Ξεκίνησα να γράψω ένα post, αλλά δεν το κατάφερα. Δηλαδή δεν έβγαινε. Και ξέρω ότι όταν συμβαίνει αυτό, δύο είναι οι αιτίες: είτε δεν είμαι καλά, είτε έχω ερμηνεύσει λάθος κάτι που αφορά τη διαδικασία της γραφής. Λοιπόν, η πρώτη αιτία δεν συντρέχει σήμερα: ίσα-ίσα, η διάθεσή μου τη γραφή επιζητεί όχι τη σιωπή. Επομένως, κάτι δεν κατάλαβα σωστά – και δεν άργησα να βρω τι είναι.

Ξεκίνησα λοιπόν να γράψω ένα post. Από χτες το βράδυ τριγυρίζουν στο μυαλό μου οι μεσαιωνικές περί έρωτος πραγματείες αλλά και κάποιοι στίχοι από το Άσμα Ασμάτων – ότι τετρωμένη αγάπης εγώ… ότι κραταιά ως θάνατος αγάπη – και από σκέψη σε σκέψη θυμάμαι την ετυμολόγηση της λέξης «αγάπη»: αυτό το «αγα» είναι το άγαν, που σημαίνει υπερβολικός, δες λοιπόν που και ως λέξη η αγάπη εμπεριέχει την υπερβολή, δηλαδή την έλλειψη του μέτρου, και κοίτα που μέσα στον ίδιο γλωσσικό (και όχι μόνον) πολιτισμό έχεις τη λέξη «αγάπη» αλλά και το ρητό «μηδέν άγαν», δηλαδή να μην υπερβάλλεις σε τίποτα, μα δεν είναι αντίφαση αυτό; Μου φαίνεται σαν να προσπαθούσαν να ξορκίσουν αυτό το τρομερό συναίσθημα, διατυπώνοντας κανόνες που κανένας δεν θα μπορούσε να τηρήσει.

Είπα να κάνω ένα post για όλα αυτά. Ενστικτωδώς, παραμέρισα το πληκτρολόγιο, αυτό το κείμενο έπρεπε να περάσει από την εντελώς σωματική διαδικασία της γραφής, να βλέπεις το χέρι σου να κινείται πάνω στο χαρτί, τις λέξεις να σχηματίζονται μία-μία στο χρώμα το γκρίζο του μολυβιού, μου αρέσει να γράφω με μολύβι, χρόνια τώρα, βγάζει πάντα έναν ήχο σχεδόν ψιθυριστό, σαν να γρατζουνάει το χαρτί, αυτό μου φέρνει στο μυαλό την εικόνα της αμυχής, ένα σημάδι από παλιά πληγή πάνω στο δέρμα ή μια καινούρια πληγή, σαν να περνάς ας πούμε δίπλα από ένα βάτο ή μια τριανταφυλλιά και τα αγκάθια σε χαράζουν, και ακόμη μου αρέσει η λέξη, επειδή μεταφορικά σημαίνει και το βάρος, αλλά παράλληλα με κάνει να θυμάμαι τα μολυβένια στρατιωτάκια, τον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι και κάτι αγαπημένα μου παιδικά παραμύθια.

Δεν σχημάτισα παρά μερικές λέξεις: Πώς θα μπορούσε να τελειώνει…. Μια ερώτηση εκκρεμής. Αδιέξοδο. Σιωπή για λίγο. Άστο, αργότερα μπορεί να είναι καλύτερα. Αλλά, η αναβολή τελικά προκάλεσε ένα είδος ανησυχίας, μια παράξενη «αγωνία», μερικά πράγματα δεν μπορείς να τα αναβάλλεις, σου επιβάλλονται και σε καταδυναστεύουν.

Μερικά πράγματα, επίσης, δεν γίνονται post: δηλαδή, δεν μπορείς, μάλλον εγώ δεν μπορώ να τα γράψω ούτε ως δοκίμιο – όπως συνήθως γράφω – ούτε ως αφήγηση, ημιπαραληρηματική ή με κάποια στοιχειώδη αφηγηματική ενότητα – όπως σπανιότερα αποπειρώμαι να γράψω, αδοκίμως και αυτοσαρκαστικώς. Μερικά πράγματα τα λες. Απλώς τα λες. Σε έναν μόνον αποδέκτη, αδιάφορο αν τον έχεις απέναντί σου ή όχι. Και τα λες, επίσης, για έναν μόνον αποδέκτη. Του γράφεις ένα γράμμα, για παράδειγμα, μετά φτιάχνεις μια βαρκούλα με το χειρόγραφο και τη ρίχνεις στη θάλασσα και ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα φτάσει στα χέρια του.

Γι’ αυτό η ερώτηση εκείνη δεν συμπληρώθηκε. Πώς θα μπορούσε να τελειώνει. Και είναι παράξενο να αρχίζεις ένα κείμενο, ένα οποιοδήποτε κείμενο μιλώντας για το ενδεχόμενο τέλος. Αλλά πάλι, ο T.S. Eliot λέει στο “Little Gidding”:

What we call the beginning is often the end

And to make an end is to make a beginning.

The end is where we start from

Every phrase and every sentence is an end and a beginning,

Every poem is an epitaph.

Σ’ εκείνο το ποίημα, ο Eliot μιλά και για τον χρόνο – λέει, ας πούμε:

There are hours when there seems to be no past or future

Only a present moment of pointed light

When you want to burn. When you stretch out your hand

To the flames.

Έτσι είναι. To the flames. Μέσα από μια μοναδική στιγμή εκτυφλωτικού φωτός. Και σιωπής. Χωρίς παρελθόν και κυρίως χωρίς μέλλον.