Ναι, οι τελευταίες μέρες δεν είναι από τις καλύτερες, ξέρετε τώρα, από αυτές που όλα έρχονται όπως τα θέλεις – ή περίπου (υπάρχουν και τέτοιες μέρες – σπάνιες, αλλά υπάρχουν). Κάθε άλλο: φαίνεται πως το «σύμπαν» συνωμοτεί υπογείως για να μου σπάσει τα νεύρα και μην πιστεύετε αυτά που λέει ο Κοέλιου. Υποπτεύομαι ότι κάποιοι από σας βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση, αν διαβάζω σωστά πίσω από τις γραμμές των κειμένων.
Ωραία, τι κάνουμε λοιπόν κάτι τέτοιες μέρες; Προσωπικώς, θα ήθελα να κάνω πολλά: να εξαφανιστώ από προσώπου γης, για παράδειγμα (τι καλά, θα γλιτώσετε και από τα είδη προικός). Ή να πάω να βρω δυο-τρεις καλούς φίλους και να προσπαθήσουμε να επαληθεύσουμε το ρητό in vino veritas – μέχρι τελικής πτώσεως. Ή να πάρω το αυτοκίνητο και να οδηγώ, ακούγοντας μουσική, έτσι, χωρίς προορισμό.
Τελικά δεν ακολουθώ τις παρορμήσεις μου – δεν εξαφανίζομαι, δεν πάω να βρω τους φίλους, δεν οδηγώ χωρίς προορισμό. Απλώς περιμένω. Αλλά, όχι αδρανής. Τη σιχαίνομαι την αδράνεια. Τη φοβάμαι. Νιώθω ξαφνικά να χάνεται το σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια μου και να διολισθαίνω στο μελόδραμα, στην αισθηματολογία, στη συγκινησιακή ελαφρότητα. Επικίνδυνα πράγματα – εμένα με οδηγούν στην ανοησία. Είναι πολύ εύκολο να μαζευτώ σε μια γωνιά και να κλαψουρίζω, κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα, απολαμβάνοντας την ανεύθυνη στάση στη παθητικότητας. «Τι να κάνουμε, τα πράγματα πάνε στραβά…» Αλλά εδώ και χρόνια αποφάσισα ότι αυτός ο ρόλος δεν μου αρέσει· κάνει τους άλλους να σε συμπαθούν (κατά κανόνα), όμως έχει κάτι γλυκανάλατο.
Περιμένω και χλευάζω. Η ειρωνική τοποθέτηση απέναντι στις καταστάσεις είναι μια καλή άσκηση αυτοελέγχου. Με πιάνει και ένα παράλογο πείσμα – μωρέ, τι λες που θα αφήσω τις συνθήκες να με καταβάλουν· τη δουλειά τους και τη δουλειά μου. Εννέα στις δέκα φορές, πιάνει: δεν καταφέρνω να αλλάξω τις συνθήκες, αλλά τουλάχιστον δεν κλαψουρίζω. Ανώφελοι ηρωισμοί, θα αντιτείνει κάποιος, συνηθισμένος να κρίνει εκ του αποτελέσματος· εξαρτάται τι ορίζει κανείς ως αποτέλεσμα.
Ποιο είναι το μυστικό; Δεν ξέρω, τα μυστικά δεν τα εμπιστεύομαι. Πριν από μερικά χρόνια, σε μια πραγματικά δύσκολη περίοδο της ζωής μου (τη δυσκολότερη ως τώρα) πήρα μια απόφαση. Είχα περάσει μήνες ολόκληρους σε πολύ άσχημη κατάσταση κι ένα πρωί (μπορεί και να ήταν πολύ αργά τη νύχτα· δεν θυμάμαι αν είχα ξενυχτήσει ή είχα ξυπνήσει μαύρο χάραμα) ένιωσα κουρασμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό· και είπα «βαρέθηκα να είμαι άσχημα, τελείωσε, από τώρα θα είμαι καλά». Έκτοτε παραμένω σταθερή σ’ αυτήν την απόφαση. Με δυσκολία, κάποτε, επειδή υπάρχουν στιγμές που σχεδόν ισοπεδώνεσαι: αλλά, τουλάχιστον, κατάφερα να μειώσω τη διάρκειά τους – είναι στιγμές όχι μέρες ή εβδομάδες (φυσικά, η χρονική διάρκεια δεν έχει και τόση σημασία· μία μοναδική ελάχιστη στιγμή μπορεί να περιέχει μεγάλες δόσεις συμπυκνωμένης οδύνης).
Δεν ξέρω αν στην παρούσα συγκυρία έρθει μια από εκείνες τις στιγμές. Πιθανότατα θα τη γλιτώσω, λόγω εποχής. Το φως του θέρους, σκληρό και αδυσσώπητο, δεν επιτρέπει την επί μακρόν παραμονή σε ζοφερές διαθέσεις. Απογυμνώνει κάθε απόπειρα απομόνωσης, δείχνει τα πράγματα χωρίς τη μαγική παραμόρφωση της ομιχλώδους σκοτεινιάς. Είσαι πεσμένος στο βάθος του γκρεμού, τσακισμένος από την πρόσκρουση στους βράχους, μέσα σ’ ένα τοπίο άνυδρο, στεγνό, αποστεωμένο. Καμία μαγεία, κανένα μυστήριο, καμιά παραμυθένια παρουσία. Σηκώνεσαι και ψάχνεις να βρεις νερό ή πεθαίνεις.
Κατά τις 9:50 π.μ., 
Τελευταίος
Συμφωνώ με τον π. Ήρεμα. Πάντως όλοι περνάμε από τέτοιες παρόμοιες καταστάσεις. Πίστεψέ με, εγώ σε καταλαβαίνω καλύτερα από τον καθένα. Κάποια στιγμή θα γράψω για την μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου και δε θα πιστεύεις αυτά που θα γράφω. Εγώ έχω βρει τη λύση με την εξής σκέψη: Πάντα, μέσα στην ασχήμια κοιτάζω προς την ομορφιά. Ενίοτε, χάνεται το κακό πριν καλά καλά το καταλάβω. Παντού, ακόμα και μέσα στη χειρότερη των περιστάσεων υπάρχει κάτι καλό, εκεί αξίζει να επικεντρώνει κανείς την προσοχή του.
Φιλική συμβουλή προς το πληκτρολόγιό σου: Πάρε κανά δυό μέρες άδεια...
Κατά τις 10:58 π.μ., mmg
mmmm.entelws omws.
my policy.oses fores epelexa na agnoisw to mavro xali,epanilthe pollaplasio.ektote de to ypotimw-apapa-ponaei.afinw na ektonwthei oooooooli i mavrila(ok,sixainomai ton eafto mou teloiws)kathomai isyxi mexri na me xexhasei to sympan,& afou piasw pato,moiraia allazw poreia pros ta panw.
ews & gonidiaka xaroumenos anthrwpos,aisiodoxw & pistevw pws pisw apo tin epomeni gwnia vriskontai ta kalytera & mas perimenoun.Den mporw na anaxaitisw tis viaies mavres periodous,alla toulaxiston xerw ti prepei na psaxnw se synthikes zero oratotitas.
efxomai na min einai miapaftestisstigmes gia sena.alla & an einai-whatthefuck-mallon tha epivalletai my dear:)
Κατά τις 11:03 π.μ., Unknown
Καλημέρα! Όταν με πιάνουν οι στραβές μου και είναι συχνό φαινόμενο, το μόνο αντίδοτο εδώ και χρόνια είναι το παρακάτω απόσπασμα, στο αφιερώνω.
...Και θα φύγεις κι απ' το σάπιο το κορμί,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα,
και δε θά' βρει το κορμί μια σπιθαμή
μες στη γη για να την κάμει μνήμα,
κι άθαφτο θα μείνει το ψοφίμι,
να το φάνε τα σκυλιά και τα ερπετά,
κι ο Καιρός μέσα στους γύρους του τη μνήμη
κάποιου σκέλεθρου πανάθλιου θα βαστά.
Όσο να σε λυπηθεί
της αγάπης ο Θεός,
και να ξημερώσει μιαν αυγή,
και να σε καλέσει ο λυτρωμός,
ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!
Και θ' ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή,
θα γθυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν τη χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο το γυναικείο, σαν το κύμα,
και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά
στου Κακού τη σκάλα,
για τ' ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά,
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
(Κ.Παλαμάς απόσπασμα από το Δωδεκάλογο του Γύφτου)
Κατά τις 2:23 μ.μ., homelessMontresor
Σου προτείνω τις ακόλουθες 3 τακτικές που χρησιμοποιώ εγώ και δες αν σου πηγαίνει κάποια από αυτές:
1. Ασχολούμαι με τα προβλήματα των άλλων και βλέπω πόσο καλά είμαι εγώ τελικά! Άσε που ξεχνιέμαι ή ακόμα καλύτερα βλέποντας ένα πρόβλημα ως παρατηρητής, σκέφτομαι πιο καθαρά και βρίσκω και λύσεις για τα δικά μου προβλήματα!
2. Ακολουθώ πάνω κάτω αυτό που περιέγραψες εσύ. Χαμογελώ και κάνω χιούμορ με τη ζωή. Τελικά μαλακώνει και εκείνη!
3. Φεύγω ένα τριήμερο ταξιδάκι σε κάποιο μέρος που ήθελα να πάω καιρό ή κάπου όπου ξέρω οτι θα περάσω καλά! Ευτυχώς που υπάρχουν κ κανα 2 φίλοι που πάντα θα με συνοδέψουν με προθυμία. Πάντα επιστρέφω με γεμάτες μπαταρίες και νέα διάθεση!
Υστ. Το σχόλιο που έκανα σε προηγούμενο ποστ όπου είπα οτι κινδύνεψα να χαρακτηριστώ υπερασπιστής της Ορθοδοξίας, δεν πήγαινε σε σενα!!!!!!! Αντιθέτως πολύ χάρηκα για τα ποστακια σου, μου αρέσει να διαβάζω και απόψεις διαφορετικές από τις δικές μου και να προβληματίζομαι πάνω σε αυτές! Μεταξύ μας, με δυσκόλεψες με το τελευταίο περι κακού!
homelessmontresor, είχες κάνει μια ερώτηση στου Ροΐδη, και δεν ξέρω αν πήρες απάντηση. Αν όχι, ιδού:
Τα windows ΧΡ (ή τα "χριστιανικά παράθυρα", αν το δεις λίγο σουρεαλιστικά) έχουν ενσωματωμένη ελληνική πολυτονική γραμματοσειρά unicode -- νομίζω λέγεται palatino linotype. Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να βάζεις τους πολυτονικούς χαρακτήρες έναν-έναν με copy-paste (πρέπει να υπάρχει κι άλλος, πιο εύκολος, τρόπος, αλλά δεν το έχω ψάξει). Μπορείς επίσης να βάλεις στο google τις λέξεις "πολυτονική γραμματοσειρά" ή "πολυτονικές γραμματοσειρές", και θα βρεις πολύ χρήσιμα λινκ.
Λοιπόν, τελικά η μέρα αλλιώς ξεκίνησε και κατέληξε αλλιώς (καλά δηλαδή - μέχρι το μη περαιτέρω). Τώρα, ξαναδιαβάζοντας το ποστ, που το έγραψα κάπως εν βρασμώ, κατάλαβα ότι σας μπέρδεψα λίγο - ήμουν στα πρόθυρα να γίνω άσχημα, επειδή ΟΛΑ πηγαίναν στραβά - απροσδοκήτως πως ΟΛΑ πήγαν καλά, ως δια μαγείας και τρέχα γύρευε. Οπότε, ως εκ θαύματος, μου προκύπτει συνδυασμός του 2+3 της Montresor, διότι τελικά έρχομαι next week, από Πέμπτη μέχρι ΚΑΙ Σάββατο. θα ενημερωθείτε αρμοδίως με σχετικό post.
ΤΗΝΧΧΧΧΧ
Κατά τις 11:57 μ.μ., Unknown
Κατά τις 9:07 μ.μ., Eu-aggelos
Kαλημέρα!
Kαλά, χριστιανή μου (με το συμπάθειο), πότε προλαβαίνεις; Aν συνεχίσεις με αυτό το ρυθμό, σύντομα θα πρέπει να αναλάβεις να γράφεις και τα σχόλιά μας!