον; Ατομικές περιπτώσεις, καλού/ορθού από τη μια μεριά και κακού/λάθους από την άλλη. Και η κοινωνία; Όχι στη μέση, στη κερκίδα να βιώνει την πραγματικότητα σαν θέαμα.

(πολύ βαρύ μου βγήκε στο τέλος, ιδού τα κακά της "αναπτύξεως")

Το κείμενο δίνει τροφή για σκέψεις και πολλές συζητήσεις, δε θα μπορούσα να γράψω κάτι άλλο.
Τη νέα ταινία του Στόουν δεν την έχω δει, αλλά αρνούμαι να πιστέψω ότι για να αποφύγει τη συντριβή της καριέρας του, ειδικά μετά την παταγώδη αποτυχία του Μ.Αλέξανδρου έκανε τόσους συμβιβασμούς. Ειδικά αυτός που ήταν ο μόνος αμερικανός σκηνοθέτης που είχε πάρει συνέντευξη από τον Κάστρο.
Αναπόφευκτα ο κινηματογράφος αρθρώνει έναν κοινωνικό λόγο για τα συμφραζόμενα της συγχρονίας. Μακάρι να περάσει σύντομα η τωρινή περίοδος που τα χολιγουντιανά κατασκευάσματα είναι τα στηρίγματα της ρεπουμπλικανικής πολιτικής. Είναι μάλλον νομοτελειακό να ξανανθίσουν οι πολιτικές ταινίες ως αντίδραση στην μπουσική πολιτική Την αρχή την έκανε ο Κλούνει με το Καληνύχτα και καλή τύχη, με σαφείς παραλληλισμούς μεταξύ Μακάρθι- Μπους.Και σίγουρα υπάρχουν ταινίες που ο πρόεδρος δεν είναι πάντα άγιος(πχ Νίξον του Στόουν) Ας αναμένουμε και άλλες...
Λίτσα συνέχισε να μας ενημερώνεις, τώρα ανακαλύπτω το μπλογκ σου σιγα σιγά και κολλάω. Μπράβο. Είπαμε, τι καλύτερο από το να μας δίνεις τροφή για σκέψη και συζήτηση;

sourfou - νομίζω ότι αυτήν την πτώση την περιμένουμε όλοι - όσο για το μετά, αν πιστέψεις τον Brzezinski, θα επικρατήσει το απόλυτο χάος.
erwtas - ευχαριστώ
artanis - ευχαριστώ και για τη μεταγραφή του motto ;)
zero - έτσι είναι, αρκεί να διαβάζουμε προσεκτικά (και αναλογικά) την ιστορία
akindynos - έχεις δίκιο στις επισημάνσεις σου και μάλλον φταίω εγώ που δεν ήμουν αρκετά σαφής. Θα τα πω εν συντομία, αφού προηγουμένως παρατηρήσω πως η παρουσίαση ενός ανέντιμου προέδρου είναι κιόλας ένδειξη της επιθυμίας για τον αδιάφθορο πρόεδρο. Πέρα απ' αυτό όμως σε πλείστες όσες αμερικανικές ταινίες, βλέπουμε ότι το σύστημα, οι θεσμοί απαξιώνονται: φταίει η CIA, η γραφειοκρατία, οι "χαρτογιακάδες" κλπ. που τα πράγματα είναι άσχημα, και έρχεται ο "υπεράνθρωπος ήρωας" (superhero) να σωσει την κατάσταση (βλ. ενδεικτικά τις ταινίες Ράμπο). Κάποιες φορές, αυτός ο "υπεράνθρωπος" συμβαίνει να είναι ο πρόεδρος των Η.Π.Α. (ανέφερα το Indipendence Day, αλλά καλό παράδειγμα είναι και ο David Palmer στη σειρά 24, κυρίως στο 2). Δεν είναι σπάνιες οι περιιπτώσεις που σε ταινίες βλεπουμε τη χρεωκοπία του συστήματος, σπανίως όμως τούτο παίρνει τη μορφή της κριτικής (όπως στο Serpico) - κατά κανόνα και εφόσον αυτή η απεικόνιση συνδυάζεται με την προβολή ενός "υπερανθρώπου" ουσιαστικά υπονομεύεται η πίστη στους θεσμούς (αν δεν βαριέσαι, αναλύω περισσότερο το θέμα σ' ένα παλαιότερο post για τις ταινίες καταστροφής).
numb - ήδη ο Μ. Αλέξανδρος του Stone είναι κομματάκι ύποπτος - σκέψου λ.χ. πότε γυρίστηκε. Δυστυχώς, στις τελευταίες του ταινίες, ο Stone δεν είναι όπως τον ξέραμε. Σχετικά με τους "κακούς προέδρους" των ταινιών, σημείωσα μερικά ήδη, απαντώντας στον akindyno. Το παράδειγμα του Νίξον πάντως δεν είναι αντιπροσωπευτικό,επειδή ο Νίξον ήταν ούτως ή άλλως κακός πρόεδρος - άρα έχουμε έτοιμο υλικό εδώ.
Για τις πολιτικές ταινίες συμφωνώ (και προσθέτω επίσης τη Syriana του Κλούνεϋ), αλλά οι παραγωγές τους είναι ανεξάρτητες και εκτός χολιγουντιανών μηχανισμών.

Και που να είσουν εδώ κάτω...ν'ακούσεις πως αν δεν υπήρχε ο εν λόγω πρόεδρος να σώσει τον κόσμο που θα είμασταν...να σου πούν πως όλες οι χώρες συνομωτούν εναντίον τους γιατί θέλουμε να γίνουμε σαν κι' αυτούς...άνθρωποι μορφωμένοι, σωστοί, διαβασμένοι, με πείρα στη ζωή... το τι λέμε εμείς εκεί πίσω δεν πλησιάζει το τί πιστεύουν οι από 'δώ...

Καλός - κακός πρόεδρος..."άσπρος σκύλος - μαύρος σκύλος, όλοι οι σκύλοι μιά γενιά"...

Αλλά θα συμφωνήσω με τον Μάνο - της πτώσης προηγείται η έπαρση... Και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κάπως έτσι τα έκανε...απλά μπορεί να μην είμαστε εκεί να το δούμε.

Αλλά ο Λουντέμης δεν λέει πως "θα πεθάνουμε όλοι από το μαχαίρι και κανένας από την ντροπή";

Καλησπέρα σου...

Καλέ λύκε - το πόσο γέλασα με τα περί φθόνου... Καλησπέρα, ωσαύτως

Καλή μέρα να έχεις και καλό υπόλοιπο Φθινόπωρο. Υπάρχει πολύ υλικό εδώ. Έχω εκτυπώσει ήδη, θέματα από τους πρώτους μήνες, και θα ξεκινήσω συντόμως, το διάβασμα. Πιστεύω ότι αυτό το blog, βγάζει την ανάγκη για βαθιά σκέψη, της δημιουργού. Μπορείς να ρίξεις μια ματιά και στο δικό μου blog, όπου πιστεύω ότι οι απόψεις σου σε όποια άρθρα βρεις εκεί, θα είναι πολύ ενδιαφέρουσες.
Χαιρετώ. Με σεβασμό, Γεράσιμος

Καλημέρα. Ειλικρινά, πρώτη φορά βλέπω βαθιά σκέψη και ανάγκη ανοίγματος, ψυχής, σε γυναίκα. Το 98% των επαφών μου, με άτομα που υπήρξαν φίλες, είτε στο ίντερνετ, είτε στη ζωή, δεν συνάντησα, τέτοια ανάγκη, να μιλήσουν. Και οι γνώσεις σου, πραγματικά, είναι πολλές. Φαντάζομαι έχεις διαβάσει πολύ, στη ζωή σου. Οι εντυπώσεις μου τώρα, προς το παρόν, απ' όσο έχω ασχοληθεί με το blog σου. Μου άρεσε η ιστορία, που περιποιόσουν τα λουλούδια και τα φυτά, στον τόπο καταγωγής σου, και πως σε προφύλαξε ο σκύλος σου από ένα φίδι. Εκείνη η ιστορία με τον άστατο Γιώργο και την δύσκολη, επειδή είχε αισθήματα μέσα της, κι όχι τοίχο, Άννα, πιστεύω, πως μπορεί να είναι και αληθινή. Διάβασα με ενδιαφέρον, ότι προς το παρόν, κατάφερα να ασχοληθώ, με το υλικό από το παρόν blog. Όντως, αυτός είναι ο ρόλος κάθε blog, να διαβάζεται. Ένα πρόβλημα που δεν έλυσαν, ούτε τα προφίλ ή τα κλάμπ, στον Πάθφάϊντερ, ούτε οι υπόλοιπες ιστοσελίδες, που απλά ενημερώνουν. Τρόπος του λέγειν. Χαιρετώ και θα επανέλθω.
Με σεβασμό, Γεράσιμος.

Καλή μέρα να έχεις. Τα γράφω τώρα, που τα έχω φρέσκα.
Ξεκινώ με το θέμα, περί ελεύθερης βούλησης, και κατά πόσο αυτό είναι εφικτό. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, όντως, να πράξει ότι θέλει. Κάποιος π.χ. που δεν τα πάει καλά με τους γονείς του, την ώρα που εκείνοι θα έλειπαν, θα μπορούσε να πετάξει στην αυλή, και σπάσει προφανώς, όλα τα έπιπλα του σπιτιού. Φυσικά, δύο άσχημα θα προέκυπταν. Πρώτα, δεν θα είχε ο ίδιος, κρεβάτι να κοιμηθεί, αλλά πάλι, δεν θα μπορούσε να κοιμηθεί, από τις τύψεις, που στενοχώρησε τους γονείς του. Οι γονείς του, είτε θα του λέγανε, μάζευε τα και φύγε, ή θα έχαναν κάθε εμπιστοσύνη, απέναντι στο παιδί, που διέλυσε το νοικοκυριό τους.
Καθ’ ομοίωση, ένας λογικός άνθρωπος, θα μπορούσε να πράξει κάθε είδους κακό, έως και μόνιμο κακό, στους άλλους, όμως, εκείνο που θα τον σταματήσει, είναι η συνείδηση του. Ή απλά, η φωνή του Θεού, μέσα του. Αυτή η ήρεμη φωνή, που δεν ακούγεται, απλά σε τυλίγει ολόκληρο.
Περί θεοδικίας, που αναφέρεις σε άλλο σου άρθρο, στο 2, συγκεκριμένα, θα πω, πως το κακό υπάρχει απλά για να επιλέγουμε τη δύσκολη οδό, του καλού (ή για να είναι ευχαριστημένος ο Θεός, μ’ εμάς). Μένοντας οι ίδιοι, μακριά από καταχρήσεις, που προκαλούν πρώτα, τριβή, στις αντοχές του οργανισμού, κατόπιν δε, στις πνευματικές. Του αποφασίζω. Εκτός βέβαια, αν είναι κάποιος, από εκείνους τους βολεμένους (ο καθένας ξέρει, πως).
Οπότε μαθαίνει να συνηθίζει στη ζωή των καταχρήσεων. Σε πράξεις δηλαδή, που πάνε κόντρα στο θέλημα του Θεού. Και αν απορείς, γιατί πρέπει να τυραννιούνται οι καλοί και οι αθώοι σε αυτό τον κόσμο, μάλλον συμβαίνει, για να βρίσκονται κοντά στον Θεό, ο Οποίος θα τους προστατεύει. Παρέχοντας τους επίσης, τα άκρως απαραίτητα.
Εδώ τίθεται ένα άλλο θέμα, τι θεωρεί ο Θεός, μάταια ανθρώπινη απασχόληση και τι, όχι. Προσωπικά, για χρόνια, λόγω και προσωπικών βιωμάτων, θεωρούσα, πως το να γράφω, όσο και αν μου έλεγα, πως τους άρεσαν, όποια τους άρεσαν, από τα γραπτά μου, είχα πάντα μέσα μου, μια αμφιβολία. Μήπως το να γράφω είναι κάτι μάταιο. Τι θα βγάλεις με αυτό; Αναρωτιόμουν. Αφού ούτως ή άλλως, όπως λέει στην Γραφή, στο τέλος των ημερών του κόσμου, βλέπε Αποκάλυψη, τελικά, η γή θα κλείσει ως βιβλίο, και θα χαθεί. Άρα, όποια ανθρώπινα κατασκευάσματα, υλικά ή πνευματικά, θα εξαφανιστούν. Εδώ κολλάει κάπως, το: μακάριος ο πτωχός το πνεύματι. Δεν ξέρω τι εννοεί ακριβώς.
Ίσως εννοεί, να μην προσπαθούμε να γεμίζουμε το μυαλό μας με πολλά πράγματα: Να πιστεύουμε ότι είμαστε σοφοί, ότι γνωρίζουμε πολλά, ότι η όποια ευφυΐα μας, προέρχεται από εμάς τους ίδιους. Παρόλα αυτά, ο καθένας, με την απλή του σκέψη, πρέπει απλά, να προσπαθεί να επιβιώσει στη ζωή.
Όντως, ο ένοχος ή εκείνος που αδικεί, δεν φοβάται καν, ότι κάτι θα πάει στραβά στα του βίου του, ή στην επιχείρηση του. Όμως ο Θεός, μας είπε, να σεβόμαστε τους νόμους Του, επίσης όμως, τους ανθρώπινους νόμους. Όποιος, μας διοικούν. Ακόμη κι αν αφήνουν την ακρίβεια, την ανεργία κλπ, να ανθίζουν. Εμείς απλά που χρησιμοποιούμε την τέχνη του λόγου, ώστε να είμαστε κατανοητοί και περιεκτικοί στα λόγια μας, αν πιστεύουμε πως έχουμε ταλέντο σε αυτό, και άλλοι με κύρος, το επιβεβαιώνουν, απλά, ας γίνει βίωμα μας. Πως αυτό το ταλέντο είναι δώρο Θεού. Όπως και άλλες ικανότητες. Ν’ ανακαλύπτονται φάρμακα. Όλα αυτά τα μεταφορικά μέσα, που έλυσαν τόσα προβλήματα, με φυλές σε απομακρυσμένα σημεία, του ορίζοντα. Οι οποίοι βέβαια, σεβόντουσαν τη φύση, μαθαίνοντας σιγά σιγά, αν το τάδε φυτό βοηθούσε σε ασθένειες. Εμείς, απλά, όταν μαθαίνουμε κάτι τέτοιο, εκπλησσόμαστε.
Επειδή όντως, ο ανθρώπινος νους, αντιλαμβάνεται πολύ λίγα. Μόνο τις βασικές μας ανάγκες. Δεν είμαστε ικανοί, να κατανοήσουμε π.χ. τι απ’ όλα αυτά που μας λέει η Γραφή, είναι αλήθεια. Πότε συνέβησαν και γιατί. Ιδίως τις πρώτες ημέρες, της Δημιουργίας. Αν ο Θεός δημιούργησε την κόλαση, πριν τις επτά ημέρες, της Δημιουργίας. Αν είχε ανάγκη από παρέα, ή σε κάποιον να δείξει, τι Έφτιαξε, οπότε έπλασε τον άνθρωπο. Αλλά, γιατί, όπως ρώτησα μια ξαδέλφη μου πρόσφατα, γιατί, ενώ ο Παράδεισος ήταν ένα ασφαλές μέρος, όπου κυριαρχούσε η παρουσία του Θεού, πως είναι δυνατόν τότε, να μπήκε το κακό μέσα, μέσω του πειρασμού, με την πανουργία του φιδιού; Ακόμη και στον Παράδεισο δεν ήταν ασφαλής ο άνθρωπος;
Όταν ο Θεός δημιουργούσε τον άγγελο Του, του φωτός, ο οποίος μετά, θα επαναστατούσε εναντίον Του, γιατί τον δημιούργησε; Μήπως για να τον χρησιμοποιήσει, ως παίδεμα, για τους ανθρώπους, που δεν Τον σέβονταν; Απλά, πιστεύω, για να γίνει ο καλός άνθρωπος, τελειότερος.
Μέσω φυσικά, δοκιμασιών, που ναι, θα μας λυγίσουν, ίσως και οριστικά, φορές. Αλλά θα πεις, κάποια στιγμή: θα προσπαθήσω. Τι έχω να χάσω. Απλά θα επιβιώσω.
Αναλύεις, καλά, εκείνη τη φράση σου «βαρέθηκα να είμαι άσχημα, από τώρα θα είμαι καλά», εννοώντας, πως ο άνθρωπος θα ξαναπέσει, μα θα το παλέψει, μαζί. Βέβαια, όποιος έχει χρήματα, δεν θα τον πειράξει.. που συνέχεια, του μπαίνουν εμπόδια. Άρα, ακόμη κι αν πει, βαρέθηκα να είμαι άσχημα, θα είμαι καλά από εδώ και τώρα, ναι, θα είναι πολύ εύκολο, αν έχει τα χρήματα. Ακόμη ακόμη, αν οι γονείς του είναι ικανοί να θρέφουν αυτό το πλάσμα, εσαεί.
Κάπου εδώ, μπαίνει ένα άλλο ζήτημα, αν ορισμένοι που γράφουν στο ίντερνετ, είτε σε blog, είτε αλλού, αν ορισμένοι από αυτούς, είναι τόσο βολεμένοι, αφού τους έχουν έτοιμα τα πάντα, που η επανάσταση τους είναι ένα κούφιο αβγό. Εύκολα το καταλαβαίνει ένας άλλος. Από το πόσο εύκολα παραπονιέται εκείνο το τάδε άτομο, για άσχετα θέματα, της καθημερινής επιβίωσης του, στο ίδιο του το σπίτι.
Αυτά προς το παρόν. Θα επανέλθω.

Μπορείς επίσης, να διαβάσεις το άρθρο, Αν ερχόταν σήμερα, στο blog μου. Περί Θεού κλπ.

Συνεχίζω με τις προς το παρόν, εντυπώσεις μου, από αυτό το ενδιαφέρον blog, και συγχωρήστε μου, όποια κομπλιμέντα. Άκρως ειλικρινά, όμως. Την αλήθεια, φορές, δεν θέλουμε να την κορνιζάρουμε. Έστω την πρώτη εντύπωση. Κάτι απόλυτα φυσικό.
Υπήρξαν άρθρα που προσπέρασα, επειδή δεν με ενδιέφεραν. Σε άλλα θα μπορούσα να πω τη γνώμη μου, αλλά σκέφτηκα: υπάρχει ήδη, εσωτερικός αντίλογος. Γενικά δεν ήθελα να φανώ ο αιρετικός ή ο ιδιότροπος, του βήματος που μου δίνετε.
Δεν θα μπω στην διαδικασία: με θέλετε κι εμένα, στην παρέα σας –όπως αναφέρεται σε ένα άρθρο- για τον λόγο, πως ο καθένας έχει, λίγο ή περισσότερο οξυμένο, ένστικτο, για να συμπεράνει το ποιόν της ειλικρινούς διάθεσης, εκείνου που γράφει. Αν γράφει, επικοινωνεί, παραμένοντας όμως, κουμπωμένος, απέναντι τους. Αν γράφεις για να δώσεις ότι έχεις μέσα σου. Ή απλά αναφέρει, πως είσαι ελεύθερος –και το προβάλλεις μάλιστα. Άλλο βέβαια, αν τα έχουμε μπερδέψει. Ωραιοποιώντας μια κατάσταση, του τύπου: έχω ευαισθησίες, αλλά μ’ αρέσει και η κραιπάλη. Λυπάμαι, αλλά δεν συμφωνώ.
Όπως είπε και η δημιουργός του παρόντος, blog, φτάνεις να πεις στον άλλο: έτσι μ’ αρέσει. ..Εσύ.. βέβαια, θα είσαι αυτός/ή που θα αγοράζεις μια σακούλα φάρμακα, γερνώντας πρόωρα.
Τώρα αν πολεμούνται τα blog, θα έλεγα, πως γενικά διώκεται, ναι, διώκεται, η Δημοκρατική έκφραση. Ειδικότερα –που μας αφορά- στο ίντερνετ. Θα το διαπιστώσετε, αν έχετε καλό firewall, στο παρασκήνιο, πόσο συχνά, χτυπάνε, αυτοί που δεν θέλουν να ανακατεύεστε με τα σχέδια τους, παγκοσμιοποίησης. Μέχρι ένα καιρό, δεχόμουν επιθέσεις από την TELLAS, τελευταία από την PANAFON. Εξού και το ίντερνετ, στα κινητά τηλέφωνα. Το αναφέρω για να μην απορείτε: τι λέει αυτός.
Ούτε θα σχολιάσω τα θέμα: δεν βρίσκω ταίρι, έξω, ας ψάξω στο ίντερνετ. Γιατί απλά θα κινδυνεύσω να λιθοβοληθώ!
Τα τελευταία δύο χρόνια, μου αρέσει να γράφω συνέχεια, άλλο αν θα αποφασίσω κάποτε, να δώσω τον κόπο μου. Ταπεινά. Μη μου πει, κάποτε, ο Θεός, τι το έκανες το τάλαντο που σου έδωσα; Το έθαψες; Εδώ, μεταξύ μας, οι άνθρωποι, δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Άλλα λέμε, άλλα κάνουμε κλπ.
Γενικά, όλοι μας, λίγο πολύ, είμαστε αχάριστοι.
Απλά, ανά περιόδους στο βίο μας, κάτι, μας αποσπά για καιρό. Τη μια μαζεύουμε φωτογραφίες, από το ίντερνετ, με τοπία και μέρη που απ’ ότι φαίνεται, δεν θα επισκεφτούμε ποτέ. Άλλοτε γυμναζόμαστε τακτικά. Λέμε τη γνώμη μας στο ίντερνετ. Θυμόμαστε συγγενείς. Αγαπάμε. Μισούμε. Ταξιδεύουμε. Δουλεύουμε. Καθόμαστε. Παίζουμε βιντεοπαιχνίδια. Εκτιμούμε το φως του ήλιου. Μας πιάνει κατάθλιψη, γιατί είμαστε καλά παιδιά. Μα όλο χτυπάμε σε τοίχο. Μαθαίνουμε όμως, κάποτε, να μην τσουβαλιάζουμε. Θυμόμαστε τα παλιά.
Αν συγχωρούμε;
Πιο εύκολα τον εαυτό μας. Χωρίς τύψεις, εννοείται! (Αυτά παθαίνεις άμα είσαι μακριά απ’ τον Θεό). Συγχωρούμε τον εαυτό μας, καλώς, για να προχωρήσουμε στη ζωή: αφήνω πίσω, τα παλιά. Συμφιλιώνομαι με τους άλλους.
Με εκείνα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε.
Το καλό. Το κακό.
Κι ο ίδιος αποφεύγω τις ταινίες, όπου προβάλλεται το κακό. Να μην πω, διαφημίζεται. Βλέπε Χάρυ Πότερ. Είδα σε ιδιωτικό κανάλι, την πρώτη ταινία, έως το σημείο που οι μικροί ήρωες, μπαίνουν σε κάτι σπηλιές, όπου έρχονται αντιμέτωποι με μια μορφή που πλησίαζε, σοβαρά, του έξω απ’ οδώ. Φυσικά τρόμαξα, και άλλαξα κανάλι. Ρώτησα δε, μια παλιά –πλέον- συνάδελφο μου, αν αυτή την ταινία, την βλέπουν παιδιά, απαντώντας μου καταφατικά. Είναι η μόδα, βλέπεις. Εξού και τα τέρατα της Eurovision. Ή η προβολή της μαγείας, σε σειρές και ταινίες.
Δεν έχω διαβάσει το ποίημα του Δάντη, πιστεύω όμως, πως τα περισσότερα απ’ όσα θα γράφει εκεί, περί κακού, βαθμίδων της κόλασης κλπ, ότι είναι αληθινά. Θα τα είδε στον ύπνο του. Ως απόδειξη προς αποφυγή όλων εμάς των νεοτέρων, να μην έχουμε τέτοιες βλέψεις, που είναι και απόλυτα φυσιολογικό. Που λέει και το ρητό… μην παίζεις με κάτι που δεν ξέρεις. Πιστεύω ότι υπάρχουν όλα αυτά. Που οι περισσότεροι αρνούνται, ώστε να κάνουν ότι θέλουν. Παραμένοντας ατιμώρητοι… Όπως εκείνος ο ηλικιωμένος που είδα σε ένα ντοκιμαντέρ στον Σκάϊ, που κρατούσε ημερολόγιο, με 37 χιλιάδες παιδιά, που είχε βιάσει. Τα είχε χωρίσει, δε, σε κατηγορίες. Σε αυτά που έκλαιγαν και σε άλλα είδη, αναλόγως αν αντιδρούσαν πολύ τα κακοποιημένα παιδιά, ή όχι. Αυτός ήταν προπονητής, λέει, ποδοσφαίρου, απ’ όσο θυμάμαι, και έκανε και υδραυλικές δουλειές νομίζω, σε σπίτια. Χρησιμοποιούσε δε, το ίδιο του το παιδί, για να πλησιάζει τα υποψήφια θύματα του.
Αλήθεια, τέτοιους ανθρώπους, πιστεύετε, ότι δεν πρέπει να πάνε στην κόλαση; Ή μήπως δεν υπάρχει ούτε αυτή;
Έχω μια απορία: πριν γεννηθεί το σύμπαν, υπήρχε κάτι; Ή το απέραντο κενό;
Φορές έχω διερωτηθεί, αν ο Θεός έχει ανάγκη, να Τον δοξάζουν. Και αν δεν συνέβαινε η Σταύρωση, δεν θα υπήρχε κάτι, να μας χτυπά στο φιλότιμο, επειδή και περί αυτού, εν τέλει, πρόκειται.
Γενικά, διδασκόμαστε μαθήματα, για να είμαστε ταπεινοί.

Όπως άκουσα τελευταία, αυτά που κάνει ο David Κόπερφηλντ, τα μαγικά του, να εξαφανίζει μεγάλους όγκους, τα τολμά με τη βοήθεια του κακού. Ήθελε, λέει, να ..εξαφανίσει.. την Ακρόπολη, αλλά του είπαν: «δεν είσαι με τα καλά σου». Χιούμορ.
Το πιο δύσκολο κατ’ εμέ, είναι εκείνη η παρακίνηση: αγάπα τον εχθρό σου. Λυπάμαι, μα δεν μπορώ. Εχθροί μου υπήρξαν, εργοδότες που δεν με βοήθησαν, όσο κι αν έδειξα φιλότιμο. Κάποια μέλη του Πάθφάϊντερ, που παρεξήγησαν που δεν ήμουν τέλειος, όπως εκείνοι!! Μες την απάθεια τους, να μην συζητάνε.
Εχθροί μου είναι ορισμένοι γείτονες μου, με διαστροφικές πρακτικές. Διαφήμισης, φορές, της συνεύρεσης τους.
Εχθροί μου είναι όποιοι με ειρωνεύονται ή επειδή στηρίζονται στην οικονομική τους δύναμη.
Ίσως ο θεός των μουσουλμάνων, παρεμπιπτόντως, να λέει στους συζύγους: υποτιμάτε τις γυναίκες σας, αναγκάζοντας τες, να φοράνε το αποπνικτικό τσαντόρ. Για το θέμα της απιστίας, προφανώς. Αφού δεν εκτιμάμε τι έχουμε, επιπροσθέτως.
Αυτά προς το παρόν από εμένα.

ΑΑΑΑ, αυτό κι αν είναι σχόλιο-χείμαρρος.
Γεράσιμε, ευχαριστώ για τα καλά λόγια (υπερβολικά, νομίζω). Είναι αδύνατον ν' απαντήσω στα ζητήματα που θέτεις - είναι τόσα πολλά... Επισημαίνω, μόνο, ότι σε ορισμένα έχω άλλη οπτική - μ' αυτό απλώς "ανοίγω τα χαρτιά μου", δεν υπονοώ ότι αρνούμαι την ανταλλαγή απόψεων :))

Ολοκληρώνοντας την μελέτη του παρόντος blog, με τις πάρα πολλές, όντως, πληροφορίες, επανέρχομαι για να πω την άποψη μου, σ’ ένα άρθρο της Λίτσας –που έχει και το όνομα της αδελφής μου.
Συγκεκριμένα, αναφέρεις: «όλοι μαζί (όσους αρπάξει ο Θεός, αποφασίζοντας, πως εκείνοι, Του ταιριάζουν) θα αγάλλεστε, παρακολουθώντας την τιμωρία και τα βασανιστήρια των αμαρτωλών, εις τους αιώνες των αιώνων».
Ως αμαρτωλός, απ’ όσο έχει πέσει στην αντίληψη μου, τουλάχιστον τον καιρό που ήμουν κοντά στον Θεό, και δεν Τον πολεμούσα, ρίχνοντας όλο το φταίξιμο, για τα πάντα, σ’ Εκείνον, ενημερώθηκα από την Γραφή, νομίζω ότι το θυμάμαι καλά, πως εκείνοι που θα πάνε στον Παράδεισο, δεν θα θυμούνται τίποτα, από την προηγούμενη τους ζωή, και του τι υπήρχε στη γη. Θα “ντυθούν νέα σώματα”. Πιθανόν να μην υπάρχουν πια, δύο φύλα. Έτσι κι αλλιώς, εκεί όλοι θα είναι πνεύματα. Βέβαια, εδώ τίθεται το θέμα, αφού όλοι θα είναι πνεύματα, τι τα χρειάζονται τα σπίτια, στον Παράδεισο, ως συμπέρασμα εκείνου που γράφεται: Ο Πατέρας Μου, έχει ετοιμάσει πολλές οικίες.
Εδώ τίθεται ένα θέμα: τι είναι, ψυχή.
Μήπως είναι ενέργεια; Μια μορφή ενέργειας, που καταφέρνει να φέρει σε συνεργασία, το σώμα, με την ευφυΐα του ανθρώπου, το πνεύμα του δηλαδή. Που δεν είναι τίποτα άλλο, από την ίδια τη ψυχή.
Αν λοιπόν η ψυχή είναι ενέργεια, που το καλό και το κακό, μάχονται γι’ αυτήν, άρα… όποιος έχει στην κατοχή του, περισσότερη ενέργεια, είναι ο πιο δυνατός. Μια σκέψη που αναιρείται, αφού ο Θεός είναι Παντοδύναμος. Αφού κανείς δεν ξέρει, όταν ο Θεός έφτιαχνε το σύμπαν, αν υπήρχαν από τότε, ήδη, οι άγγελοι Του.
Προσωπικά πιστεύω, πως σε κάθε άνθρωπο, αντιστοιχεί ένας φύλακας άγγελος –υπήρξαν φορές που γλίτωσα από τρελούς οδηγούς, κάνοντας ποδήλατο, στο τσάκ. Κάπως έτσι καταλαβαίνεις την παρουσία του Θεού, που ακόμη κι αν δεν είναι Ευχαριστημένος μαζί σου, Δείχνει Έλεος, ώστε να σε φέρει σε φιλότιμο –μία ακόμη εκδοχή, από προηγούμενο άρθρο, εδώ.
Εδώ είναι που καταρρίπτεται το επιχείρημα, ότι ο Θεός προστατεύει, μόνο τους καλούς ανθρώπους. Έτσι κι αλλιώς, όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Αδύναμα πλάσματα (δεν ξέρω να δημιουργηθήκαμε με αυτή την ιδιότητα). Όσο για τα βάσανα των αθώων, που είχες αναφέρει, απλά συμβαίνουν, για να μένουμε όσο γίνεται, ταπεινοί, ώστε να μην θέλουμε πολλά, στη ζωή μας. Ή απλά, για να αντιλαμβανόμαστε, πως οι πλούσιοι έχουν κι εκείνοι βάσανα. Με κάποιο τρόπο. Αδικούν, ως επιχειρηματίες, τους εργαζόμενους τους, θα έχουν όμως, άλλα προβλήματα. Νομικά, αν έχουν μπλέξει σε κομπίνες. Οικογενειακά προβλήματα κλπ.
Εμείς, οι υπόλοιποι απλοί πολίτες, απλά παρακολουθούμε τα γεγονότα, έχουμε ορισμένα ενδιαφέροντα ή απλά αδιαφορούμε στο να έχουμε ενδιαφέροντα. Απλά ζούμε. Τρώμε, πίνουμε, δουλεύουμε κλπ.
Ή περιμένουν, ομάδες ανθρώπων, να τους λύσει ο Θεός, τα προβλήματα, γι’ αυτό οργανώνονται σε αιρέσεις ή Χριστιανικές ομάδες, επικρίνοντας την ελευθερία των ανθρώπων. Ακόμη και στη χαρά. Όπως σε μια επαρχία μας, που οι παπάδες, άκουσα πρόσφατα, δεν θα δέχονται, όταν παντρεύουν ζευγάρια, η νύφη να είναι προκλητική, οι καλεσμένοι να πετούν ρύζι και ούτω καθεξής.
Κατά τη γνώμη μου, οι μουσουλμάνοι τα έχουν μπερδέψει. Τη μια λένε, πως το κοράνι, τους διδάσκει την ειρήνη, μα είναι πάντοτε ετοιμοπόλεμοι, ώστε να διαλύσουν τα πάντα. Όποιους, τους πάνε κόντρα.
Για το ηλεκτρονικό παιχνίδι, που λες, των Ευαγγελιστών, το Left Behind: Eternal forces, δεν θα το αγόραζα. Γενικά αποφεύγω παρόμοιου τύπου pc games, όπως το Doom 3, παιχνίδια μαγείας, ακόμη και RPG. Άντε τώρα να βρεις όρεξη, να έχεις και το χρόνο, να χρησιμοποιήσεις το κατάλληλο spell, εναντίον των ηλεκτρονικών σου αντιπάλων. Ένα φεγγάρι, είχα ασχοληθεί για λίγο, με ένα από τα πρώτα παιχνίδια, της σειράς, Baldur’s Gate. Όσο όμως γινόταν πολύπλοκο, τόσο πιο εύκολα, τα παρατούσα. Αποφεύγω επίσης, τη σειρά Quake, Quake arena. Περισσότερα για pc games, σε μελλοντικό μου άρθρο, στο blog μου. Όταν θα έχω όρεξη δηλαδή.
Κάπου σε καταλαβαίνω που είσαι τόσο ενάντια, στο θέμα θρησκεία. Αν κρίνει κανείς, πως φέρονται οι παπάδες, στους φτωχούς ανθρώπους. Μια φορά είχα πάει στην εκκλησία της γειτονιάς μου, να ρωτήσω τον ιερέα, αν ήξερε κανέναν από το ποίμνιο του, που να ζητούσε άτομο για δουλειά, χτυπάω την πόρτα, πάω να πω την πρώτη φράση, και ο παπάς, μου κλείνει την πόρτα στα μούτρα. Επέμεινα, άφησα τα στοιχεία μου, αλλά…
Βέβαια. Θέλουν κι αυτοί, το φακελάκι τους. Βλέπε, τέλεση γάμων, βαπτίσια, κηδείες. Μνημόσυνα. (Σε τι, μνημόσυνα; Στα κόκαλα?).
Και που ξέρω εγώ, μιλώντας για το κύρος των ιερέων –όλοι θυμόμαστε, παλαιότερα σκάνδαλα διαφόρων τύπων- πού ξέρω εγώ, αν το μυστήριο που τελεί ο τάδε παπάς –που κρυφά είναι εξώλης και προώλης- αν ευλογείται απ’ τον Θεό. Μήπως γι’ αυτό, συμβαίνουν τόσα διαζύγια;
Δεν ξέρω πότε θα γίνει η χιλιετής βασιλεία. Που λέει, ότι θα ζουν ειρηνικά, το αρνί με το λιοντάρι. Ότι θα ‘ναι δεμένος ο έξω αποδώ, για χίλια χρόνια. Πως θα υπάρχουν, αν το θυμάμαι καλά, στην νέα γη –αφού η παλιά θα έχει κλείσει ως βιβλίο- δύο ομάδες ανθρώπων. Εκείνοι που δεν δέχτηκαν το χάραγμα, και σε μια πόλη, με ψηλά τείχη, οι πιστοί του Θεού. Η συνέχεια; Θα επιτεθούν τελικά, οι άνθρωποι έξω από το κάστρο, αφού στο τέλος, θα έχουν γίνει κακοί, στους πιστούς του Θεού, και εκεί θα τελειώσουν όλα.
Δεν ξέρω, ποια η σημασία της χιλιετούς βασιλείας. Μάλλον για να καταλάβουν οι άνθρωποι, διαβάζοντας τα ήδη, από εδώ, στην Γραφή, μήπως, ότι το ανθρώπινο είδος, είναι κατεξοχήν κακό; Που να ξέρω εγώ.
Μπορώ μόνο να συλλογιστώ, πως θα ζήσουμε εμείς, όσοι επιζήσουν, μετά τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Σε πυρηνικό χειμώνα. Θυμάμαι μικρός, που στα όνειρα μου, έβλεπα, εκρήξεις ατομικών βομβών. Αισθανόμουν δε, κατά ένα ποσοστό, την θερμότητα, από αυτές τις εκρήξεις.
Πιστεύω, πως εκείνη την παλαιά αμερικάνικη ταινία: η επόμενη μέρα, θα έπρεπε να την δείχνουν σε τακτική βάση.
Να φοβόμαστε και λίγο. (Σκεφτείτε εσείς, γιατί).

Εύχομαι, σε όσους, από το παρόν blog, που συναντώνται και εκτός internet, οι επαφές σας αυτές, να έχουν αποτέλεσμα. Μια ολοκληρωμένη ζωή.
Τι σημαίνει αυτό;
Να μαθαίνει ο ένας από τα φερσίματα του άλλου, πώς να γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Εκτιμώντας την έννοια φιλία. Την ουσία του ανθρώπου, ώστε να δημιουργηθούν ακόμη, και οικογένειες. Η φιλία τώρα, μεταξύ των δύο φύλων, είναι δύσκολη υπόθεση. Το πρόβλημα πιστεύω, πως το έχουμε εμείς οι άντρες, αφού δεν δεχόμαστε στις γυναίκες, μερικά πράγματα, όπως να είναι έξυπνες, ανεξάρτητες. Ίσως, οι άντρες, τους αρνούνται να είναι ευαίσθητες. Εγώ πάντως όχι.
Το θέμα είναι, να καταλαβαίνουν και οι γυναίκες, τον ρόλο τους. Εσείς οι γυναίκες, ξέρετε ποιος είναι. Ρωτήστε τους δικούς σας. Κάτι ξέρανε εκείνοι, και είναι ακόμη, μαζί. Καλώς ή κακώς.
Δεν λέω περισσότερα. Χαιρετώ. Θα τα ξαναπούμε.
Είμαι νέος στην Blogοχώραα.