Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007
Είδωλα

Είδωλον=ομοίωμα, μορφή εικών, φάσμα, φάντασμα

1.

Σε βλέπω να κινείσαι σαν φίδι ανάμεσα σε λέξεις που τις νομίζεις υπολογισμένες μέχρι το τελευταίο σύμφωνο. Θα χάσεις, στις λέξεις ήμουν πάντα καλύτερη. Η θλίψη προσελκύει – η μοναξιά, η απώλεια. Αυτό το χαρτί διάλεξες, και την αποσιώπηση· για να προκαλείς την απορία και το ενδιαφέρον. Και διαρκώς μιλάς για σένα, αίνοι δοξαστικοί, η ζήλια των άλλων όταν σε βλέπουν, σηκώθηκες και χόρεψες, μ’ ένα μακρύ λευκό φόρεμα, κάποιος άγνωστος σου είπε ότι είσαι όμορφη κι έκλαψε για σένα, ώρα ν’ αλλάξεις το σκηνικό, σήμερα είσαι αισθαντική, αύριο θα είσαι πόρνη, δεν μπορείς να δεις τη διαφορά, επειδή και στους δύο ρόλους είσαι το ίδιο πρόσωπο. Μια αισθαντική πόρνη ίσως. Δεν είναι κι άσχημο· σίγουρα πολλοί θα σε ονειρευτούν μ’ αυτό το προσωπείο.

2.

Η άλλη, εντελώς διαφορετική. Δεν μιλούσε για χαμένες εποχές, αυτό το γλυκερό παρελθόν το απεχθανόταν. Ήταν σημείο παραίτησης. Ο τόπος της, ένα παρόν διασπασμένο, ένα μέλλον εφιαλτικό, κυριαρχούν οι μηχανές, μοναχικές βραδιές σε μισοσκότεινα μπαρ, εραστές φευγαλέοι χωρίς πρόσωπο, η μουσική πολύ δυνατά, εκείνη να φεύγει στο τέλος μόνη. Με κομμένες τις φλέβες, ίσως. Οι λέξεις της κυρίως πρόστυχες, όλα μπορούν να ειπωθούν, όλα κατανομάζονται, όλα περιγράφονται. Τα βράδια στις παρέες είχε πάντα ένα ύφος σαν να ήξερε πολλά, από εκείνα που βασανίζουν και δεν λέγονται παρά μόνον μετά από ικανές ποσότητες αλκοόλ, φυσικά κι αυτό ένας ρόλος ήταν, με την πρώτη ερώτηση ήταν έτοιμη να πει τα πάντα, ανακατεύοντας αλήθειες και ψέματα, τι σημασία είχε, αρκεί να κατασκεύαζε την εικόνα, το είδωλο, το ομοίωμα.

3.

Εκείνη χαμογελούσε. Άλλοτε επειδή ήταν χαρούμενη, άλλοτε επειδή ειρωνευόταν. Δεν μιλούσε για τον εαυτό της. Έδινε κάθε τόσο μικρές ψηφίδες, πήγαινες να τις βάλεις στη σειρά κι έβλεπες πως τίποτα δεν ταίριαζε, και κάθε καινούρια ψηφίδα οδηγούσε σε εικόνα διαφορετική. Αινιγματική, ελλειπτική, μισοκρυμμένη. Περίπλοκη ιστορία. Δεν είχε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ή μάλλον είχε πάρα πολλούς, ίσως όλους. Μιλούσε λοιπόν για άλλα πράγματα –όμως, τις λέξεις τις ήξερε καλά, τις διάλεγε με προσοχή, κι έκλεινε μέσα τους όσα δεν ήθελε ν’ αποκαλύψει, παιχνίδι θανάσιμο γινόταν, στο τέλος κάποιος πέθαινε, δεν μπορούσες να πεις ποιος, μπορεί και να ήταν εκείνη, αλλά δεν το έδειξε ποτέ.

Τα είδωλα γκρεμίζονται στο τέλος.

 
Από τη Λίτσα κατά τις 4:11 μ.μ. | Ενθύμιον |


9 Σημειώσεις:


Κατά τις 6:48 μ.μ., Blogger Erwtas Stomaxhs

φανταστικό λίτσα!!!
πάρα πάρα πολύ αισθαντικό κείμενο!

 

Κατά τις 7:08 μ.μ., Blogger zero

Κουκλα μου
θελεις αποψε να σε παω για κανα κοψιδι στην Βαρη?
Να λυγδωσει το αντερακι μας...
...μηπως σου φυγει και αυτη η φαντασμο-σκεψη.
Αν θες ριξε μου μια λυπητερη κι εγω θα ερθω να σε παρω με την Μερσεντεουα.

φιλουδες.
Μητσαρας.

 

Κατά τις 8:03 μ.μ., Blogger zero

Λοιπον σοβαρα τωρα.
Παντα μου αρεσει πολυ οταν γραφεις ετσι.
Στο σημερινο σου ποστ
βλεπω...
τρεις διαφορετικες γυναικες να μαχονται για το ιδιο ειδωλο.

Η μια λεει στην αλλη οτι δεν υπαρχει περιπτωση να την νικησει σε αυτην την κουρσα.
Αλλα ταυτοχρονα καθε μια ξερει οτι τελικα θα χασει γιατι παλευει για ενα φαντασμα.
Ολες παλευουν για καποιον που δεν υπαρχει.
Που ηδη εχει χαθει.

Πολυ σωστα ...στο τελος τα ειδωλα πεφτουν.
Παντα στην θεση τους ομως βαζουμε καποια νεα ειδωλα.
Τρεις γυναικες , τρεις εκδοχες, μια λυση.
Παντα η ιδια λυση.
Παντα το γκρεμισμα των ειδωλων.

Περα απο την πλακιτσα που σου εκανα πριν και που δημοσια σου ζητω συγγνωμη...
...περα απο αυτο...
Οποτε ανοιγεις αυτην την πτυχη της προσωπικοτητος σου γραφεις καταπληκτικα.

Δεν μπορουσα να φυγω χωρις να σου γραψω τι στα αληθεια μου γεννησε το κειμενο σου.

παντα θαυμαστης και φιλος σου.

ζερο.

 

Κατά τις 12:43 π.μ., Blogger numb

είναι εξαιρετικό.-

 

Κατά τις 9:45 π.μ., Blogger Λίτσα

erst και numb - ευχαριστίες
Μητσάρας (c/o zero) - στις 8 καλά είναι?
zero - τι να πω τώρα σε όλα αυτά... (η συγγνώμη ήταν περιττή, όπως καταλαβαίνεις :)))

 

Κατά τις 2:10 μ.μ., Blogger The Motorcycle boy

Κοίτα τώρα τι έκανες: κατάφερες να με κάνεις να διακρίνω στο κείμενό σου μια αγαπημένη μου τανία (σίνγκαπουρ σλινγκ) και ένα αγαπημένο μου βιβλίο (το άρωμα του ονείρου). Τα οποία πάω στοίχημα οτι δεν τα είχες στο μυαλό σου όταν έγραφες το κείμενο.
Μήπως να άλλαζες τον τίτλο από "είδωλα" σε "καθρέφτες";

 

Κατά τις 2:36 μ.μ., Blogger Λίτσα

Mboy - όχι δεν τα είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν μπορώ να αποκλείσω περίπτωση κρυπτομνησίας. Θα ταίριαζε και "καθρέφτες" από μία άποψη: άλλωστε είδωλα δεν βλέπει κανείς σ' ένα καθρέφτη; Αν δεν το αλλάζω, είναι επειδή με τους καθρέφτες έχω άλλους ανοιχτούς λογαριασμούς, εδώ και καιρό· και ελπίζω κάποια στιγμή να τους κλείσω.

 

Κατά τις 1:32 π.μ., Blogger Π

Eπειδή λοιπόν στις λέξεις είσαι καλύτερη, για πέρνα και από το Gravity να πάρεις την προσκλησούλα σου για άλλου τύπου είδωλα!

 

Κατά τις 6:31 π.μ., Blogger roidis

τρεις ποιήσεις μιας ενότητας.
όμορφο.