Τρίτη, Απριλίου 17, 2007
Sagittaire
Πόσο μέσα στη νύχτα μικραίνει ο κόσμος, σβήνονται οι φωνές, οι μουσικές απομακρύνονται, περνάω απέναντι, κλείσε το παράθυρο, άρχισε να φυσάει νοτιάς, η κόκκινη σκόνη θα βάψει ανελέητα το τελευταίο χιόνι, λιώνουν οι πάγοι πέρα μακριά, η στάθμη των υδάτων ανεβαίνει, περπάτησα επί των υδάτων, έσκαψα με τα χέρια μου το παγωμένο χώμα, ρίζες μπλεγμένες, ξερές, απολιθώματα αιώνων, ενθύμια ζωής περασμένης, οι παλαιοντολόγοι θα τα μελετήσουν κάποτε αναζητώντας την ερμηνεία του θανάτου σε βροχές μετεωριτών σε ουρές φλεγόμενου κομήτη, πώς χάθηκε η ζωή εδώ, πού χάθηκε η ζωή μου, ένα τόξο απομένει για να κλείσει ο κύκλος, το τελευταίο βέλος στη φαρέτρα, τέντωσε τη χορδή, σημάδεψε. Απέναντί σου στέκομαι με τα μάτια κλειστά. Ο τελευταίος ήχος, η σαΐτα που σκίζει τον αέρα. Ο πόνος οξύς – σαν ένα «αντίο» που λέγεται απροσδόκητα.
Απέναντί σου στέκομαι με τα μάτια κλειστά.
Σημάδεψε.
Απέναντί σου στέκομαι με τα μάτια κλειστά.
Σημάδεψε.
Από τη Λίτσα κατά τις 11:33 μ.μ. | Ενθύμιον | 
6 Σημειώσεις:
Κατά τις 9:35 π.μ., 
The Motorcycle boy
Κατά τις 1:25 μ.μ., The Motorcycle boy
Διαβάζοντάς το, είδα λάθος μια πρόταση. Μάλλον λόγω βιασύνης διάβασα "απέναντί μου στέκομαι με τα μάτια κλειστά". Θα το προτιμήσω έτσι τελικά.