Βαρέθηκα…

… τους παντογνώστες, τους ειδικούς ερασιτέχνες, τους από καθέδρας φιλοσοφούντες που ομιλούν με την ίδια ευκολία είτε περί της πυρηνικής ενέργειας είτε περί της τιμής της ντομάτας

… τη μιζέρια που βλέπω στην περιγραφή της καθημερινότητας, στις εορταστικές εκδηλώσεις, στην εξωτερική πολιτική, στον συνδικαλιστικό λόγο, στα τηλεοπτικά προγράμματα

… όλους εκείνους που εμφανίζονται τρισευτυχισμένοι, να λικνίζονται ηδυπαθώς στους ήχους του τελευταίου μπουζουκο-εθνικ-ντισκο-βλάχικου άσματος, να τα σπάνε στα εικονικά σκυλάδικα του Άκη και της Σεμίνας, λες και το μόνο μας πρόβλημα επί του παρόντος είναι με ποιον κακόηχο αμανέ θα εκτονώσουμε τους καημούς μας

Βαρέθηκα…

… όλες τις εκπομπές, έντυπα και λοιπά ψυχαγωγικο-εκπαιδευτικά που καλλιεργούν την εικόνα της σύγχρονης απελευθερωμένης γυναίκας: αναλογίες μοντέλου, στοιχειώδης νόηση, φιλοδοξίες μέχρι τους επτά ουρανούς, βασική αρχή αυτή της ήσσονος προσπάθειας, και όνειρα που εν τέλει συμπυκνώνονται στο τρίπτυχο πλούσιος σύζυγος – κοσμική ζωή – εραστής

… όλες τις γυναίκες που μπαίνουν οικειοθελώς σ’ αυτήν την εικόνα και το χαίρονται επειδή νομίζουν πως την έφτιαξαν μόνες τους

…τους άντρες που βολοδέρνουν ανάμεσα στις αντικρουόμενες ταυτότητες που τους επιβάλλονται – επιτυχημένος, σκληρός, ευαίσθητος, bon viveur, κοσμικός, πολιτικώς ορθώς, μοιραίος εραστής – που συμβιβάζονται με τα λιγότερα, που επιλέγουν το εύκολο επειδή φοβούνται ότι θα είναι ανεπαρκείς για το δυσκολότερο και καταλήγουν να εξωραΐζουν το κατά τα λοιπά αδιάφορο παρελθόν τους, αναμασώντας εκείνο το αχ, πού ’σαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος

Βαρέθηκα…

…όσους πιστεύουν ότι η τέχνη λέει ψέματα

… όσους πιστεύουν ότι η τέχνη λέει αλήθεια

… αυτήν την ανήθικη χώρα που επιβιώνει τυχαίως

… αυτούς που μιλούν για το αρχαίο μας παρελθόν

… αυτούς που αγνοούν το αρχαίο μας παρελθόν

… τις ελπίδες και τους φόβους που προσφέρουν θρησκείες, θεωρίες και ιδεολογίες

… τους δικούς μου φόβους

… τις ελλείψεις

… τις εκλείψεις

Πάω να φτιάξω έναν καφέ ακόμη.