Διαρκούσης της πρωίμου θερινής ραστώνης, εδέχθημεν καταιγισμούς πυρών, διασταυρουμένων μάλιστα: από το blogspot.com και από το blogs.gr. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί χρειαζόμουν κάτι να με βγάλει από την ανεξήγητη κακοκεφιά μου. Και, μολονότι κατ’ αρχήν συμφωνώ πως δεν αξίζει ν’ ασχοληθεί κανείς, δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να ασκηθώ κι εγώ στα βέλη του λόγου. Διότι, επιπλέον, σας έχω πει (αν ενθυμούμαι) ότι δεν είμαι ανώτερος άνθρωπος και ότι αρνούμαι πεισματικώς να στρέψω και την άλλη παρειά.

Το πρώτο θέμα συζήτησης: τα blogs και τι κάνουμε σ’ αυτά και γιατί γράφουμε και τι επιδιώκουμε. Λοιπόν, εγώ δηλώνω ευθαρσώς ότι γράφω blog επειδή επιδιώκω λυσσωδώς να γίνω διάσημη, να βγαίνω στα πάνελ του Χαρδαβέλα, να αναλάβω το δελτίο του Σαββατοκύριακου στο Mega, να με γράφουν οι κοσμικές στήλες, να περάσω στην ειδησεογραφία του «Κους-Κους», να γίνω βουλευτής και να πάρω το Υπουργείο Πολιτισμού. Έχει κανείς πρόβλημα; Εννοείται ότι όλα αυτά θα γίνουν άμα τη εκδόσει του εκπληκτικού μου blog σε βιβλίο.

Το δεύτερο θέμα συζήτησης: η συνωμοσία του bloghood. Εννοείται ότι είμαστε όλοι παρατρεχάμενοι. Εννοείται ότι μας έχουνε μαντρωμένους. Εννοείται επίσης ότι η τριας Zouri-Godot-Mboy, βοηθούντος του sourfou παρέσυρε εμάς του νέους bloggers του πάλαι blogs.gr στην ακολασία (καλά, δεν διαβάσατε εκείνο το έμμετρο «Ενύπνιό» μου στο παλιό μου blog; Όχι; Κρίμα, γιατί νομίζω ότι τώρα πια δεν υπάρχει. Έχουν χαθεί όλα τα post του παρελθόντος Απριλίου). Λοιπόν, θάμπωσαν τα αδαή και αθώα μάτια μας με χάντρες και καθρεφτάκια (sorry, Godot, για το plagiarism), μας μέθυσαν σε ένα τρισάθλιο ουζερί, μας έταξαν λούσα, διαμαντικά, λιμουζίνες με σωφέρ και την κυριαρχία όλου του πλανήτη, μας μεταμόρφωσαν σε γουρούνια και μας έστειλαν στα Τάρταρα για να δούμε τι θα πάθουμε αν δεν πάμε μαζί τους, κι έτσι μας μάντρωσαν στο bloghood. Φυσικά, φροντίζουν να μας ταΐζουν καθημερινώς, για να μην πεθάνουμε, αλλά μέσα στο φαΐ κάτι βάζουν και η βούλησή μας ναρκώνεται.

Είπα να το ξεκινήσω έτσι το post, διότι τον παραλογισμό και την ανοησία δεν μπορείς να τ’ αντιμετωπίσεις ειμή μόνον με τα ίδια όπλα. Αλλά, δεν μπορώ να το συνεχίσω για πολύ, διότι εκνευρίζομαι. Ατυχώς, ο ανόητος δεν έχει αίσθηση του χιούμορ, δεν είναι πνευματώδης, και δεν έχει γούστο να κάνεις πλάκα με κάτι τέτοιους. Ή τουλάχιστον εγώ δεν διασκεδάζω.

Διάβασα, λοιπόν, διάφορα. Για κάτι «διαμάντια» που θα βρεθούν εδώ, για κάτι συνεισφορές στην πολιτισμική-πολιτική-αισθητική κλπ. αναβάθμιση της ελληνικής κοινωνίας ή απλώς του ελληνικού blogging, για κάτι ψήφους και monitor και διπλοψηφίες, για spam και τα παρόμοια κι ανάθεμα αν καταλαβαίνω. Τι στο διάολο είναι το monitor; Αγνοώ και δεν θέλω να μάθω, καθότι τόσον καιρό που δεν εγνώριζα μια χαρά ζούσα. Μετά μου εξήγησαν ότι βάσει του αριθμού των επισκέψεων και των αναγνώσεων (αυτά που λέμε, σημιτικώς ομιλούντες, «αναγνωσιμότητα» και «επισκεψιμότητα») αναδεικνύονται τα δημοφιλέστερα blogs και… Και τι; Θα πάρουμε το Νομπέλ Λογοτεχνίας; Το Πούλιτζερ; Άντε, το Blooker; Άντε και το πήραμε. Παρακάτω. Θα μας γράψουν οι εφημερίδες. Θα γίνουμε η ελπίς της ελληνικής λογοτεχνίας. Της ελληνικής δημοσιογραφίας. Της ελληνικής πολιτικής. Θα χτίσουμε την Ελλάδα του μέλλοντος. Και θα δείξουμε στους Τούρκους, στους Σκοπιανούς και στους Αλβανούς πόσα απίδια βάνει ο σάκος. Να μάθουν αυτοί να μας επιβουλεύονται. Άσε που θα αξιοποιήσουμε στο έπακρον τις γεωπολιτισμικές παραμέτρους της πατρίδος μας ως πυλώνες απόκτησης ισχύος. Αμ τι νομίζατε; Και, ενώ υπάρχουν αυτοί οι ευγενείς σκοποί και οι υψηλοί στόχοι, έρχονται κάποιοι ανεγκέφαλοι και μας το χαλάνε. Βάζουν το bloghood στο monitor. Βάζουν το monitor στην πρίζα. Και γίνεται βραχυκύκλωμα – τσαφ! Και χάνονται όλα. Δάκτυλος σκοτεινών δυνάμεων. Conjuratio Catilinae. Να συλληφθούν όλοι πάραυτα, να τους γίνει φάλαγγα και τσιφ για τα ξερονήσια.

Ναι, το γύρισα πάλι στην πλάκα. Λυπάμαι που δεν μπορώ να παραμείνω σοβαρή. Θα είναι που μεγάλωσα και έγινα αρκούντως κυνική. Κι επειδή έχω τα μυαλά που έχω, δεν ανέχομαι να μου κάνουν μάθημα. Κυρίως διότι δεν καταλαβαίνω και ποια είναι η ιδιότητα εκείνων που αναλαμβάνουν ερήμην μου το ρόλο του δασκάλου. Τους δασκάλους ΜΟΥ τους διαλέγω ΜΟΝΗ μου. Επιπλέον, επειδή έχω και τον παλιο-χαρακτήρα που έχω, με ενοχλεί αφάνταστα όταν ο άλλος είναι αγενής – αν όχι σ’ εμένα, στους φίλους μου. Αντιλαμβάνομαι την πιθανότητα να δημιουργηθεί πρόβλημα· δεν αντιλαμβάνομαι τον τόνο της παρατήρησης. Ένα φιλικό σχόλιο θα έκανε τη δουλειά του μια χαρά. Μια επιτακτική, ατέχνως ειρωνική αποστροφή, όχι.

Έχω πει και άλλοτε ότι στα blogs είμαστε οχυρωμένοι πίσω από την ανωνυμία μας. Μερικοί γνωριστήκαμε μεταξύ μας, κάνουμε παρέα, αναπτύξαμε φιλίες έξω από το δίκτυο. Αλλά εντός του δικτύου, τηρούμε τον κανόνα της ανωνυμίας. Η ανωνυμία όμως είναι επικίνδυνη. Διότι, μπορεί να σε οδηγήσει σε λάθος υποθέσεις για τoυς πραγματικούς Mboy, Nada, Sourfou, Zouri, Godot, Oistros, mmg, λίτσα, montresor κλπ. κλπ. Κάποιος από αυτούς μπορεί να είναι ο προϊστάμενός σου και να μην το ξέρεις. Ή μπορεί να είναι χαφιές της αστυνομίας. Ή ένας πάνσοφος γκουρού που βαρέθηκε τους διαλογισμούς στο Θιβέτ και κατέβηκε να παίξει με το Διαδίκτυο. Ή ο Θεός που σου κάνει πλάκα. Ή ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το ηλεκτρικό πριόνι. Κοντολογίς, ας παίξουμε το παιχνίδι με τους όρους της ανωνυμίας και ας αφήσουμε κατά μέρος τις υποθέσεις για τα κίνητρα και τις φιλοδοξίες εκάστου.