Μην καταρρεύσεις. Μη. Φταίει που δεν κοιμάσαι. Φταίει που μπερδεύεις τη μέρα με τη νύχτα. Και χάνεις τις διαβαθμίσεις του φωτός.
Φύγε. Φύγε, κλείστο, σου κάνει κακό. Μην κλάψεις. Άσε τον κόμπο να σε πνίγει, κράτα τον στο λαιμό σου μέχρι να διαλυθεί. Τελείωσε. Εδώ. Αυτό ήταν. Από αύριο όλα πάλι όπως πριν. Με πολλή δουλειά ή λιγότερη. Όπως πάντα.
Έχεις το σκοτάδι. Έχεις τη νύχτα. Αρκούν. Θα σε λυτρώσουν ξανά. Με την ησυχία τους. Με τη σιωπή τους.
Μη σκέφτεσαι. Θα λειτουργείς μηχανικά για λίγο σαν αυτόματο – ύστερα, θα συνηθίσεις. Αυτές οι πρώτες ώρες είναι δύσκολες. Μετά μαθαίνεις να το ξεχνάς. Να το σβήνεις. Να μην υπάρχει. Να μην έχει υπάρξει. Να είναι παιχνίδι της φαντασίας. Όπως οι σκιές στον απέναντι τοίχο, δεν υπάρχουν σκιές, γιατί δεν υπάρχει φως.
Και θα χαμογελάς. Κάθε πρωί, κάθε στιγμή της μέρας. Και κανείς δεν θα ξέρει. Να μην ξέρει. Να βλέπουν όλοι κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι που είναι ψέματα. Γιατί δεν θα είσαι εσύ. Εσύ θα είσαι το αναγκαίο υπόστρωμα. Μία ακόμα παράσταση, μέχρι να γίνει ο ρόλος ο δεύτερος εαυτός σου – όχι, όχι, ο δεύτερος, ο πρώτος – ο κύριος.
Γράψε αν σου κάνει καλό. Αλλά μην αφήνεσαι. Να ελέγχεις τις λέξεις, τα νοήματα – τα πάντα. Μην αφήνεσαι ποτέ.
Μην ανοίγεις το παράθυρο. Ούτε μία χαραμάδα. Δεν μπαίνει τίποτα απ’ τα κλειστά παράθυρα. Είναι προστασία. Κανείς δεν ξέρει τι κάνεις εκεί μέσα. Κανείς δεν σε βλέπει. Κανείς δεν μπορεί να μπει. Η μοναξιά είναι πάντα ασφαλέστερη.
Κατά τις 9:27 μ.μ., 
The Motorcycle boy
Κατά τις 11:02 μ.μ., Λίτσα
Κατά τις 11:32 μ.μ., numb
Συγγνώμη, αυτά είναι τα ολέθρια αποτελέσματα της αϋπνίας; Πάντως το ποστ δεν ήταν ολέθριο. Έχω παρατηρήσει ότι τα ποστ που παράγονται εξαιτίας της αϋπνίας είναι και τα πιο γ*μάτα. Δε θέλω να αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα. Και επίσης δε θέλω να προτείνω και τρόπους για να καταπολεμήσεις την αϋπνία, άμα είναι να γράφεις συχνά. Εντάξει;
(διαφωνώ ριζικά με αυτό που λες "μην αφήνεσαι ποτέ. Να ελέγχεις τα νοήματα". Ειδικά στα μπλογκ. Εκτός αν το λες ειρωνικά, οπότε πάω πάσο)
Κατά τις 11:58 μ.μ., unapatatras
κανένα κόλπο να μη μου λένε στο γραφείο το πρωί ότι δείχνω κλαμμένη μετά από συνεχείς αγρύπνιες έχετε; (παλιότερα θυμάμαι μου έλεγαν ότι μου πήγαινε αυτή η ταλαιπωρημένη όψη... άαααααχ... και λέω αχ για να μην πω τίποτ' άλλο).
(τη δευτέρα πάντως που θα τελειώσει το γλυκό μου βάσανο, αν και θα μαι μακριά, θα φωνάξω δυνατά, ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΦΤΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!)
Κατά τις 12:23 π.μ., Erwtas Stomaxhs
A, χα, χα, numb, ναι, μπορεί να είναι και αυτά - το να γράφεις διαφορετικά. Υπάρχουν τρόποι να καταπολεμήσεις την αϋπνία; εγώ χρόνια ολόκληρα δεν το έχω καταφέρει. (για το "μην αφήνεσαι", θέλει μεγάλη κουβέντα).
patatras: αν σας πάει η ταλαιπωρημένη όψις, τι παραπονείσθε? Άντε το "φτου ξελεφτερία" το περιμένουμε.
erst: :-) (άυπνος είσαι κι εσύ μου φαίνεται)
Κατά τις 11:32 π.μ., sorry_girl
zouri - καλοί είναι αυτοί οι περίπατοι, δεν λέω.
sory girl - τα οποία χαμόγελα ανταποδίδω
roidis - καμιά φορά κι εγώ θα το ήθελα, αλλά έχω διαπιστώσει ότι με οδηγεί σε αδιέξοδα - εκφραστικά και άλλα. Γι' αυτό άλλωστε έβαλα το un- που δεν σου άρεσε. Αισθάνομαι πιο ασφαλής όταν αποδίδω την ευθύνη στο ασυνείδητο (ή στην αϋπνία).
Κατά τις 12:02 π.μ., numb
Aν και θα το μετανιώσω εκ των υστέρων, οφείλω ως καλός συμπλόγκερ να πω ότι το καλύτερο φάρμακο για την αϋπνία είναι η ανάγνωση διαφόρων ποστ, λίγο πριν κοιμηθείς. Το έχω γράψει στο δικό μου μπλογκ, αλλά δε θέλω να βάλω λινκ, εκτός αν επιμένεις. Αλλά προσοχή, μερικά ποστ διαφόρων ιστολογίων είναι τόσο κακογραμμένα που μετά θα είναι δύσκολο να κλείσεις μάτι. It's up to you!
Γράψε ακόμα κι αν σου κάνει κακό, λέω εγώ. Δεν επιλέγουμε ποτέ τα πρέπει -μάλλον αυτά μας επιλέγουν και είναι τιμή μας σε τελική ανάλυση.